Του Γιώργου Λακόπουλου
Όσοι ασχοληθούν στο μέλλον με τα γεγονότα των ημερών θα σταματήσουν στην περίπτωση του Σταύρου Θεοδωράκη. Από λάιτ πολιτικός επικεφαλής ενός λάιτ κόμματος, που κάθε τόσο αυτοπροτεινόταν για κυβερνητικός εταίρος και βεβαίωνε ότι θα ψηφίσει όποια συμφωνία και να φέρει η κυβέρνηση, αγρίεψε και αλλάζει ρόλο. Τώρα τοποθετεί τον Τσίπρα στα «σύνορα της προδοσίας», όπως εκλαμβάνει την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη.
Για τον επικεφαλής του Ποταμιού στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν δυνάμεις που θέλουν να επιβάλουν «καθεστώς ρωσικού τύπου». Μια ιδιότυπη διακυβέρνηση που θα περιορίζει δικαιώματα και θα καταργεί ελευθερίες, άρα δεν θα είναι Δημοκρατία. Τα λέει στους συνομιλητές τους, τα λέει και στις συνεντεύξεις του στα ξένα μέσα ενημέρωσης. Αυτό που δεν είναι βέβαιο είναι αν τα λέει και στο ίδιο τον Πρωθυπουργό στις πυκνές συναντήσεις τους.
Για την Κουμουνδούρου ο Θεοδωράκης είναι ο πιο καλός σύμμαχος των δανειστών από την «τρόικα εσωτερικού» που σχηματίζει κατ’ αυτούς με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Οι Συριζαίοι διακινούν ακόμη πιο βαρείς χαρακτηρισμούς για τους βουλευτές του. Μερικοί κάνουν το λάθος να τους εκστομίσουν ή να τους υπαινιχτούν και στα τηλεοπτικά πάνελ και σε πρόσωπα σαν τον Ψαριανό. Οπότε το μειλίχιο ύφος του αρχηγού αντικαθίσταται με μπινελίκια και τα σκηνικό παιρνει φωτιά.
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις τα στελέχη το «Ποταμιού» πάνε παραπέρα από όσους πιστεύουν ότι ο Τσίπρας είχε εξ αρχής σχέδιο απομάκρυνσης της χώρας από την Ευρώπη. Του προσάπτουν ότι έχει και σχέδιο απομάκρυνσής της από τον κύκλο των χωρών στις οποίες οι αξίες της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας είναι απαραβίαστες.
Με άλλα λόγια από τα πράγματα προκύπτει ότι ο Σταύρος Θεοδωράκης δίνει μια μάχη σ ένα προκεχωρημένο φυλάκιο. Δεν υπερασπίζεται μόνο την ευρωπαϊκή οικονομική επιβίωση της χώρας, αλλά και την επιβίωση των δημοκρατικών ιδεών στη χώρα που απειλούνται από τους οπαδούς του ολοκληρωτισμού. Κανείς άλλος δεν τα θέτει τόσο καθαρά από αυτή τη σκοπιά. Αλλά και κανείς άλλος δεν παίρνει την ευθύνη να μεταφέρει την αναμέτρηση με τον ΣΥΡΙΖΑ αυτό το πεδίο.
Σχεδόν δέκα χρόνια μεγαλύτερος από τον Πρωθυπουργό, ο άνθρωπος που -κατά τον Βενιζέλο- μετέτρεψε σε κόμμα μια τηλεοπτική εκπομπή, χωρίς ιδιαίτερα επικοινωνιακά χαρίσματα, χωρίς ιδεολογικό βάρος και διακριτές πολιτικές θέσεις, αυτοδιορίστηκε τον Φεβρουάριο του 2014 αρχηγός κόμματος. Πριν κλείσει 18μηνο είναι επικεφαλής μιας ομάδας 17 βουλευτών και δύο ευρωβουλευτών και παρ ολίγον να είναι αυτός ο τρίτος εντολοδόχος πρωθυπουργός σε περίπτωση διερεύνησης για το σχηματισμό κυβέρνησης.
Ξεκίνησε με ρηχές ατάκες και εξυπνακίστικες ιδέες, αλλά και μεγαλομανιακές αυτοπροβολές του τύπου «έχουμε τον καλύτερο δημόσιο υπάλληλο στον κόσμο», ή «έχουμε την μεγαλύτερη επιστήμονα στον πλανήτη». Προέβαλλε ως σημαντικά πολιτικά γεγονότα ακόμη και το ότι συνέφαγε τον Φερχόστατ αναδεικνύοντας μια ποπ αντίληψη για την πολιτική στην ευρωπαϊκή Ελλάδα. Αλλά το τελευταίο διάστημα περνάει στο σκληρό ροκ.
Οι επιθετικές διατυπώσεις του απέναντι την κυβέρνηση έχουν να ιδιαίτερο ρίσκο. Αν επιβεβαιωθούν αυτά που λέει για τις προθέσεις των Συριζαίων θα είναι ο βασικός αντίπαλος του Τσίπρα στο νέο πολιτικό σκηνικό που θα δημιουργηθεί και θα συσπειρώσει γύρω του κόσμο και κοσμάκη. Αν αποδειχθούν αβάσιμες κατηγορίες θα επιστρέψει στην ελαφρούτσικη πολιτική με την κατάθεση κοινοτυπιών ως μεγάλες ιδέες.
Με άλλα λόγια, ή ο Θεοδωράκης θα δικαιωθεί αποκαλύπτοντας τον Τσίπρα σαν Δούρειο Ίππο της Δημοκρατίας και οργανωτή της προδοσίας, που απομακρύνει από τη χώρα από την Ευρωπαϊκή οικογένεια, ή θα περιέλθει στο έλεος του Τσίπρα ως μακρύ χέρι της διαπλοκής. Το θέμα είναι ποιος θα τα κρίνει όλα αυτά.
