Του Αντώνη Παπαγιαννίδη
Στην αρχή, υπήρξε σχετική σιωπή: μοναχικός ο Αριστείδης Χατζής, ύστερα κι ο Δημήτρης Χριστόπουλος, έσπευσε να στηρίξει την θέση του (Καθηγητή του Συνταγματικού) Σταύρου Τσακυράκη στην διαμάχη του με την Βασιλική Θάνου (Προέδρου του Αρείου Πάγου, για κάποιες ημέρες υπηρεσιακή Πρωθυπουργό).
Στην συνέχεια, όμως, δημιουργήθηκε κύμα συμπαράταξης με τον Τσακυράκη – ο οποίος στο προσωπικό του μπλογκ είχε αποκαλέσει την Βασιλική Θάνου “αφελή” και “πολιτικάντη”, όταν εκείνη είχε στείλει επιστολή στους ανά την Ευρώπη ομολόγους της επεξηγώντας το “ΟΧΙ” στο δημοψήφισμα του Ιουλίου. Προς τον οποίο Τσακυράκη η Πρόεδρος του Αρείου Πάγου άσκηση μήνυση.
Μια διμοιρία συνταγματολόγων υπέγραψε κοινή δήλωση συμπαράστασης και καταδίκης. Οι Δικηγορικοί Σύλλογοι σήκωσαν την σκυτάλη. Οι σχολιογραφικές στήλες του Τύπου, αλλά και του Διαδικτύου, άρχισαν να παίρνουν φωτιά. Νομολογίες του ΕΔΑΔ ανασύρθηκαν (ετούτο είναι το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων) που δίνουν μεν ιδιαίτερη προστασία στους δικαστές. Με την λογική ότι το “καθήκον διακριτικότητας”, τους απαγορεύει να τσακώνονται, άρα δεν πρέπει να τους επιτίθεται κανείς εύκολα. Πέρα από το ότι κουβαλάνε το κύρος της Δικαιοσύνης, όμως, στην προστασία αυτή θέτει όρια, γιατί αλλιώς θα αδειαζόταν η ελευθερία του λόγου.
Στην πρόσφατη υπόθεση Morice κατά Γαλλίας αλλά και παλιότερα Κυπριανού κατά Κύπρου – σε αντίθεση π.χ. με την προστατευτική για το κύρος των δικαστών Καρπέτα κατά Ελλάδας -μπορεί να σκύψει κανείς για να αναζητήσει σκέψεις: υπάρχουν και ντουζίνες άλλων σχετικών υποθέσεων, δε.
Όμως, καθώς οι περισσότερες τωρινές εκκλήσεις είναι η υπόθεση Θάνου-Τσακυράκη να τεθεί στο αρχείο -(και πρόβλημα υγείας του Τσακυράκη θα ενίσχυε αυτήν την λογική: η Δικαιοσύνη οφείλει να είναι τυφλή, όχι όμως και γκαβή)- θα μας επιτραπεί να καταθέσουμε την άποψη ότι αυτή, η όχι απλώς δυσάρεστη αλλά ανησυχητική υπόθεση, θα όφειλε να φθάσει στο ακροατήριο
Μάλιστα η κυρία Θάνου, που ως μαχητική συνδικαλίστρια και ως ακόμη πιο μαχητική παρουσία τηλεσυζητήσεων, “τοχει το χούϊ της αντιπαράθεσης”, σωστό θα ήταν να κατέβει – με άσκηση παράστασης πολιτικής αγωγής – στην αρένα. Όπως έλεγε ο μακαρίτης Κίτσος Τεγόπουλος που την λάτρευε την προοπτική να μηνύεται, “νάρθει να τα πούμε και να με ακούσει στο ακροατήριο“. Ο Σταύρος Τσακυράκης -(με αντιστασιακή δράση, που με μεγάλη επιμέλεια παρασιώπησε πάντα)- το δικαιούται. Το μπορεί να βρεθεί σ’ αυτήν την ανοιχτή αντιπαράθεση. Απόψεων.
