Στο δρόμο της “Συμμαχίας” του 1977 η ΔΗ.ΣΥ. «Όχι» Λαλιώτη στη διάλυση του ΠΑΣΟΚ

Του Γ. Λακόπουλου

Η επιχείρηση διάλυσης του ΠΑΣΟΚ – με  την εξαφάνιση του ονόματος, των συμβόλων, των ιδεολογικών αναφορών και της ιστορικής μνήμης του ιδρυτή του, για να μπει στη θέση ένα «τεχνητό» κόμμα της δήθεν Κεντροαριστεράς με …άγνωστο επικεφαλής ακόμη- αρχίζει να υποκύπτει στις αντιφάσεις της.

Ήδη αρκετοί ότι προβλέπουν ότι στην πορεία θα αυτοανατιναχθεί και λόγω της ανορθόδοξης μεθοδολογίας που υιοθετήθηκε για την κατασκευή του νέου κόμματος: πρώτα το «συνέδριο» που το αποφάσισε, μετά το συνέδριο αυτοδιάλυσης του ΠΑΣΟΚ, ύστερα η εκλογή επικεφαλής και στο τέλος η ίδρυση κόμματος.

Χωρίς ιδεολογία, πολιτική, κοινωνικές αναφορές και  ιστορικές προϋποθέσεις, επιχειρούν ένα «σχήμα εργαστηρίου» ερήμην της κοινωνίας. Απόλυτος παραλογισμός ξεπερασμένων αξιωματούχων , με σπόνσορες παράγοντες εκτός πολιτικής που αναζητούν αντικυβερνητικά  αναχώματα.

Η διαφωνία της κομματικής βάσης του ΠΑΣΟΚ στην αυθαίρετη επιδίωξη διάλυσής του, θα εκδηλωθεί μαζικά λίγο πριν την  3η Σεπτέμβρη που θα συμπληρωθούν 43 χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ. Με την πρώτη σταγόνα της βροχής, δεν θα σκοτωθεί το καλοκαίρι,  αλλά θα καταρρεύσει και η ανάποδη πυραμίδα που προσπαθούν να οικοδομήσουν οι εμπνευστές του εγχειρήματος, με συντονιστή τον Κ. Σημίτη.

Ο πρώην Πρωθυπουργός επιδιώκει από χρόνια ένα είδος ιστορικού ρεβανσισμού έναντι του Ανδρέα Παπανδρέου, προκαλώντας τη διαμόρφωση ενός δίπολου τύπου Χαρ. Τρικούπης -Θ. Δηλιγιάννης, αυτοτοποθετούμενος στο ρόλο του πρώτου.

Στο ανιστόρητο δόγμα του «το ΠΑΣΟΚ έκλεισε τον κύκλο του»  έχουν προσχωρήσει, με εξοργιστικό αμοραλισμό, στελέχη και πρώην υπουργοί του ΠΑΣΟΚ – των καταστροφικών περιόδων του «εκσυγχρονισμού και του νεοπαπαπανδρεϊσμού»- και φυσικά οι διαχρονικοί υβριστές του ΠΑΣΟΚ και του ιδρυτή του. Δηλαδή όσοι  συντάχθηκαν με τις καταστροφικές επιλογές των τριών τελευταίων επικεφαλής του, από τις οποίες προέκυψε η εκλογική καθίζηση.

Ο Κ. Λαλιώτης με την παρέμβασή του σήμερα στέκεται ευθέως απέναντι στον σχεδιασμό του  Κ. Σημίτη να νικήσει τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ μετά θάνατον, να διαλύσει το ΠΑΣΟΚ και να ελευθερώσει τους αντιπαπανδρεϊκούς δαίμονες που περιμένουν να ορμήσουν – έχοντας δώσει ήδη ένα δείγμα των προθέσεων τους με τον δοξαστικό υπέρ του …Κώστα Μητσοτάκη με το θάνατό του.

Στην ουσία αυτό που επιχειρείται είναι αντίγραφο της  διαβόητης «Συμμαχίας» του 1977.Το κατεστημένο της εποχής -αποτελούμενο από περιστέρια μπροστά στους σημερινούς  λύκους της  διαπλοκής- προκειμένου να ανακόψει την ανοδική πορεία του  ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου. Συνέπτυξε ένα εκλογικό σχήμα με πέντε  κομματίδια και  προσωπικότητες του χρεοκοπημένου «Κέντρου» – συν τον απαραίτητο για τα δεδομένα της τότε  συγκυρίας  Λεωνίδα  Κύρκο. Θερμός οπαδός τους ήταν ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Απέτυχαν παταγωδώς και διαλύθηκαν, ενώ αρκετοί προσχώρησαν στο ΠΑΣΟΚ.

Κάτι ανάλογο επιχειρείται σήμερα κατά του Αλ. Τσίπρα με απόπειρα δημιουργίας ενός κόμματος που θα του στερήσει εκλογική ισχύ. Η εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ θεωρείται προϋπόθεση σ’ αυτή την επιδίωξη καθώς με βάση τα ιδρυτικά δεδομένα του  βρίσκεται στην ίδια κοίτη με τον ΣΥΡΙΖΑ-, παρά τις διαφορές τους: είναι ισχυρά αντιδεξιά κόμματα της ευρύτερης Δημοκρατικής  Παράταξης.

Τα δεκανίκια του νεομητσοτακισμού

Η πρώτη αντίφαση για τη σύσταση της ΔΗ.ΣΥ, είναι ήδη ορατή. Από τη μια βρίσκονται όσοι τη μεθοδεύουν και την δρομολογούν ως φορέα μετεκλογικής συνεργασίας με τη ΝΔ και τον νεομητσοτακισμό. Αυτή η τάση εκφράσθηκε κιόλας με την υποψηφιότητα Καμίνη. Ως πολιτική πρωτοβουλία συνιστά οιονεί συνάντηση του Κυρ. Μητσοτάκη με τον Κ. Σημίτη.

Ο σημερινός δήμαρχος Αθήνας, που βρέθηκε αιφνιδίως να  διεκδικεί ρόλο …ηγέτη της δημοκρατικής παράταξης, έχει ανοικτή γραμμή και με τις δυο πλευρές. Ουσιαστικά η υποψηφιότητά του είναι μια ένεση ενθάρρυνσης προς τον Κυρ. Μητσοτάκη ότι θα βρει εταίρο εφόσον πάρει την πρώτη θέση στις εκλογές.

Στο άλλο σκέλος αυτής της αντίφασης βρίσκονται όσοι κινούνται σε τρία διαφορετικά ρεύματα με τάση να συνενωθούν: αυτοί που απορρίπτουν σε κάθε περίπτωση συνεργασία με τη Δεξιά, όσοι προκρίνουν την σύμπραξη με τον ΣΥΡΙΖΑ και εκείνοι που αντιστέκονται στην ιδέα διάλυσης του ΠΑΣΟΚ.  Αυτό το σκέλος ενισχύθηκε με την επανεμφάνιση του Κ. Λαλιώτη που το ωθεί προς τη συνοχή του.

Ανάμεσα σ’ αυτές τις δυο τάσεις βολοδέρνει η Φώφη Γεννηματά– επιμένοντας σε εκτός τόπου και χρόνου «διμέτωπο». Έχει παγιδευτεί ανάμεσα στην προσπάθεια να ηγηθεί του «νέου  κόμματος» και στη διάλυση του ΠΑΣΟΚ. Σε κάθε περίπτωση χάνει.  Αν πετύχει να διαλύσει το ΠΑΣΟΚ, ή να το μετατρέψει από κόμμα σε συνιστώσα, θα  απομονωθεί από την ιστορική βάση του.  Στην αντίθετη περίπτωση θα την απομονώσουν οι εταίροι της.

Πολύ σύντομα η σημερινή προεδρος του ΠΑΣΟΚ θα βρεθεί εκτός της τροχιάς των εξελίξεων, αφού την έχουν προγράψει και οι δυο πλευρές. Οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ γιατί προχώρησε σε πρωτοβουλίες που δεν περιλαμβάνονται στην εντολή εκλογής της στην ηγεσία και οι φίλοι του Κ. Σημίτη επειδή δεν τη θεωρούν επαρκή να ηγηθεί του σχήματος που σχεδιάζουν.

Οι ενέργειές της αντί για «ενοποίηση του  χώρου» οδηγούν σε πολυδιάσπασή του. Εκτός από το  ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ που είναι υπαρκτά κοινοβουλευτικά κόμματα, ο Γ. Παπανδρέου θα αποσπαστεί αν καταφέρει να μπει στη Βουλή, η Διαμαντοπούλου φλερτάρει σε κοινή κάθοδο με τον Στ. Θεοδωράκη, ο Βαγγ. Βενιζέλος κινείται σαν κομήτης με άγνωστη στιγμή εισόδου στην ατμόσφαιρα του πλανήτη, ενώ το παρόν  επιμένει ότι θα δώσει και η «Δημοκρατική Ευθύνη» που συνέστησε ο Αλ Παπαδόπουλος με επικεφαλής τους νέους Θ. Παπαλιάγκα και  Βασ. Παυλίδη.

Το «αντι-Πεντελικό» του Κ. Λαλιώτη

Στο σκηνικό της απόπειρας διάλυσης του ΠΑΣΟΚ και σύστασης κόμματος τύπου «Συμμαχίας»- με φόντο τις δυο γραμμές και την τάση αμοιβαδοποίησης- εμφανίσθηκε ο Κ. Λαλιώτης σηκώνοντας τη σημαία του ΠΑΣΟΚ, ως ιστορικής πολιτικής δύναμης  με πλούσιο απολογισμό απέναντι στη Δεξιά. Με μακροσκελές άρθρο στον ιστότοπο  The Caller υπερασπίζεται τη μνήμη και το πολιτικό ανάστημα του του Α. Παπανδρέου, αλλά και το έργο των κυβερνήσεών του.

Ταυτόχρονα ανασύροντας σημαντικές παρεμβάσεις του Ανδρέα Παπανδρέου και αναφερόμενος δηκτικά σε «ευεργετημένους,  αχάριστους, και αμνήμονες», προτάσσει την υπερ-παπανδρεϊκή οπτική στην ανάγνωση του πρόσφατου παρελθόντος, κατά τρόπο που καθιστά παρακολούθημα της πολιτικής του Ανδρέα την ΟΝΕ, που επιχειρεί να σφετεριστεί ως επιλογή ο Σημίτης, ενώ δεν αναφέρεται καν στον γιο του.

Η τοποθέτηση Λαλιώτη έχει στην ούγια την αντίδραση στη μεθόδευση να διαλυθεί το ΠΑΣΟΚ και να εξασφαλιστούν τα σύμβολα και το όνομά του -μαζί με την ιδεολογία και το ιστορικό αποτύπωμα του ιδρυτή του- και στη θέση του να μπει ένα συνονθύλευμα, στο οποίο ήδη το ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται ως συνιστώσα. Δεν αναφέρεται ευθέως σ’ αυτό το σχέδιο, αλλά εμφανώς προετοιμάζει το έδαφος για να το καταγγείλει. Το παιχνίδι τώρα αρχίζει.

Από το περιεχόμενο του άρθρου και τη χρονική στιγμή της εμφάνισής του, προκύπτει ότι δεν τάσσεται απλώς κατά της  διάλυσης – τη στιγμή που την επιδιώκουν με κυνισμό, πλην του Σημίτη, ο  Βενιζέλος, η Διαμαντοπούλου, ο Ραγκούσης  αλλά και ο Κ. Σκανδαλίδης-  αλλά και ότι προτείνει την ανάδειξη της κυβερνητικής διαδρομής του ΠΑΣΟΚ σε σύγκριση με τη ΝΔ, ως αφετηρία ανασύνταξής του.

Είναι ο πρώτος από τα ιστορικά στελέχη που υπερασπίζεται το  ΠΑΣΟΚ. Προβάλει τα ηγετικά ιστορικά χαρακτηστιστικά του Ανδρέα Παπανδρέου. Καταγγείλει όσους στιγματίζουν το Κίνημα και παρότι παρακάμπτει κάθε έννοια κριτικής και αυτοκριτικής καταθέτει ένα σχεδόν θεολογικό κείμενο κείμενο  -πλατφόρμα για όσους ετοιμάζονται στο επικείμενο συνέδριό να αρνηθούν τη διαγραφή του κόμματός που άλλαξε τη φορά των πραγμάτων στην Ελλάδα.

Ο Κ. Λαλιώτης αναφέροντάς ότι οι αντίπαλοι του Ανδρέα Παπανδρέου «δεν έχουν καταφέρει να σβήσουν τον αυθεντικό του μύθο και την εγγραφή των προοδευτικών ιδεών του, των δημιουργικών του έργων και των λυτρωτικών πολιτικών του από τη σκέψη, το συναίσθημα και το βίωμα εκατομμυρίων Ελλήνων» αντιδρά στην προσπάθεια των δικών του να το πετύχουν: ο γιος του διέσπασε το Κίνημα,- αφού πρώτα το διέλυσε και πήγε τη χωρα στο ΔΝΤ. Η Φώφη επιχειρεί να το καταργήσει. Ο Σημίτης και ο Σκανδαλίδης και άλλοι αποφαίνονται ότι «τέλειωσε».

Η υπεράσπιση Λαλιώτη στον «ιστορικό» – δηλαδή τον αυθεντικό- Ανδρέα Παπανδρέου αναφέρεται πρωτίστως σε δυο ιδιαίτερα κείμενά του στα οποία αποδίδει χαρακτήρα προφητικών ντοκουμέντων. Την ομιλία του στη Βουλή το 1992 για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και την εισήγησή του  σε συνέδρια του υπουργικού συμβουλίου με την επάνοδό του το 1993.

Αυτά τα δυο κείμενα πέρα από την εντυπωσιακή εσωτερική δύναμη του περιεχομένου τους, εκφωνήθηκαν μετά το 1990. Δηλαδή μετά την περίφημη συνεδρίαση ης ΚΕ του ΠΑΣΟΚ στο «Πεντελικό». Η ανάδειξή τους σήμερα με την παρέμβαση Λαλιώτη μπορεί να αξιολογηθεί και σαν έμπρακτη μεταμέλειά του για τη στάση που κράτησε σε εκείνη τη συνεδρίαση, στην οποία εκδηλώθηκε οργανωμένη απόπειρα του Σημίτη να εξοντώσει το Ανδρέα Παπανδρέου: κατέβασε τον Παρασκευά Αυγερινό ως υποψήφιο στη νεοσύστατη θέση του Γραμματέα της Κ.Ε. κόντρα στην πρόταση Παπανδρέου για τον Α. Τσοχατζόπουλο.

«Βρέθηκα μπροστά σε εκβιασμό και στη ζωή μου δεν έχω υποκύψει ποτέ σε εκβιασμούς» κατήγγειλε σε δραματικούς τόνους στη συνεδρίαση ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, που επέβαλε την πρότασή του χάρη στην υποστήριξη που είχε από τον Γ. Γεννηματά. Ο Κ. Λαλιώτης ήταν με την πλευρά των εκβιαστών.

Αν ο Παπανδρέου έχανε την ψηφοφορία θα έχανε το ΠΑΣΟΚ ή θα το διέλυε, όπως ξέρουν αρκετοί -όπως ο Δημ. Τσοβόλας, ο Π. Λάμπρου και ήξεραν ο Γ. Αλευράς και ο Γ. Παναγιωτακόπουλος. Σε κάθε περίπτωση θα κατέρρεε. Αλλά και αν άντεχε η κλονισμένη υγεία του το πλήγμα, δεν θα μπορούσε να επιστρέψει στην πρωθυπουργία. Καθώς ήταν ήδη υπόδικος, σε ενδεχόμενη απώλειά του, θα περνούσε στην ιστορία με μελανά χρώματα.

Ο Κ. Λαλιώτης κομβικό πρόσωπο σε αρκετές κρίσιμες καταστάσεις στο ΠΑΣΟΚ, με την παρέμβασή του σήμερα λυτρώνεται για εκείνη την  κρίσιμη συνεδρίαση καθώς πρακτικά την αντιγράφει από την ανάποδη: στέκεται ευθέως απέναντι στον σχεδιασμό του  Κ. Σημίτη να νικήσει τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ μετά θάνατον, να διαλύσει το ΠΑΣΟΚ και να ελευθερώσει τους αντιπαπανδρεϊκούς δαίμονες που περιμένουν να ορμήσουν – έχοντας δώσει ήδη ένα δείγμα των προθέσεων τους με τον δοξαστικό υπέρ του …Κώστα Μητσοτάκη με το θάνατό του.

Τελικά σ’ αυτή την υπόθεση κρίνονται πολύ περισσότερα από όσα νομίζουν όσοι καταπίνουν αμάσητες τις γλυκανάλατες θεωρίες για το «νέο κόμμα της Κεντροαριστεράς».