Του Γιάννη Πανούση
Όσο πάνε λιγοστεύουν
οι σφυγμοί που ψηλαφίζω
Και τα χέρια σου ληστεύουν
ό,τι απλόχερα χαρίζω
Μαρία Ζόγκα, Πού είσαι άνοιξη;
Κοντεύουν δέκα χρόνια δημοσιονομικής/οικονομικής κρίσης κι όμως τίποτα δεν [φαίνεται να ] έχει αλλάξει ούτε αξιακά στην κοινωνία, ούτε θεσμολειτουργικά στο πολιτικό σύστημα. Επί μισό περίπου αιώνα της Μεταπολίτευσης η χώρα κινείται με βάση τα ίδια σύνδρομα [ανομία, ατιμωρησία, έλλειψη προσωπικής ευθύνης, συμψηφισμοί παρανομιών]. Αυτές οι αντιλήψεις/πρακτικές δεν αφήνουν περιθώρια για αφύπνιση νέας δημοκρατικής [ή και σοσιαλίζουσας] συνείδησης.
Μέσα σ’αυτό το πλαίσιο επιχειρείται η ανασυγκρότηση της [λεγόμενης] Κεντροαριστεράς από ανθρώπους, οι περισσότεροι των οποίων οραματίζονται ‘’ένα καθεστώς ιδίων κατα-στάσεων’’. Νεαροί Κόλακες και παλιοί Κόρακες αφενός παραπλανούν τους ιδεολόγους αριστερούς πασοκτζήδες ή ποταμίσιους κι αφετέρου πορεύονται χωρίς αιδώ στο ολισθηρό μονοπάτι της αυτο-αλληλο-αναίρεσης [ή και εξόντωσης].
Οι μουντζούρες στην πολιτική χαρτογράφιση και ανθρωπογεωγραφία δεν προσθέτουν τίποτα στο [διαλαλούμενο] νέο παράδειγμα διακυβέρνησης ‘προς τ’αριστερά’[;].
Οι χαμένες πολιτικές και οι κομματικές νεοπλασίες του χθες πρέπει να χρεωθούν πολιτικά σε στελέχη που έχασαν το μέτρο της ηθικής και της νομιμότητας και οι οποίοι δεν είναι δυνατό να εκπροσωπούν τη ‘νέα ελπίδα’. Χρειάζεται άμεση αντικατάσταση κι όχι έμμεση υποκατάσταση [ή μήπως και κρυφή αποκατάσταση;]. Η πασοκογενής θεωρία του ‘’όλα επιτρέπονται, όλα συμψηφίζονται, όλα συγχωρούνται’’, παρόλο που μέρος της Κυβερνώσας την έχει κακώς υιοθετήσει,’ πρέπει ν’αποκηρυχθεί απ’ όλους τους υποψήφιους για την αρχηγία [στην πράξη και όχι με δηλώσεις]. Η όποια γραμμή του καθενός πρέπει να είναι ευθεία διότι όσο πιο τεθλασμένη γίνεται τόσο [ξανα]χάνεται η εμπιστοσύνη της κοινωνίας στο εγχείρημα. Δεν ξέρω πόσο η κοινωνία θ’αντέξει τ’ απανωτά σοκ λιτότητας αλλά δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι προθυμοποιείται να καταστεί συν-ένοχος σ’εξουσιολαγνικά παρεϊκά παιχνίδια.
Αν η Σκύλλα της ακροδεξιάς και η Χάρυβδη της ακροαριστεράς έχουν βάλει στη μέση τη Σοσιαλδημοκρατία [όχι για τις ιδέες της αλλά για τις ‘αποκλίσεις’ της] η ΔΗ.ΣΥ οφείλει ν’αποδείξει ότι θέλει και μπορεί να διαχειριστεί τα φαντάσματα ‘’των ιδίων κακών’’πριν αποφασίσει ν’αντιμετωπίσει, μαζί με το ΣΥΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα αριστερά και δημοκρατικά κόμματα, τα φαντάσματα του νεο-ναζισμού.
ΥΓ. Το ερώτημα ‘’ποιος θ’απορροφήσει ποιον’’ και με ποιους όρους [πχ. ο ΣΥΡΙΖΑ τους ΑΝΕΛ, το ΠΑΣΟΚ, το ΠΟΤΑΜΙ κλπ] μένει προς στιγμήν ανοικτό.
