Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Στην εκδήλωση για τον Κώστα Σημίτη, από μόνη της η παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη και το Άδωνη Γεωργιάδη ήταν στοιχείο απαξίωσής του ως πολιτικού της Δημοκρατικής Παράταξης. Μαζί με τον διορισμό της ηγεσίας του, που εκπροσωπούσαν οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ υπουργοί και παρατρεχάμενοι της σημερινής ΝΔ -ένας μάλιστα και βουλευτής της- που ήταν παρόντες.
Υπό κανονικές συνθήκες σε μια τέτοια εκδήλωση θα έπρεπε να είναι υπόθεση της Δημοκρατικής Παράταξης και πάντως δεν θα είχαν θέση οι εκπρόσωποι μιας κυβέρνησης την οποία αντιπολιτεύεται το ΠΑΣΟΚ -στο οποίο ο Σημίτης είπε ότι ανήκει ακόμη.
Ωστόσο η πονηρία της διοργανώτριας τους έφερε στον ίδιο χώρο με έναν δημοκρατικό πολιτικό, που με δυσκολία στέκονταν στα πόδια του για να «τιμηθεί» από τον επικεφαλής μια κυβέρνησης που παρακολουθούσε και τον αρχηγό του κόμματος του -πλην των άλλων.
Από τις λοιπές παρουσίες κάποιες προκαλούσαν μόνο προβληματισμό- το λιγότερο- γιατί είχαν άλλοι θεσμικούς και άλλοι πολιτικούς λόγους να μένουν μακριά από τον εκπρόσωπο της οικογένειας με την οποία ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν συνθηκολόγησε ποτέ.
Τι δουλειά είχε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας σε μια κομματική εκδήλωση, ο τελευταίος της ιστορικής «τρόικας» του ΠΑΣΟΚ δίπλα στον Μητσοτακη που έφερε για να ..τιμήσει τον Σημίτη μια κυρία που δεν έχει σχέση με το ΠΑΣΟΚ- στο οποίο απλώς έκανε παλαιοτέρα συλλογή αξιωμάτων κατ’ απονομή;
Στην εκδήλωση η διοργανώτρια πρόσθεσε μερικές ακόμη ανακρίβειες και υπερβολές στην πρωθυπουργική θητεία του Κώστα Σημίτη. Όπως ότι «προίκισε την Ελλάδα με πολιτικές μεγάλων οριζόντων και με επιτεύγματα μεγάλων στόχων», ότι «με τον Σημίτη, εμπεδώθηκε στην ελληνική κοινωνία το πολιτικό ρεύμα, ευρωπαϊσμού και του εκσυγχρονισμού» και ότι η νίκη του του 1996 -ποια από όλες;-«ανέδειξε και δημιούργησε γενιές στελεχών που άφησαν έργο και αποτύπωμα, σε όλους τους τομείς μέχρι σήμερα».
Κανείς από αυτή τη θαυματουργή γενιά δεν αναφέρθηκε ονομαστικά- γιατί απλούστατα τέτοια «γενιά στελεχών» δεν υπάρχει». Και αν κάποιος διεκδικήσει έργο ως εκπρόσωπός της θα του κρεμάσουν κουδούνια.
Όπως δεν αναφέρθηκαν -γιατί δεν υπάρχουν- και οι «μεγάλοι στόχοι που επιτεύχθηκαν». Πέρα από τα συνήθη εύσημα στον τιμώμενο για την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η απένταξη του θρησκεύματος από τις αστυνομικές ταυτότητες.
Έτσι η υμνολογία παρέμεινε λόγος κενός. Μαζί με το παλαιό θυμίαμα «παρέδωσε την Ελλάδα καλύτερη από ό,τι την παρέλαβε» – Χωρίς πάλι να προσδιορίζεται σε τι ήταν καλύτερη. Πάλι καλά που δεν ακούστηκε ότι την παρέδωσε και μεγαλύτερη -γιατί θα γελούσαν και τα κατσίκια στα Ίμια.
Η ατυχία – για τον κατά τα λοιπά, σοβαρό πολιτικό και και ευπρεπή άνθρωπο Κώστα Σημίτη, με το αγωνιστικό παρελθόν- είναι ότι ενώ οι αγιογράφοι του μιλούν για επιτεύγματα του που δεν μπορούν να παραθέσουν, οι επικριτές του είναι σε θέση να απαριθμήσουν πλήθος αρνητικών κληροδοτημάτων της διακυβέρνησής του.
Παρέδωσε το Αιγαίο με γκρίζες ζώνες
Στην οποία ο ίδιος δεν αναφέρεται από τότε που τον απέπεμψε – άδικα και ταπεινωτικά ο Γ. Παπανδρέου. Χωρίς να τον υπερασπιστεί κανένας. Ούτε η «γενιά στελεχών που ανέδειξε».
Παρέδωσε το Αιγαίο με γκρίζες ζώνες και την Ελλάδα να έχει αναγνωρίσει «ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στην περιοχή. Υπέρ της οποίας επί των ημερών του η Ελλάδα διέπραξε ουμανιστικό ατόπημα: διωκόμενος παραδόθηκε στους διώκτες του.
Παρέδωσε την πιο ζοφερή περίοδο διαφθοράς στη μεταπολιτευτική Ελλάδα με σκάνδαλα, υπουργούς στη φυλακή και πλήθος νεόπλουτων με το δημόσιο, το κοινοτικό και το τραπεζικό χρήμα.
Παρέδωσε τη μεγαλύτερη αναδιανομή εισοδήματος που έγινε σε βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Παρέδωσε ένα εκατομμύριο οικογένειες να θρηνούν τις απώλειες των οικονομιών τους, ή και περιουσιακών στοιχείων τους, θύματα στη ευωχία του Χρηματιστηρίου που καλλιέργησε συντεταγμένα η κυβέρνησή του.
Παρέδωσε στο δημόσιο βίο μια ομάδα πολιτικών αμοραλιστών που μεσουράνησαν επί των ημερών του με ρόλους και αξιώματα που τους έδωσε ρόλους στο κόμμα και στην κυβέρνηση, ωφελήθηκαν από την πολιτική , ή βρισκονται σήμερα στην αυλή και την κυβέρνηση Μητσοτάκη, απαξιώνοντας την έννοια της πολιτικής. Ή θύοντας ακόμη και στην ακροδεξιά από το φόβο μην γίνει «σκουρόχρωμη» η Ευρώπη.
Παρέδωσε την ελληνική οικονομία στα χάρτινα πόδια της ανάπτυξης από κοινοτικούς πόρους και από την κακοπληρωμένη και ανασφάλιστη εργασία των μεταναστών. Μαζί με τις αναπηρίες που της προκάλεσαν οι χειρουργικές παρεμβάσεις του, για να διαμορφωθούν προϋποθέσεις ένταξης στην ΟΝΕ.
Παρέδωσε το ΠΑΣΟΚ στη Διαπλοκή, το ομοσπονδοποίησε και το έφερε σε αδυναμία να απαντήσει γιατί ο Χριστοφοράκος έστειλε ένα εκατομμύριο μάρκα στο Ταμείο του. Τελικα παρέδωσε και τη σφραγίδα του σε ένα διαμέρισμα στο Κολωνάκι, σε έναν γόνο με τον οποίο ο ίδιος είχε συνάψει ανάρμοστα χωριστή συμφωνία, σαν τον Δικαιόπολι.
Ο σπορέας της κρίσης και της απαξίωσης
Συμπέρασμα: Ο Κώστας Σημίτης είναι αξιοσέβαστο προσωπο, που κομίζει της περγαμηνές τους στη δημόσια σφαίρα- μαζι με τις κομματικές μικρότητες του κατά του Ανδρέα Παπανδρέου.
Αλλά ως Πρωθυπουργός παρέδωσε την Ελλάδα με μικρότερη διαπραγματευτική ισχύ έναντι της Τουρκίας, την κοινωνία λοβοτομημένη από την καλλιέργεια της προσδοκίας του εύκολου πλούτου, την πολιτική νοθευμένη από την οσμή του χρήματος και των ΜΜΕ, την κοινωνική σήψη και τη διαφθορά νομιμοποιημένες στο συλλογικό υποσυνείδητο, στα πρόσωπα «αστέρων» της πολιτικής που ο ίδιος κατασκεύασε ή υπέθαλψε.
Πέρα από τις προθέσεις του, η διακυβέρνησή του εν τέλει δυσφήμισε την έννοια του εκσυγχρονισμού. Τον συνέδεσε με σκοπούς για τους οποίους μιλούν σήμερα μόνο όσοι ευνοήθηκαν προσωπικά.
Από αυτή την άποψη υπήρξε ο σπορέας της κρίσης και της απαξίωσης της πολιτικής…
