Γράφει ο Θανάσης Τσεκούρας
Ένα ενδιαφέρον εύρημα από την πρόσφατη έρευνα της MRB (Παρασκευή, 14/10) πέρασε κάτω από τα ραντάρ της δημόσιας συζήτησης. Για ευνόητους λόγους.
Οι πολίτες που επιλέγουν μετά τις εκλογές μια κυβέρνηση με «κορμό» ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ (25,3%) είναι περισσότεροι απ’ αυτούς που προτιμούν κυβέρνηση με «κορμό» ΝΔ – ΠΑΣΟΚ (24,6%). Μάλιστα απ΄ότι θυμάμαι η καταγραφή συμβαίνει για πρώτη φορά.
Το εύρημα έχει κατ΄αρχήν πρακτική σημασία.Με βάση την ίδια δημοσκόπηση,η ΝΔ κινείται λίγο πάνω από το 31% (με συνυπολογισμό των εγκύρων ψηφοδελτίων).Αρα η προοπτική της αυτοδυναμίας είναι τόσο ρεαλιστική,όσο και να κερδίσει ο Παναθηναϊκός τη φετεινή Ευρωλήγκα. Συνεπώς,οι κυβερνήσεις μετά τις εκλογές (είτε τις πρώτες,είτε τις δεύτερες) θα κινηθούν στον αστερισμό των συνεργασιών,μεταξύ δύο ή και περισσοτέρων κομμάτων.Καλό θα είναι λοιπόν να αρχίσουμε τη συζήτηση και την προετοιμασία από τώρα.
Όμως το εύρημα της MRB επιτρέπει και ένα δεύτερο συμπέρασμα. Παρότι οι κυβερνητικοί «παπαγάλοι» σπεύδουν εκ των προτέρων να το απαξιώσουν,το αίτημα για προοδευτική κυβέρνηση με «κορμό» τα δύο μεγάλα κόμματα της κεντροαριστεράς έχει δυναμική.Η οποία μάλιστα υπερβαίνει τον «στενό πυρήνα» του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ.
Για παράδειγμα υπάρχουν αρκετοί ψηφοφόροι που ενώ δεν πείθονται από τον στόχο της αυτοδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ,έχουν αρνητικές μνήμες από την πρώτη διακυβέρνηση,εκτιμούν ότι με τη συνύπαρξη με το ΠΑΣΟΚ διαμορφώνεται ένα νέο πολιτικό φαινόμενο.Μια «συμπληρωματική» διακυβέρνηση, ένα εγχείρημα που τουλάχιστον προκαλεί το ενδιαφέρον.
Με παρόμοια λογική, αρκετοί εν δυνάμει ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ διστάζουν, γιατί δεν βλέπουν ότι αυτή η ψήφος έχει προοπτική εξουσίας. Η συγκυβέρνηση όμως με τον ΣΥΡΙΖΑ καλύπτει το κενό,προσφέρει την προοπτική εξουσίας.
Αν λοιπόν καταλήγουμε στο συμπέρασμα πρώτο,ότι η συζήτηση έχει πρακτική αξία και δεύτερο,εμφανίζει δυναμική,στη συνέχεια θα ήταν ωφέλιμο να δούμε πως προχωρά. Γιατί, ως γνωστόν, όλοι οι «διάβολοι» του κόσμου κρύβονται στο «δια ταύτα» και τη διαδικασία.
Μετά από μια δεκαετία πολιτικού «λιθοβολισμού», ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ οφείλουν πριν απ΄όλα να αρχίσουν να συζητούν. Αφού διαμορφωθεί μια κουλτούρα διαλόγου, τότε είναι ευκολότερο να πάμε στα επόμενα: σε μια κουλτούρα διακυβέρνησης.
Σήμερα για παράδειγμα διοργανώνεται μια συζήτηση για την ενεργειακή κρίση. Με συνομιλητές δυο επιφανείς πανεπιστημιακούς, τον Νικόλα Φαραντούρη (από τον ΣΥΡΙΖΑ) και τον Χάρη Δούκα (από το ΠΑΣΟΚ) και παρέμβαση του Αλέξη Τσίπρα. Φαντάζομαι ότι σε πολλά θα συμφωνήσουν και σε ελάχιστα θα διαφωνήσουν.
Το ίδιο περίπου θα συνέβαινε αν συζητούσαν σε ένα «στρογγυλό τραπέζι» για την οικονομία ο Γιώργος Χουλιαράκης και ο Δημήτρης Λιάκος από τη μια και ο Νίκος Χριστοδουλάκης από την άλλη. Ο Μιχάλης Κατρίνης και ο Μιχάλης Καλογήρου για τους θεσμούς. Η Ολγα Γεροβασίλη και ο Κώστας Σκανδαλίδης για την αναδιοργάνωση του κράτους.
Τα παραδείγματα είναι πολλά, ο τρόπος όμως είναι ίδιος.Και η μέδοδος. Συζήτηση, κουλτούρα διαλόγου, εγκατάλειψη των στερεοτύπων, απομόνωση των ακραίων και των τοξικών και από τους δύο χώρους. Και στο βάθος, μια νέα κουλτούρα διακυβέρνησης, πρόπλασμα ίσως για ένα «κοινό πρόγραμμα». Αυτό δείχνει η κοινή λογική. Εχει κάποιος καμμιά καλύτερη ιδέα;
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR