Του Παναγιώτη Κατσαρούπα
Το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών ακολούθησε ως κεραυνός εν αιθρία η στιγμή της συνειδητοποίησης , η οποία μπορεί συχνά να αργεί αλλά πάντα τελικώς έρχεται. Για τη παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ ήρθε με την αναγνώριση της ανάγκης για διεύρυνση. Ακόμη και στο πιο δύσπιστο ψηφοφόρο της εν λόγω παράταξης έγινε ξεκάθαρο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όφειλε πρωτίστως στον ίδιο του τον εαυτό ήδη από την επόμενη ημέρα των εκλογών να δώσει στη μεγάλη μάζα των προοδευτικών ψηφοφόρων της κεντροαριστεράς, που τον τίμησε δίνοντάς του ένα αξιοσημείωτο ποσοστό, το χώρο που της αρμόζει σηκώνοντας παράλληλα στις πλάτες του την ευθύνη της σοβαρής αντιπροσώπευσής της σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο πολιτικό σκηνικό.
Αντίστοιχα, και από τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών που προηγήθηκαν κατέστη σαφής η ανάγκη εκπόνησης ευρύτερων συνεργασιών, απεμπόλησης ιδεοληψιών παλαιοκομματικού χαρακτήρα και προώθησης νέων και ικανών ανθρώπων που έχουν καταγράψει χιλιόμετρα στον εργασιακό και όχι αποκλειστικά στον πολιτικό στίβο. Στη πολιτική άλλωστε δεν γράφουν ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να γράφουν ιστορία οι «παρέες» αλλά οι ορθώς πολιτικά σκεπτόμενοι άνθρωποι που έχουν τη διάθεση να προσφέρουν και να υπηρετήσουν τον πολίτη.
Ο Αλ. Τσίπρας με την έως τώρα πολιτική του πορεία έχει ομολογουμένως αποδείξει ακόμη και στους πολέμιούς του τα ηγετικά του χαρακτηριστικά μη διστάζοντας όποτε οι συνθήκες το απαίτησαν να έρθει σε σύγκρουση με τα συμφέροντα και τον λαϊκισμό. Πήρε δύσκολες και κάποιες φορές επώδυνες αποφάσεις και δυσαρέστησε κάποιους θέτοντας ως πρώτο στόχο το καλό της χώρας και τη σταθεροποίηση της θέσης της στο διεθνές πολιτικό στερέωμα και όχι το δικό του πολιτικό προφίλ. Τη δεδομένη όμως στιγμή καλείται να κάνει μια μεγάλη ανατροπή και ως ένας νέος «Αγαμέμνονας» να θυσιάσει τη πολιτική «Ιφιγένεια» προκειμένου να πνεύσει ο ούριος άνεμος της αλλαγής. Με άλλα λόγια καλείται να παραμερίσει το συναίσθημα και μαζί του κάποιες φωνές και να μετατραπεί από πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ σε ηγέτη της ελληνικής κεντροαριστεράς. Μια απόφαση ναι μεν δύσκολη αλλά που αν τελικώς ληφθεί και υλοποιηθεί , με βεβαιότητα θα του εξασφαλίσει την αναγνώριση από τον ιστορικό του μέλλοντος.
Το αίτημα λοιπόν για ανασυγκρότηση και αλλαγές σε όλα τα επίπεδα αναδύεται ολοένα και περισσότερο στο προσκήνιο αφήνοντας μια θέση στο χρονοντούλαπο της ιστορίας για όλους εκείνους που κλαίνε με «Μεγαρέων δάκρυα» στο όνομα μιας δήθεν ιδεολογικής καθαρότητας που κινδυνεύει να χαθεί . Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ για να έχει παρόν και μέλλον οφείλει να μετατραπεί σε παράταξη των πολλών, σε έναν κεντροαριστερό πόλο που έχει κάνει τη δική του «ψυχανάλυση», έχει ξεπεράσει τις εσωτερικές του ανησυχίες και όντας πλέον ωριμότερος και σοφότερος δύναται να αποτελέσει μια ισχυρή και σοβαρή αντιπολίτευση σε μια δεξιά που αν μη τι άλλο φαίνεται να έχει επιστρέψει διαβασμένη και αποφασισμένη να μην αποτελέσει παρένθεση. Σε διαφορετική περίπτωση μένοντας υποταγμένος στους φόβους του είναι αναγκασμένος να ξαναζήσει το παρελθόν του.
*Ψυχολόγος απόφοιτος Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Msc Εφαρμοσμένη Ψυχολογία Παιδιού και Εφήβου
