Τέσσερις σκέψεις για την συμμετοχή του Πέτρου Κόκκαλη στην πολιτική

Του Τάκη Ψαρίδη

Τον Πέτρο Κόκκαλη τον είδα και σήμερα στην εκπομπή «Άλλη Διάσταση» της ΕΡΤ. Κάθε φορά που τον βλέπω με εντυπωσιάζει ευχάριστα και σκέφτομαι τα εξής:

1. Ο Πέτρος Κόκκαλης διαθέτει βαθειά παιδεία, γνώσεις, ποιοτικό πολιτικό λόγο, κοινωνική, οικολογική και αριστερή συνείδηση πού εύχεσαι να την είχαν πολλοί γνωστοί και πατενταρισμένοι αριστεροί, ακόμα και μέσα στο συριζα.

2. Η παιδεία και η αριστερή συνείδηση του Πέτρου Κόκκαλη αποδεικνύουν ότι δεν αρκέστηκε στις οικονομικές δυνατότητες της οικογενείας του και ότι επιτυχία στη ζωή γι’ αυτόν δεν σημαίνει πλούτο και οικονομική δύναμη. Μια τέτοια αντιμετώπιση της ζωής δεν την συναντάμε και πολύ συχνά στους «πετυχημένους» επιχειρηματίες και ο κος Κόκκαλης είναι αξιέπαινος γιαυτό.

3. Αναγκαστικά γίνεται η σύγκριση με έναν άλλο επιχειρηματία οποίος κατέχει ένα μεγάλο μέρος των μίντια και τη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική ομάδα της χώρας, τα οποία και χρησιμοποιεί με τον χειρότερο τρόπο παρεμβαίνοντας και χειραγωγώντας την πολιτική ζωή, χωρίς ουδείς να τον έχει εκλέξει γιαυτό το σκοπό. Ο κύριος αυτός, παρότι είναι υπόδικος για εμπορεία ναρκωτικών και παραπέμπεται με κακουργηματικό αδίκημα για το στήσιμο ποδοσφαιρικών αγώνων, χαίρει άκρας εκτίμησης και σεβασμού από την αντιπολίτευση της χώρας ΝΔ και ΚΙΝΑΛ και το γεγονός αυτό αποκαλύπτει τον τρόπο που αυτά τα δύο κόμματα επιθυμούν να ξανακυβερνήσουν τη χώρα.

4. Η παρουσία του Πέτρου Κόκκαλη στην πολιτική φανερώνει το χάσμα αλλά και την σύγκρουση δύο κόσμων που πλέον δεν χαρακτηρίζονται από τους παραδοσιακούς διαχωρισμούς, αστοί και μη αστοί, πλούσιοι και φτωχοί, κλπ, αλλά από την δράση τους, το ήθος και την ποιότητα τους, το όραμα τους, την κοινωνική και πολιτική τους συνείδηση και την πίστη τους στην πρόοδο και στην δημοκρατία. Από αυτήν την άποψη η συμμετοχή του «μεγαλοαστού» Πέτρου Κόκκαλη στην πολιτική ζωή της χώρας, ενισχύει και διευρύνει την προοδευτική συμμαχία που τόσο ανάγκη έχει ο τόπος μας και γενικότερα η Ευρώπη, απέναντι στην δεξιά και ακροδεξιά παλινόρθωση και τον νεοφιλελευθερισμό και μάλιστα στην χειρότερη και υπόδικη μορφή τους.-