Του Άγι Κατσαφούρου
Μετά από μια εβδομάδα, θα πω και εγώ την άποψη μου όσο πιο νηφάλια μπορώ. Κατ’αρχάς θα συμφωνήσω ότι ο αέρας λυσσομανούσε, η γεωγραφία του Ματιού, (μπρος γκρεμός και πίσω δάσος) συντέλεσε στην καταστροφή, η φωτιά αφού δεν έσβησε στην αρχή της, ήταν μάλλον αδύνατο να σταματήσει. Άρα τι μπορούσαμε να περιμένουμε;
Θα περιμέναμε κάποιον με ευθύνη της αντιμετώπισης της κρίσης, και σαφείς αρμοδιότητες, με τα @@ (συγγνώμη για το σεξιστικό) να παίρνει αποφάσεις όταν πρέπει, να δώσει εντολή εκκένωσης και αμέσως να σχεδιάσει με τους επιτελείς του οδό διαφυγής. Αμέσως η αστυνομία με σειρήνες, ντουντούκες και ότι άλλο ειδοποιεί τον κόσμο όχι μόνο να φύγει, αλλά και από πού να φύγει. Ταυτόχρονα η πυροσβεστική εστιάζει τις δυνάμεις της ώστε να κρατήσει την οδό διαφυγής ανοιχτή για όσο περισσότερο μπορεί.
Έτσι κάπως το φαντάζομαι εγώ. Αλλά εκείνη την στιγμή θες έναν άνθρωπο εκπαιδευμένο, ηγέτη και με αρμοδιότητα. Άνθρωπο που θα είναι έτοιμος να πάρει την ευθύνη των αποφάσεων του. Άνθρωπος που την επόμενη μέρα, θα μετράει (ας πούμε 20) νεκρούς, και κανείς δεν θα ξέρει ότι έσωσε 70.
Και θα τον κρεμάσουμε όλοι στα μανταλάκια γιατί πήρε αυτή την απόφαση και όχι την άλλη. Που θα παραιτηθεί για λόγους ευθιξίας, μην μπορώντας να κοιμηθεί το βράδυ σκεφτόμενος τα “αν” των αποφάσεων που κλήθηκε να πάρει εντός ολίγων λεπτών. Αλλά τέτοιοι άνθρωποι λείπουν.
Οι θέσεις ευθύνης έχουν καταληφθεί από αφισοκολλητές, και θλιβερά ανθρωπάκια που λένε ότι δεν ξέρουν τι μπορεί να πήγε στραβά. Και που λένε ότι η εκκένωση θα έπαιρνε 20 ώρες, άρα που να μπαίνουμε στον κόπο…
Τέτοιοι άνθρωποι λείπουν και η κυβέρνηση δεν την ενδιαφέρεται να ψάξει να τους βρει. Κάπως έτσι είναι τα δικά μου 2 cents για την τραγωδία.
