Του Νίκου Λακόπουλου
Την ώρα που η φωτογραφία του πρίγκηπα Καρόλου να χορεύει με τους Κρητικούς ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο- με τη βασιλική οικογένεια είμαστε… ξαδέλφια, αλλά τόχαμε ξεχάσει- η αγωνία του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι να αποδείξει πως δεν υπάρχει καθαρή έξοδος στις αγορές. Πρόκειται για παραμύθι- όπως είχε πει και ο Κώστας Σημίτης.
Η Ελλάδα θα βγει από την κρίση με τη Νέα Δημοκρατία στην κυβέρνηση που θα πετύχει 4% ανάπτυξη και 600.000 θέσεις εργασίας “καλοπληρωμένες”, αφού ο Κυριάκος είναι ο καλύτερος και θα αγοράσει αξιοπιστία- ώστε να πετύχει καλύτερους όρους. Αυτό κι αν μοιάζει με παραμύθι.
Στο μεταξύ μπήκαμε σε προεκλογικό κλίμα ανοιχτά: αν οι εκλογές δεν γίνουν στο τέλος της τετραετίας ή τον Μάη του 2109 μπορεί να γίνουν μέσα στο 2018- ο Μητσοτάκης θέλει- λέει- τον Σεπτέμβρη και η Φώφη …τώρα. Φαίνεται πως κάτι θα γίνει τον Σεπτέμβρη, αλλά μπορεί να είναι ένας ευρύς σαρωτικός κυβερνητικός ανασχηματισμός που αρκεί- αν είναι επιτυχής- να αλλάξει τα πάντα. Αν μάλιστα αυτό το καλοκαίρι οι εξελίξεις στο “Μακεδονικό” βάλουν τέλος στην κυβερνητική συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ- που μπορεί να χωρίσουν ως δυο καλοί φίλοι: τέλειωσε το μνημόνιο για το οποίο έγινε η συμμαχία, πάμε για άλλα.
Το Κούγκι αναβάλλεται. Ο αντικατοχικός αγώνας τελείωσε. Ας κατέβουν από το βουνό οι αντάρτες. Τα “άλλα” τα περιέγραψε ο Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής και Σοσιαλδημοκρατικής Ομάδας στο Ευρωκοινοβούλιο Ούντο Μπούλμαν που δήλωσε ξεκάθαρα ότι το ΚΙΝΑΛ και οι άλλες προοδευτικές δυνάμεις της Ελλάδας πρέπει να συνεργαστούν με τον ΣΥΡΙΖΑ. Υποθέτει ο άνθρωπος ότι το Κινάλ θα υπάρχει και μετά τις εκλογές.
Φαίνεται πως μερικοί βουλευτές του Κινάλ και του Ποταμιού και άλλοι παράγοντες όπως ο Γιάννης Ραγκούσης, ο Μίλτος Κύρκος, ο Σπύρος Δανέλλης, ο Θοδωρής Μαργαρίτης, αλλά και ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, ο αρχηγός του υπό διάλυση Ποταμιού μαζί με την βάση του Κινάλ- δηλαδή του ΠΑΣΟΚ- βλέπουν θετικά αυτή την διεργασία. Πολύ συχνά οι εκλογές στην Ελλάδα- εκεί που φαίνεται να υπάρχει σιωπή, ανοίγουν σαν καταπακτή και καταπίνουν κάποιους -για τους οποίους δεν θα ακούσουμε ξανά στο μέλλον.
Με μια συνέντευξη στο ΑΠΕ ο πρώην υπουργός Δημήτρης Κρεμαστινός λέει ανοιχτά πως ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να αρχίσει διάλογο με την πρόεδρο του Κινάλ για να τεθούν οι βάσεις “κοινής συμφωνίας”. Ακόμα και ο δήμαρχος Αθηναίων το σκέφτηκε καλύτερα και κοιτάζει προς τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ στο Κινάλ μετράνε τις δημοσκοπήσεις και δεν βγαίνουν τα νούμερα. Η Φώφη, αν είναι πράγματι πρώτο κόμμα η Νέα Δημοκρατία, μόνο με τον Μητσοτάκη μπορεί να συνεργασθεί -δεν βγαίνουν 151 έδρες αλλιώς- δεδομένου ότι ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή δεν θα συναινέσουν σε καμία κυβέρνηση.
Τελικά θα πρέπει να πούμε πάλι Όχι ή Ναι σ΄αυτές τις εκλογές, αλλά ποιο θα είναι το ερώτημα; Όπως πάντα θα ψηφίσουμε “αντί”- για να φύγει ή να μην έρθει κάποιος. Άρα όσοι λένε Όχι στη Δεξιά πρέπει να σπεύσουν από τώρα να συνεργασθούν με τον ΣΥΡΙΖΑ ώστε να μη βγει ο Μητσοτάκης. Μετά την απομάκρυνση από το εκλογικό ταμείο κανένα λάθος δεν θα αναγνωρίζεται. Η συνεργασία με την Νέα Δημοκρατία -αν το Κινάλ φτάσει στις εκλογές -και δεν διαλυθεί πριν, αν αυτό δεν έχει γίνει ήδη- θα το εξαφανίσει στις επόμενες εκλογές.
Η έξοδος από το μνημόνιο -καθαρή ή όχι- με χαλαρή ή “έντονη” επιτροπεία αλλάζει τα πολιτικά δεδομένα. Στις επόμενες εκλογές δεν θα ψηφίσουμε για το μνημόνιο και τα αντιμνημονιακά μέτωπα δεν έχουν πια σημασία. Θα ψηφίσουμε για την επάνοδο- παλινόρθωση λένε στο ΣΥΡΙΖΑ- του μπλοκ Νέας Δημοκρατίας με τις δυνάμεις του Κινάλ- βλέπε Σαμαροβενιζέλους!- στην εξουσία ή στην σύμπτυξη ενός δημοκρατικού μετώπου ή όχι.
Το δίλημμα αυτό -που δεν είναι πιο σύνθετο από το Τσίπρας ή Μητσοτάκης, αν και συνοψίζεται έτσι- θα τεθεί υπό το βάρος του Σκανδάλου Novartis, που δεν είναι τίποτε άλλο από την δίκη των κομμάτων που τα τελευταία χρόνια έφεραν την Ελλάδα στα μνημόνια. Ενός ολόκληρου καθεστώτος διαπλοκής κομμάτων-ΜΜΕ-τραπεζών που σε πολιτικό επίπεδο ανέλαβαν να εκπροσωπήσουν οι Σαμαράς, Βενιζέλος, Μητσοτάκης- συνεπικουρούμενοι από επιχειρηματίες με μεγάλο ενδιαφέρον για την πολιτική, τον …αθλητισμό και τις εφημερίδες.
Οι εκλογές θα έχουν -όπως πάντα- τη μορφή της τιμωρίας, αλλά όχι της παλιάς Δεξιάς, όπως το ΄81 ή του ΠΑΣΟΚ. Φαίνεται πως αυτή θα είναι η “βασική αντίθεση” των εκλογών και όχι η “απαλλαγή από τον Τσίπρα”-η “στρατηγική του ήττα” όπως θέλουν όσοι έχουν κλείσει θέση ήδη σε μια κυβέρνηση Μητσοτάκη- η οποία όμως αν πράγματι συμπτυχθεί το “δημοκρατικό μέτωπο” δεν θα υπάρξει.
Όσοι δικαιολογημένα τάχθηκαν απέναντι στο αριστερο-δεξιό έκτρωμα μιας ανίερης συμμαχίας ενός τάχα αντιμνημονιακού μετώπου θα πρέπει να σκεφτούν ως τις εκλογές πως όχι μόνο ο αγώνας κατά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ_ΑΝΕΛ, αλλά και η αποχή τους από τις εκλογές οδηγούν τη χώρα στα χέρια του Μητσοτάκη. Αν και ο ίδιος όταν εμφανίστηκε ως ανανεωτής της Νέας Δημοκρατίας πιστεύει πως οι εκλογές θα είναι μια τιμωρία για τον Τσίπρα, έσπευσε γρήγορα να βάλει τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στην Αριστερά και την Δεξιά με όλους τους τρόπους. Λάθος.
Φαίνεται πως οι επόμενες εκλογές θάχουνε πάλι έναν Μητσοτάκη που προσχώρησε στο λαϊκισμό, θάχουνε πολύ Ανδρέα Παπανδρέου που αποκήρυξε το κόμμα του, αλλά φροντίζει να αποκαταστήσει ο Αλέξης Τσίπρας, πολύ Δεξιά και πολύ Δημοκρατία. Μάλλον όπως παλιά θα έχουμε και …ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, τους “δημοκρατικούς αγώνες το λαού”, την ενότητα των δημοκρατικών δυνάμεων -που χάσαμε το 1989 και την υπενθύμιση “Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά”, ενώ από την άλλη πλευρά θα ακούγονται συνθήματα για τον …Μαδούρο, το αστικό καθεστώς που κινδυνεύει και την “σκευωρία” για την “αστική δημοκρατία”.
Ο ήπιος και πράος Αλέξης Τσίπρας υπογράφοντας ένα μνημόνιο αποκήρυξε μαζί με τις αυταπάτες του και τον λαϊκισμό και θα εμφανισθεί ως εκπρόσωπος της …σταθερότητας -της Ελλάδας που βγαίνει από τα μνημόνια και σχεδιάζει την ανάπτυξη. Δεν είναι ο έξαλλος που “απειλούσε το ευρώ”, -ένας από τους επικίνδυνους ανθρώπους στον κόσμο (!), αλλά ο εγγυητής της ευρωπαϊκής Ελλάδας εκφράζοντας ένα “εθνικό δημοκρατικό κόμμα”.
Ο Μητσοτάκης αν και θα ξεχάσει τον νεοφιλελευθερισμό -υπέρ της κοινωνικής δικαιοσύνης, θα είναι ο κήρυκας της αποσταθεροποίησης, του τυχοδιωκτισμού με ένα θολό όραμα- εκπρόσωπος ενός λαϊκισμού που δεν θέλει να βγει η Ελλάδα στις αγορές -αν αυτό ωφελήσει τον Τσίπρα! Το “μεταρρυθμιστικό μέτωπο” στο οποίο είχαν προσχωρήσει οι Φώφη Γεννηματά και Σταύρος Θεοδωράκης -με επικεφαλής τον Κυριάκο Μητσοτάκη δεν υπάρχει πλέον, όπως κι ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ.
Το μπλοκ του Όχι- στο οποίο συμμετείχαν δραχμιστές και εθνικιστές, εκκλησιαστικοί κύκλοι και παραδοσιακοί κομμουνιστές μαζί με κάθε πικραμένο- δεν υπάρχει πλέον. Πιθανόν να πάρει την μορφή ενός αλλόκοτου πολιτικού σχήματος, αλλά δεν θα ψηφίσουμε για την ευρωπαϊκή ένωση, ούτε για το ευρώ ή την δραχμή- όσο κι αν εμφανισθούν όσοι θα θέσουν τέτοια διλήμματα, μάλλον ως απολιθώματα του παρελθόντος.
Πιθανόν όλα αυτά να κατέρρευσαν όταν αποδείχτηκε πως οι οπαδοί της εξόδου από την Ένωση είχαν τον ίδιο στόχο με τον Σόιμπλε- μόνο που εκείνος πλήρωνε για να φύγουμε, αλλά αυτοί θα το κάνανε τζάμπα. Κάπως έτσι όλα τα πολιτικά κόμματα αναπροσάρμοσαν τα συνθήματά τους και οι ιδρυτικοί μύθοι τους, μαζί με όσους θάσκιζαν τα μνημόνια σελίδα -σελίδα, τις αγορές που θα χορεύαν πεντοζάλη, τους “Γερμανοτσολιάδες”, τους “Μένουμε Ευρώπη” και τους Αγανακτισμένους ανήκουν στο παρελθόν.
Ουσιαστικά μέσα σε λίγα χρόνια υπό το βάρος ενός πρωτοφανούς σοκ για κοινωνία του “παρασιτικού καταναλωτισμού”- όπως θάλεγε ο Π. Κονδύλης- το πολιτικό σύστημα αναταράχτηκε, κόμματα διαλύθηκαν και προέκυψαν νέα, μπορεί η ευρωπαϊκή Ελλάδα να ενηλικιώθηκε, η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ να ωρίμασε και το ΠΑΣΟΚ, το κόμμα που δέσποσε στην πολιτική από το 1981 εξαϋλώθηκε ή για την ακρίβεια αναγκάστηκε να γίνει …δωρητής οργάνων.
Παρά την δεξιά στροφή της ελληνικής κοινωνίας που προκάλεσε η οικονομική κρίση, τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας εξοβελίστηκαν από ένα κίνημα Αγανακτισμένων που επίσης εξαφανίστηκε, αλλά οι παρατάξεις παρέμειναν με ένα νέο κόμμα σε νέο ρόλο: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήρθε να ανατρέψει το πολιτικό σύστημα, αλλά να το αναδιαρθρώσει. Δεν επιδίωξε καμιά ριζική αλλαγή, αλλά την αποκατάσταση της τάξης: κάθαρση και επιστροφή στην κανονικότητα, αυτό είναι το περιεχόμενο της “Αριστεράς πρώτη φορά στην εξουσία”.
Η αμηχανία του Μητσοτάκη είναι εμφανής: οπλίστηκε να αντιμετωπίσει τους “μπολσεβίκους”, αλλά η κυβέρνηση δεν έχει αφήσει τίποτα σ΄αυτόν από τον νεοφιλελευθερισμό του κι αποδείχτηκε -υπό το μοτίβο του “ιστορικού συμβιβασμού”- πως όχι μόνο εφαρμόζει καλύτερα από κάθε άλλον τις “μεταρρυθμίσεις”- με τις οποίες δεν συμφωνεί- αλλά παίρνει εύσημα- και άλλα δώρα όπως η ελάφρυνση του χρέους κι όχι μόνο- από τους …δυνάστες, πρώην τοκογλύφους-εκβιαστές και νυν εταίρους.
Το μόνο που μένει να πει είναι πως “σας λέει ψέμματα, δεν θα βγούμε από τα μνημόνια”- “Μην το πιστεύετε, είναι απατεώνας”! Πιθανόν, αν δεν μιλούσε καθόλου- ή αν συναινούσε κιόλας σε μια γραμμή εξόδου από τα μνημόνια, τα εθνικά και άλλα θέματα να ήταν ο επόμενος βέβαιος πρωθυπουργός- εισπράττοντας τη φθορά της κυβέρνησης, αλλά ο …φόβος του κομμουνισμού στον οποίο πόνταραν οι Σαμαράς και Μητσοτάκης δεν υπάρχει- ας μην ανησυχούν τον κόσμο.
Με έναν ανασχηματισμό που θα γίνει πιθανότατα αντί για εκλογές τον Σεπτέμβρη ο Αλέξης Τσίπρας θα καθησυχάσει κι άλλο τον κόσμο, ενώ με την έξοδο στις αγορές θα μπορέσει να κάνει αυτό που φοβάται ο Μητσοτάκης: θα τηρήσει πολλές από τις παλιές του υποσχέσεις, πιθανότατα θα μειώσει έστω ελάχιστα τους φόρους, θα καθιερώσει κατώτατο μισθό, θα επιτρέψει στην αγορά να κινηθεί και πάλι.
Προφανώς κάποιο αντίμετρο θα πάρει και για τις συντάξεις, την ώρα που ανησυχούν για τη νέα περικοπή τα κανάλια και η αντιπολίτευση από τους ίδιους τους … συνταξιούχους. Προφανώς αν δεν το κάνει, θα φύγει, αλλά με τις πέτρες, όχι με εκλογές. Αλλά αυτή η κινδυνολογία του Μητσοτάκη, η συστηματική καλλιέργεια του φ ό β ο υ -για την έξοδο στις αγορές, τα μνημόνια, την εγκληματικότητα, τα πάντα- μάλλον θα στρέψει τον συντηρητικό πολίτη σ΄αυτόν που εγγυάται την σταθερότητα, την ελπίδα, την θετική εικόνα για την Ελλάδα, από όποιον εγγυάται την ανωμαλία.
Κατά βάθος οι φοβισμένοι Έλληνες δεν θα ψηφίσουν αριστερά ή δεξιά, αλλά για να έχουμε κυβέρνηση -και να μη συμβεί κάτι χειρότερο. Υπάρχουν κάποιες εκκρεμότητες με το παρελθόν όπως τα κόμματα που γεννήθηκαν μέσα στην κρίση ή το Κινάλ που δεν κατάφερε να γίνει ποτέ “νέος” φορέας . Τα διλήμματα των εκλογών και ο διαφαινόμενος διπολισμός μάλλον θα τα εξαφανίσει μαζί με τις ανάγκες που τα γέννησαν.
Τι έγινε αυτή την δεκαετία που φεύγει στην Ελλάδα; Όπως πάντα θα χρειαστούν πολλά χρόνια να το καταλάβουμε. Άστο καλύτερα. Ας φύγουμε μπροστά κι ας πούμε …“πάλι καλά, που δεν πάθαμε τίποτα”! Παναγία μου…
