Του Κώστα Πρώιμου
Εργασιακά δικαιώματα που εδραιώθηκαν με αίμα στο δρόμο και αγώνες θάφτηκαν βαθιά μέσα στο χώμα από τον κ. Χατζηδάκη. Και καλά αυτός, βρήκε πρόσφορο κοινωνικό και πολιτικό έδαφος και ανενόχλητος έκλεισε τον εργαζόμενο μέσα σε ένα σφραγισμένο μεταλλικό κουτί. Είδατε να έχει πάρει χαμπάρι κανείς τίποτα; Υπόθεση Νοβάρτις, ίσως ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα όλων των εποχών, με χιλιάδες γιατρούς στα κιτάπια της εταιρείας, υπουργούς και λοιπούς κυβερνητικούς υπαλλήλους. Με τα λεφτά όσων διαθέτουν ΑΦΜ θα πάμε και εφέτος Μύκονο, Σαντορίνη σαν… σεσημασμένοι πιγκουίνοι. Είχατε δει το σχετικό Μπάτμαν έτσι; Για ρωτήστε σε τυχαίο δείγμα εκατό ΄Έλληνες για την ανωτέρω υπόθεση… Αφήστε το καλύτερα…
Εφέτος ένας στους δύο δεν θα πάει διακοπές, εκτός και εάν μπει σε πρόγραμμα κοινωνικού Τουρισμού. Αλήθεια αυτή η χιλιοδιαφημισμένη ποιότητα ζωής που βόσκει; Μήπως έχει πάει διακοπές και δαύτη; Ποία η πρόοδος δηλαδή; Με κουπόνι η βενζίνη, με επίδομα και αυτός ο μήνας, το ρεύμα αν και κοινωνικό αγαθό στα χέρια λίγων που εκβιάζουν ωμά εκατομμύρια Έλληνες, τους οποίους όμως στέλνουν διακοπές με ειδικά προγράμματα που υποδηλώνουν ότι είναι φτωχοί, να ξελαμπικάρουν με το φάτε μάτια ψάρια, επιρρεπείς ως γνωστόν στη μαλακία ώστε τελικά να την πατήσουν και να τους ματαψηφίσουν.
Μας ελέγχουν απόλυτα πλέον και δεν το κρύβουν. Τους ενισχύει η εκκωφαντική παραδοχή της ήττας μας, αφού όλοι σκύβουμε τα κεφάλι αποδεχόμενοι μια φτιαχτή μοίρα την οποία μας καθορίζουν αυτοί. Έπαψαν από καιρό να κρατάνε έστω τα προσχήματα. Σου επιβάλλουν το ποιος είσαι, το τι κάνεις, ποιον ή ποιαν θα ερωτευθείς, ποιόν θα θαυμάζεις, τι θα τρως. που θα δουλεύεις, ακόμη και τις αμαρτίες σου, μικρές και μεγάλες τις προδιαθέτουν προγραμματίζοντας με δόλιους τρόπους το απαίδευτο και συνάμα ανοχύρωτο στις πλημμύρες ανοησίας και ηλιθιότητας μυαλουδάκι μας.
“Σας έδωσαν μια σημαία πριν διακόσια χρόνια και σας “παραμύθιασαν” ότι γίνατε ανεξάρτητο κράτος” μου είπε μια ξενόφερτη Κυρία, ομολογουμένως αρκετά μορφωμένη και με τεράστια περιουσία… Δεν το δέχτηκα τότε, καθώς αυτό ειπώθηκε πριν από δεκαπέντε χρόνια (άλλα τα κόζα εκείνη την εποχή) σε μια συζήτηση, αν και η ομιλήτρια απευθυνόταν σε μένα επειδή ήμουν Έλληνας. Αν και το ταμείο είναι μείον υποχρεωνόμαστε να αγοράζουμε ελαφρώς μεταχειρισμένα σύγχρονα αεροπλάνα από τους κατ ευφημισμόν συμμάχους και προστάτες μας και κάθε λογής οπλικά συστήματα τάχα μου για να τα βάλουμε με την… Τουρκία όταν αυτό κριθεί από τις εξελίξεις απαραίτητο. Και ας είναι ο μέγιστος καταστροφέας της χώρας μας ειδικά τα τελευταία χρόνια με σύμμαχο την Κλιματική Αλλαγή οι πυρκαγιές. Σε αυτή την περίπτωση, με εκατομμύρια στρέμματα να καίγονται, περιουσίες και ανθρώπινες ζωές να χάνονται και με ανυπολόγιστες περιβαλλοντικές ζημιές εξακολουθούμε να στηριζόμαστε στα έρημα τα Κανανταίρ, τους ηρωικούς πιλότους καθώς και στους δασοπυροσβέστες που οδηγούν σε πολλές περιπτώσεις πολυκαιρισμένα οχήματα με απαρχαιωμένο εξοπλισμό.
Τα ζόμπι δυστυχώς είναι παντού ανάμεσα μας και “κατέλαβαν την πόλη”, ζουν για να εργάζονται όλη ημέρα με 500 ευρώ, ψηφίζουν από συνήθεια και σε πολλές περιπτώσεις στην τύχη, αρέσκονται στο να αποθεώνουν ό,τι εκφράζει το απόλυτο τίποτα, αυξάνονται δε και πληθαίνουν με τρελούς ρυθμούς και αν δεν αλλάξουμε, (εδώ γελάμε) αν δεν ορίσουμε γραμμές αμύνης (ξανά γέλια) σύντομα θα καταντήσουμε γεύμα τους και ύστερα θα εξομοιωθούμε. (Ξέρω γω… στην τελική ίσως και είναι και καλύτερα..)
ΥΓ. Ο Τρίτος Παγκόσμιος θα τελειώσει “αναίμακτα” και συνεπώς άδοξα.…