Του Παύλου Αλέπη
Δύσκολο να κυβερνηθεί ο Έλληνας. Το γνωρίζουν όλοι, σε σημείο που ένας παλαιός διπλωμάτης, συνόψισε το συμπέρασμα της ζωής του. “Ο Έλληνας έχει πολλές ικανότητες, δεν έχει όμως αρετές”…
Φαίνεται σκληρό και απόλυτο ε; Μπορεί και νάναι. Όμως να σου τα γεγονότα που στοιχειοθετούν κάπως την εικόνα. Η ικανότητα του Έλληνα να αμφισβητεί αιωνίως τους πάντες και τα πάντα έρχεται να αντιπαρατεθεί με την αρετή ΠΧ της πειθαρχίας. Πειθαρχημένοι Λαοί ακολουθούν πιστά τους ηγέτες τους… Ο Έλληνας πρώτα θα αρνηθεί θα αντιπαρατεθεί, θα συγκρουσθεί πολιτικά και μετά θα ακολουθήσει…Ποια η διαφορά επι της ουσίας;; Τα λάθη των ηγεσιών και των Λαών τα ίδια και απαράλλαχτα. Σε κύκλους παράλληλους και επάλληλους..
Τα παρκαρισμένα τρισεκ. της παγκόσμιας ελίτ στις οφσόρ εταιρείες επέβαλαν μια απρόσωπη λιτότητα και ενοχές για την πολιτική ήττα της Σοσιαλδημοκρατίας, την οδύνη της απώλειας του κοινωνικού κράτους και την αγωνία για τους ανερχόμενους εθνικισμούς… Και είμαστε ακόμα στην αρχή του κύκλου…
Κάνω την σκέψη απλοϊκά. Ποιος βασανίζεται πιο πολύ ο Ευρωπαϊκός ή ο Ελληνικός Λαός πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα; Βλέπετε διαφορές;; Νομίζω κοινές οι σκέψεις… Ίσως να βλέπετε κάποιες μικρές διαφορές,, στον λεγόμενο τρόπο ζωής…Ίσως η ψυχική υγεία του κεντροευρωπαίου νάναι-συγκρινόμενη με την Ελληνική ένταση- πιο ομαλή. Όμως αυτό αρκεί; Αλλάζει κάτι στην ουσία; Μήπως όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε, που λέει ο απλοϊκός θυμόσοφος;
Στην στενή Ελληνική οικογένεια και στην ευρύτερη Ευρωπαϊκή τρία κλειδιά θα αρκούσαν για να αλλάξει προς το καλύτερο, η εικόνα της αγωνίας. Και τα τρία -περιέργως-ΔΕΝ είναι αμιγώς οικονομικά και τα τρία ΔΕΝ αναζητούνται από τους ανθρώπους που καθορίζουν την πολιτική γραμμή του μέλλοντος μας.
Παράξενο, αλλά αληθές.
Η Δικαιοσύνη, η συνεννόηση και η γραφειοκρατία. Κοινά σημεία ασφυξίας στην γηραιά μας ήπειρο ,που ενώ τα γνωρίζουμε καλά, υποφέρουμε από αυτά και είναι αδύνατον να τα επιλύσουμε…Αλλά το ακατανόητο είναι πως ούτε τα κουβεντιάζουμε. Και είναι ομολογημένα κατανοητό π ως ΟΛΟΙ έχουμε βάλει το χεράκι μας για να διαμορφωθεί αυτή η εικόνα..
Ας πάρουμε την Δικαιοσύνη. Για όλους αργή και αμφίβολη η απονομή της…Πώς τόσο εύκολα το προσπερνάμε; Ναι, αυτό το κομβικό σημείο, για την ζωή και την συνείδηση,όλων μας…Πώς φτάσαμε στο σημείο να παραδεχόμαστε πως η ίδια η Δικαιοσύνη υπονομεύει τον θεσμό της; Και κυρίως τι κάνουμε; Πολύπλοκες οι απαντήσεις….
Ας πάρουμε την συνεννόηση. Στην πολιτική σκηνή μας για παράδειγμα. Μην χαμογελάτε… Από πού να το πιάσουμε. Απ’ την αρχή, θα πείτε, αλλά δύσκολα όλοι, θα παραδεχθούμε πως η αρχή και ο πυρήνας είναι η ατομική μας υποκρισία… Έτσι ολοένα το …αφήνουμε. Απλό. ΄
Λέμε ,πιστεύουμε και επιμένουμε με συνέπεια σ’ αυτό που μέσα μας πιστεύουμε; Ή μήπως ακολουθούμε κάθε είδους (και ποιότητας) ελιγμό για ίδιο συμφέρον ανά περίπτωση;; Και όταν το κάνουν οι άλλοι ακριβώς αυτό, γιατί θυμώνουμε; Δεν είναι η δική μας συμπεριφορά;; Πολύπλοκη και εδώ η απάντηση…
Ας πάρουμε την γραφειοκρατία. Εδώ συνοψίζονται πολλά. Και μπερδεύονται στα…ράφια της ύπαρξης μας, ΟΛΑ . Όλοι λέμε πως επιθυμούμε την πάταξη της, τον εξοβελισμό της από την ζωή μας, έστω αδερφέ,την μείωση της. Και τότε αφού ΟΛΟΙ συμφωνούμε ,γιατί δεν καταπολεμιέται;
Τι πολύπλοκη απάντηση να δώσει ο Ευρωπαίος, ο Έλλην, ο κάθε ειλικρινής που έχει να διηγηθεί από μια τουλάχιστον περιπέτειά του; Πρωταγωνιστής, θύτης, θύμα, παρατηρητής, τιμωρός και περιγραφέας…
Ας πάρουμε προκλητικά κάτι αυταπόδεικτο. Υπάρχουν πρόσωπα, κόμματα, θεσμοί, που δεν συμφωνούν με την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής; Το νομοθετικό πλέγμα δεν είναι σαφέστατο, αλλά και διάτρητο (αποδεδειγμένα πια)… Το κοινωνικό πνεύμα, από την άλλη, επιφυλακτικό, πρόθυμο να αποδοθεί δικαιοσύνη, αλλά…. για όλους τους άλλους.
Τι δεν λέω αλήθεια; Η δε συνεννόηση, σε καθαρά Ακαδημαϊκό επίπεδο,ενίοτε με πιπεράτες παρενθέσεις που ονοματίζονται πολιτικές…προτάσεις. Φτάσαμε και κάτω από τα σύννεφα.
Τα κλειδιά της παγκόσμιας υποκρισίας στας φορολογικάς νήσους- παραδείσους, λούονται σε περίοδο όχι κρίσης, αλλά διακοπών και αναψυχής.. Χαρωπά και ανέμελα.
“Και η Δικαιοσύνη;”, θα με ρωτήσετε. Μα ο Πόντιος Πιλάτος δεν είναι νέο πρόσωπο στην σκηνή. Ακόμα και αν δεν είσαι νομικός μαθαίνεις πως κατά περίπτωση κρίνεται ο κάθε εναγόμενος και για συγκεκριμένη πράξη. Όχι για το …σύνολο των παραβάσεων του, δεν υπάρχει άρθρο για την απληστία, ούτε ορίζοντας των ορέξεων…
Να γιατί τα κλειδιά μας πέσαν στον υπόνομο. Να γιατί τα κλειδιά δεν αρκούν για καμιά πόρτα, κανένα θησαυρό, κανενός θησαυροφυλακίου…Τι μένει στην Ρωμαϊκή αρένα;; Μα το γιούχα από την εξέδρα, το μυθιστόρημα για το νέο είδος της…οικονομικής λογοτεχνίας, όπου παθιάζονται οι αφελείς, αναγιγνώσκοντας διαδρομές μαύρου άσπρου και κίτρινου χρήματος …Δαιδαλώδεις περιπέτειες, με γκλάμουρ προορισμούς σε εξωτικά μέρη.
Και εμείς; Μεθυσμένοι από αριθμούς, λογαριασμούς ανομολόγητες…πολιτικές επιθυμίες, ζαλισμένοι από τις ζωές των άλλων,θεατές έργων άλλων …Ποιοι εμείς με τους λογαριασμούς, τα χρέη, τον ανήσυχο ύπνο και την προσδοκία μιας μακάριας ζωής αιώνιας… Πώς στην ευχή βρεθήκαμε θεατές -κριτές-κομπάρσοι σ αυτή την σκηνή…
Για γέλια πολλά, άλλα κλάματα περισσότερα.
Για χιλιάδες ρεπορτάζ αναγνώστες, χωρίς αποτέλεσμα.
Για την αόριστη προσδοκία μιας κοινωνικής δικαιοσύνης που σε κάποιο κύκλο θα τρακάρει και πάνω μας…
