Τον γύρο του διαδικτύου προκαλώντας σφοδρές αντιδράσεις έχει κάνει η είδηση της καταδίκης σε δέκα χρόνια κάθειρξη για απάτη της 53χρονης εργαζόμενης, καθαρίστριας του Δήμου Βόλου.
Εξαντλώντας όλη του την αυστηρότητα το πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων Λάρισας οδήγησε την 53χρονη εργαζόμενη, καθαρίστρια του Δήμου Βόλου, στις φυλακές της Θήβας, διότι παραποίησε πιστοποιητικό Δημοτικού για να φαίνεται ότι ολοκλήρωσε την ΣΤ’ τάξη, ενώ στην πραγματικότητα είχε φοιτήσει μόνο μέχρι την Ε’, ώστε να προσληφθεί ως καθαρίστρια σε παιδικό σταθμό.
Η απόφαση έχει δημιουργήσει ένα κύμα οργής αλλά και συμπαράστασης από την Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, σωματεία εργαζομένων, συλλογικότητες, κόμματα, πρωτοβουλίες δημοσιογράφων και καλλιτεχνών που συλλέγουν υπογραφές και πλήθος πολιτών, στο πλαίσιο των οποίων προγραμματίζονται και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας.
Η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου:
«Μία γυναίκα 53 ετών καταδικάστηκε σε 10 χρόνια κάθειρξη και φυλακίστηκε. Το έγκλημά της ήταν ότι, σε συνθήκες προφανούς ανάγκης και προκειμένου να βρει δουλειά ως καθαρίστρια, ενώ είχε τελειώσει μόνο την πέμπτη δημοτικού, εμφάνισε «χαρτί» ότι είχε τελειώσει και την έκτη.
Η απόφαση δεν είναι απλώς απάνθρωπη. Είναι και ένα ακόμα κρούσμα, πολύ ενδεικτικό, μιας μόνιμης παθογένειας της ποινικής δικαιοσύνης: ουδέποτε εξ όσων γνωρίζουμε έχει ελεγχθεί δικαστής για υπερβολική αυστηρότητα, ενώ αυτό έχει συμβεί κατά κόρον για επιεικείς ή αθωωτικές αποφάσεις. Τούτο συμβαίνει συνήθως σε υποθέσεις που σχετίζονται με τους κατά καιρούς ηθικούς πανικούς, ιδιαίτερα δε σε υποθέσεις «διαφθοράς».
Στις υποθέσεις αυτές εφαρμόζεται, υπερβολικά συχνά, ο μετεμφυλιακός νόμος περί καταχραστών του δημοσίου. Ο νόμος 1608/1950, μεσαιωνικής νοοτροπίας, προέβλεπε αρχικά για πλείστα αδικήματα μόνο την ποινή του θανάτου, σήμερα ισόβια κάθειρξη.
Κατακρίνεται επί δεκαετίες, η ποινική θεωρία ομόφωνα ζητά την κατάργησή του, κατά καιρούς οι ηγεσίες του Υπουργείου Δικαιοσύνης και οι διαδοχικές επιτροπές για το νέο Ποινικό Κώδικα προσανατολίζονται προς αυτήν την κατεύθυνση, αλλά έως σήμερα ουδέν έχει γίνει, λόγω του φόβου του πολιτικού κόστους, μην τύχει και κατηγορηθεί κανείς ότι χαρίζεται στη διαφθορά. Και τούτο παρά το γεγονός ότι αυτός ο νόμος, ενώ ισχύει ήδη σχεδόν 70 χρόνια, μάλλον δεν έλυσε το πρόβλημα της διαφθοράς στην Ελλάδα.
Ο διορισμός στο δημόσιο με πλαστά ή ανακριβή πιστοποιητικά, ακόμα και ενός φτωχού ανθρώπου, ακόμα και σε θέση καθαρίστριας, είναι απολύτως λογικό να τιμωρείται. Αλλά τόσο ο ποινικός νόμος όσο και ο ποινικός δικαστής, από την απόφαση του οποίου κρίνεται η μοίρα ενός ανθρώπου, οφείλουν να σέβονται σε κάθε περίπτωση την αρχή της αναλογικότητας.
Θεμέλιο της τερατώδους ποινής που επιβλήθηκε στην καθαρίστρια φαίνεται πως ήταν η μεγάλη ζημία του Δημοσίου, που το δικαστήριο την εξίσωσε με τους μισθούς δύο δεκαετιών, όσο χρόνο δηλαδή αυτή η γυναίκα καθάριζε παιδικούς σταθμούς. Έλεος!».
