Του Νίκου Γαλάτη
Αν βγαίνει κάτι από το ταξίδι- πέντε μέρες- του Αλέξη Τσίπρα στις ΗΠΑ δεν είναι το πόσο θα κοστίσει η ανανέωση των F16- που αν πιστέψουμε τις δηλώσεις του Πάνου Καμμένου μπορεί και -ως ένα βαθμό- να μας τα κάνουνε δώρο. Προκύπτει η συνολική αποδοχή των “ευρωπαϊκών” κομμάτων του δόγματος “ανήκομεν εις την Δύσιν”.
Ο πρωθυπουργός εξέπληξε για την προσέγγισή του στον “κακό” Ντόνταλντ Τραμπ κυρίως γιατί ήταν το ίδιο άτομο που λίγα χρόνια πριν πρωταγωνιστούσε σε διαδηλώσεις κατά της παγκοσμιοποίησης- του ιμπεριαλισμού, δηλαδή. Δεν το ξέχασε. Ούτε αυτοί ξεχάσαν- όπως λέει στη συνέντευξή του στην Εφ. των Συντακτών- ότι λίγο καιρό πριν ήταν στην κηδεία του Φιντέλ Κάστρο.
Είπε όσα είπε- χωρίς να είναι αναγκαία- για τον Τραμπ και τον “καλό” αμερικανισμό, αλλά δεν παρέλειψε να κάνει κι ένα αστειάκι: “Το Σικάγο είναι μια δυναμική, εξωστρεφής πόλη, που καταφέρνει να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της καινοτομίας και των νέων τεχνολογιών, προσπαθώντας ταυτόχρονα να προστατεύσει εκείνους που είναι πιο ευάλωτοι στις πιέσεις της παγκοσμιοποίησης”. Κι έσπευσε να πάει να συναντήσει τον Κόρμπιν- στα πλαίσια της “πολυδιάστατης” εξωτερικής πολιτικής.
Αντικειμενικά, ο Τσίπρας- πρακτικός όπως αποδεικνύεται τόσα χρόνια- ίσως ως πολιτικός μηχανικός- έδωσε χωρίς περιστροφές “γη και ύδωρ” όπως λέει ο Μανόλης Γλέζος, αλλά ζήτησε παρά πολλά. Άμυνα, επενδύσεις -σε ακίνητα, τουρισμό, τεχνολογία, υποστήριξη για την ελάφρυνση του χρέους -να γίνει η Ελλάδα ενεργειακός κόμβος -πυλώνας σταθερότητας και “ισχυρή” όπως πρόσθεσε ο πάντα παρών Νίκος Παππάς.
Ποτέ πριν κάποιος Έλληνας πρωθυπουργός δεν έθεσε τόσα ζητήματα μαζί- στα οποία περιλαμβάνεται το Κυπριακό, το θέμα με τα Σκόπια- που φαίνεται να κινείται θετικά -και πάνω από όλα η Τουρκία και οι παραβιάσεις της -για τις οποίες κατέθεσε φάκελο. Ποτέ. Ήταν η εγγύηση των συνόρων, η βοήθεια 7 προς δέκα ή απομάκρυνση -η “αξιοποίηση” των βάσεων, η βοήθεια για επίλυση στο Κυπριακό. Ο “ιδιαίτερος” Τσίπρας μπορεί να τα έδωσε όλα, αλλά τα ζήτησε κι όλα -ως “πιστός σύμμαχος” που δουλεύει, ακόμα και για την τρομοκρατία και ζητάει να …πληρωθεί γι΄αυτό.
Φυσικά ο Ντόνταλντ Τραμπ παρουσίασε το θέμα ως επίσκεψη για να τους πουλήσουμε αεροπλάνα- και να αυξήσουμε τις θέσεις εργασίας στις …ΗΠΑΣ- αλλά μάλλον ασχολήθηκε λίγο παραπάνω με αυτό τον “ιδιαίτερο” επισκέπτη -που είχε τον σεβασμό του Μπαράκ Ομπάμα- με απλή στήριξη, του Μακρόν που τον αποθέωσε, αλλά και του Πούτιν ή του Ραούλ Κάστρο -ή της Κριστίν Λαγκάρντ -που δεν δίστασε να τον συγχαρεί -για να παραλείψουμε την Μέρκελ.
Αν μη τι άλλο, αυτό που είπε ο Νίκος Παππάς ότι ο Τραμπ είναι “παίκτης”, ισχύει για τον Αλέξη Τσίπρα- τον πιο επικίνδυνο άνθρωπο στην Ευρώπη, άλλοτε!- που δεν διστάζει να κάνει τούμπες με στόχο, ανταλλάγματα και πάνω από όλα τον βασικό του στόχο- όπως έδειξε- να μην είναι πια ο ηγέτης ενός μικρού αριστερού κόμματος που θα πήρε την εξουσία ξεκινώντας από το 4%.
Προφανώς οι πραγματικές συμφωνίες δεν έγιναν μπροστά στις κάμερες και η προσπάθεια του Τσίπρα να αποτελέσει το άνθρωπο των αμερικάνων στην Ευρώπη και της Ελλάδας -πράκτορά τους στην Μεσόγειο και τα Βαλκάνια δεν άρχισε τώρα. Ήταν ο Γιάννης Δραγασάκης έσπευσε να ευχαριστήσει τους Αμερικάνους προ καιρού και εδώ και πολύ καιρό οι Νίκος Παππάς και Πάνος Καμμένος προετοίμαζαν αυτό το ταξίδι.
Η εσπευσμένη κλήση από τον Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο είναι ήδη μια νίκη -που πέρα από υποσχέσεις- αποδεικνύει την απόφαση των ΗΠΑ να “παίξουν” με την Ελλάδα -κι αν η κυβέρνηση είναι αριστερή, τόσο το καλύτερο. Φυσικά όλα αυτά θα φανούν στο άμεσο μέλλον, αλλά μόνο αφελείς και χαζορομαντικοί θα πρέπει να κατηγορήσουν τον Τσίπρα που επιχειρεί να κάνει την Ελλάδα -με ανταλλάγματα φυσικά- ισχυρό παίχτη.
Ουσιαστικά ο Αλέξης Τσίπρας δεν θέλει να απαλλαγεί από την πατρωνεία, αλλά την προτείνει -με το ίδιο τρόπο που αντί να καταργήσει με ένα άρθρο το μνημόνιο- έκανε ένα νέο που εφαρμόζει …καλύτερα από τους άλλους. Προφανώς όλα αυτά έχουν ένα ρίσκο και υψηλό κόστος για το ως τώρα ακροατήριο του με χαμηλή δημοτικότητα και αβέβαιο μέλλον.
Ο Αλέξης Τσίπρας όμως δεν απεμπόλησε μόνο -μαζί με τις αυταπάτες- την ρητορική του για την παγκοσμιοποίηση, αλλά τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ που δεν υπάρχει πλέον- όπως ο ίδιος έχει πει. Μόνος και κυρίαρχος σε ένα κόμμα χωρίς αντιπολίτευση- αλλά αποδυναμωμένο- ο πρωθυπουργός δεν ενδιαφέρεται για το αν είναι ο ηγέτης της Κεντρο- Αριστεράς ή συνεχιστής του Ανδρέα Παπανδρέου που το θεωρεί δεδομένο.
Εμπνέεται από ένα μοντέλο εθνικού ηγέτη και είναι με τις απόψεις του για τις ιδιωτικοποιήσεις, την Ευρώπη, τις ΗΠΑ ο νέος ηγέτης που αναζητούσε η …Δεξιά. Ο αριστερός μεγαλοιδεατισμός όπως εκφράστηκε παλιότερα ως ένα κόμμα που θα αλλάξει την Ευρώπη μεταλλάσσεται σε μια εθνική ρητορική με λέξεις όπως η ανάπτυξη- δίκαιη βεβαίως κι ένα εθνικό όραμα που την υλοποίησή του όσο δεν ακούει η Ευρώπη την ανέθεσε -εργολαβικά- στις ΗΠΑ.
Όλες αυτές οι μεταλλάξεις έχουν ένα μεγάλο κόστος στις δημοσκοπήσεις, αλλά όπως είπε ο ίδιος, οι εκλογές είναι που βγάζουν κυβερνήσεις. Προφανώς οι δημοσκοπήσεις αφορούν τον παλιό Τσίπρα που δεν υπάρχει πια, αλλά ο κόσμος δεν έχει αντιληφθεί πως ο “Νέος Αλέξης” διεισδύει σε νέα πολιτικά ακροατήρια- όπως είναι αυτό της Δεξιάς.
Προφανώς αν όλα αυτά τα κάνει ο Αλέξης Τσίπρας, τι χρειάζεται ο Μητσοτάκης; O πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ συνεργάζεται ήδη με την Δεξιά και η “συνεργασία” με τον Πάνο Καμμένο δεν είναι μια ταχτική συμμαχία, αλλά μια πολιτική στρατηγική για την δημιουργία ενός νέου φορέα ή μετώπου -το πρόγραμμά του οποίου παρουσιάζει ως την Ελλάδα μετά το μνημόνιο ήδη.
Πιθανόν ο Αλέξης Τσίπρας να γύρισε από τις ΗΠΑ με ένα καινούργιο κόμμα κι ένα νέο “όραμα” που θα αναζητήσει νέο ακροατήριο, αφού άλλωστε η ίδια επίσκεψη τον αποξενώνει από μεγάλη μερίδα του ΣΥΡΙΖΑ ενώ ήδη είναι δημοφιλής μόνο στο 49% όσων ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Με το άρθρο του για τον Ανδρέα Παπανδρέου περιέγραψε αυτό το νέο φορέα που δεν θα περιλαμβάνει μερικές από τις περίφημες συνιστώσες- που κατά μεγάλο μέρος έχουν αποχωρήσει ήδη. Με τον ίδιο τρόπο που εκείνος -“που δεν βολεύτηκε στο πατρικό κόμμα”- απαλασσόταν -συνήθως με διαγραφές!- από τα “βαρίδια” και τους “εγγυητές” της αριστερής του γραμμής- όσο την εγκατέλειπε με στόχο τελικά ένα εθνικό κρατικό κόμμα.
Η τελευταία συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στην Εφ. των Συντακτών που χαράζει ένα αντιδεξιό μέτωπο, αλλά με στόχο τον φιλελευθερισμό και τον Μητσοτάκη θα πρέπει να συνδυαστεί με παλιότερες δηλώσεις του για το ό,τι μπορεί να συνεργασθεί ακόμα και με μερίδες της δεξιάς- που εντάσσονται στο δημιουργικό-αναπτυξιακό εθνικό του μοντέλο. Ανεξάρτητα από το όνομά του ο νέος φορέας, ο «Αριστερός Συναγερμός» (!) -που ταιριάζει στο προφίλ του εθνικού ηγέτη- θα έχει πολλές εκπλήξεις με πρόσωπα από την “πατριωτική Δεξιά” όπως ο Πάνος Καμμένος, αλλά και του παλιού ΠΑΣΟΚ ή πρόσωπα στον πάγκο όπως ο Φώτης Κουβέλης.
Θα είναι μια πολιτική πρόταση «λαϊκού» δημοκρατικού μετώπου απέναντι στο χάος, το αδιέξοδο και την σκληρή δεξιά του Μητσοτάκη. “Δεν είναι πρωτοφανές αυτό. Και σε άλλες χώρες της Ευρώπης υπάρχουν αντίστοιχες συνεργασίες» έχει πει προ καιρού ενώ φαίνεται να ενθουσιάζεται με το δρόμο της δημιουργίας νέου κόμματος, απαλλαγμένου από τις αμαρτίες του παλιού πολιτικού συστήματος, ανοιχτού σε νέα ρεύματα και αντιλήψεις», όπως έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου.
