Του Νίκου Λακόπουλου
“Τον Κυριάκο Μητσοτάκη (ο Αλέξης Τσίπρας) τον τρώει για breakfast”
Νίκος Μουζέλης
Μια ακόμα δημοσκόπηση δείχνει τη Νέα Δημοκρατία να έχει προβάδισμα από τον ΣΥΡΙΖΑ -που όμως έχει ανοιχτές δεξαμενές για να αντλήσει ψήφους και έχει πολλούς λόγους να οδηγήσει τις εκλογές στον Οκτώβριο, όταν πολλά πράγματα θα έχουν αλλάξει. Ο Αλέξης Τσίπρας θα περιμένει το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών για να αποφασίσει που σημαίνει πως ένα κακό αποτέλεσμα για τον ίδιο μπορεί να σημαίνει εκλογές νωρίς το καλοκαίρι, αλλά ένα κακό αποτέλεσμα για τον Μητσοτάκη θα σημαίνει εξάντληση της τετραετίας.
Περίπου ένας στους τρεις ψηφοφόρους στα γκάλοπ που με βία δείχνουν αυτοδυναμία της ΝΔ -με ποσοστά που φτάνουν ακόμα και το 39%, μεγάλα ποσοστά για το Κινάλ και μικρή, αλλά άνοδο της Χρυσής Αυγής- μεγάλη όμως για την Ακροδεξιά που διεκδικεί να μπει και με νέο κόμμα στη Βουλή.
Για να συμβούν όλα αυτά μαζί θα πρέπει η δεξιά παράταξη να ξεπεράσει για πρώτη φορά το 50% των ψηφοφόρων, πράγμα που δεν επιβεβαιώνεται από άλλες μετρήσεις που δείχνουν άνοδο της Ακροδεξιάς- στο συνολό της, αλλά τη Νέα Δημοκρατία καθηλωμένη σε ποσοστά λίγο πάνω από το 30%. Που σημαίνει πως ναι μεν υπάρχουν απογοητευμένοι από τον ΣΥΡΙΖΑ ψηφοφόροι που σε πολύ μικρό ποσοστό μετακινήθηκαν προς τη Νέα Δημοκρατία.
Αν πράγματι τα μικρά κόμματα ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Δημοκρατία έχουν τελειώσει και δεν θα φτάσουν ή δεν θα βγουν «ζωντανά» από τις εκλογές το ερώτημα είναι πώς θα κατανεμηθεί ένα μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων που ψήφιζαν Ποτάμι και Ανεξάρτητους Έλληνες ή άλλα μικρά κόμματα που φαίνονται να απειλούνται με εξαφάνιση.
Το βασικό ερώτημα είναι αν ο νέος δικομματισμός που φαίνεται δημιουργείται θα ολοκληρωθεί ή αν το τέλος των μικρών κομμάτων σημαίνει νέα μικρά κόμματα ή ακόμα και την επανεμφάνισή τους σε μια κινητικότητα που ευνοείται από την τάση των ψηφοφόρων να ψηφίζουν μικρότερα κόμματα στις ευρωεκλογές -που όμως αυτή τη φορά ενδέχεται αν δεν γίνουν ταυτόχρονα με τις εθνικές εκλογές να εξομοιωθούν με αυτές ως ένα δημοψήφισμα, όπως θέλει ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
«Τα μικρά κόμματα προκαλούν το υπάρχον πολιτικό σύστημα όχι μόνο με τα ποσοστά τους αλλά και με τα ποιοτικά και κοινωνιολογικά χαρακτηριστικά όσων τα επιλέγουν» έγραψε πρόσφατα ο Νίκος Ρουτζούνης της Κάπα Research. «Μικρό κόμμα επιλέγουν οι πιο αδύναμοι οικονομικά, οι λιγότερο αισιόδοξοι, όσοι δεν μπορούν να δουν βελτίωση για το νοικοκυριό τους αλλά και για τη χώρα γενικότερα (είμαστε ακόμα σε βαθιά κρίση), αυτοί που αντιμετωπίζουν την πολιτική όχι ως λύση, αλλά ως μέρος του προβλήματος. Αυτοί βλέπουν στον πολυκομματισμό το φυτώριο του μελλοντικού πολιτικού συστήματος (τα επόμενα χρόνια τα μικρά κόμματα θα ενισχυθούν) και θέλουν να τον ενισχύσουν».
Τι σημαίνουν οι επόμενες εκλογές
To παράδοξο είναι πως ενώ οι μεθεπόμενες εκλογές θα γίνουν με απλή αναλογική δεν θα υπάρχουν -όπως φαίνεται- τα μικρά κόμματα που ευνοεί ένα τέτοιο σύστημα- αν εξαιρέσουμε το ΚΚΕ και την Χρυσή Αυγή που δεν δείχνουν διάθεση να συγκυβερνήσουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ που έφερε την απλή αναλογική και καλεί στη δημιουργία του «προοδευτικού πόλου» ποιους καλεί και με ποιον θα συγκυβερνήσει αν βρεθεί πάλι στη θέση του πρώτου κόμματος ή αν η Νέα Δημοκρατία δεν θα μπορεί, ούτε με την βοήθεια του Κινάλ -αν υπάρχει ως τότε τέτοιο κόμμα με αυτό το όνομα;
Υπάρχουν πολλοί που εύχονται στο Κινάλ να έχει η Νέα Δημοκρατία αυτοδυναμία ώστε να μην αναγκαστεί να συγκυβερνήσει, αφού αυτό θα είναι η διάσπαση και το τέλος του κόμματος που απέμεινε από το ΠΑΣΟΚ. Σε κάθε περίπτωση σ΄αυτές τις εκλογές κρίνεται μεταξύ των άλλων και το μέλλον του Κινάλ -που μάλλον δεν θα «τελειώσει» τον …ΣΥΡΙΖΑ, όπως εύχεται ο Ανδρέας Λοβέρδος.
Αργά ή γρήγορα ο ΣΥΡΙΖΑ που σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις ξεκινά τον προεκλογικό αγώνα με ποσοστά πάνω από 25%, ενώ στις προηγούμενες εκλογές η βάση του ήταν 17% και μπορεί να ονειρεύεται αν όχι σ΄αυτές τις εκλογές στις επόμενες ποσοστά που θα ανταποκρίνονται σε ένα νέο 1981.
Το μόνο ερώτημα είναι αν αυτός ο προοδευτικός πόλος -που περιλαμβάνει και κεντροδεξιές δυνάμεις- θα συγκροτηθεί με νικηφόρο αποτέλεσμα σ΄αυτές ή στις επόμενες εκλογές. Ή αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα εγκαταλείψει την ηγεσία τώρα- αν χάσει τις εκλογές- ή στις επόμενες -που θα χάσει.
Τι συνέβη τα χρόνια της κρίσης
Πέρασαν κάπου εφτά χρόνια από τότε που το πολιτικό σύστημα κατέρρευσε με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα εξουσίας -πράγμα αδιανόητο ως τότε- και την είσοδο της Χρυσής Αυγής στη Βουλή όταν εκτινάχθηκε από το 0,25% στο 7%. Ήταν οι εκλογές του Μαϊου το 2012 που οδήγησαν την Νέα Δημοκρατία στο 18% και το ΠΑΣΟΚ στο 13%. Τι συνέβη από τότε;
Πρώτα -πρώτα ως τις εκλογές του 2015 κοντά σχεδόν ένα εκατομμύριο ψηφοφόροι απομακρύνθηκαν από την κάλπη. Το ΠΑΣΟΚ γνώρισε το ταπεινωτικό 4%, η Νέα Δημοκρατία ανέκαμψε στο 28%, ο ΣΥΡΙΖΑ γνώρισε το θρίαμβο του 36% και η Χρυσή Αυγή εδραιώθηκε στο 7%.
Φαίνεται ωστόσο πως μπορεί τα κόμματα να κατέρρευσαν αλλά όχι οι παρατάξεις που θα εμφανισθούν στις εκλογές με νέα διάταξη. Τρία-τέσσερα κόμματα παρήλασαν και απήλθαν. O απολογισμός είναι μια εμφανής δεξιά στροφή της κοινωνίας με συσχετισμούς που γέρνουν υπέρ των συντηρητικών κομμάτων και την ενίσχυση της Ακροδεξιάς.
Από αυτή την άποψη το μέτωπο που προτείνει ο Αλέξης Τσίπρας είναι ρεαλιστικό και πέρα από τον αριστερό μεγαλοιδεατισμό της εποχής εκείνης: το 2015 δεν στράφηκε ο κόσμος στην Αριστερά, ούτε ψήφισε τον Τσίπρα να σκίσει τα μνημόνια, αλλά το έκανε όταν βεβαιώθηκε ότι δεν θα το κάνει –όπως άλλωστε αποδεικνύει η επανεκλογή του τον Σεπτέμβρη του 2015 -μετά το απίστευτο δημοψήφισμα του Όχι.
Η επανίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ
Η «αντιμνημονιακή» στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ τον έφερε στο ίδιο μπλοκ με εθνικιστές, «δραχμιστές», παλαιολιθικές «αριστερές» πολιτικές γεμάτες ταμπού και συμπλέγματα. Τον παγίδευσε σε λογικές «συμβιβασμού» και ήττας, σε συμμαχίες με «καμμένους» και ψεκασμένους ενώ το βασικό αίτημα της εποχής που κατέρρεε το πολιτικό σύστημα ήταν η ανανέωση του πολιτικού λόγου πέρα από μυθολογίες, ηθικολογίες και ηρωισμούς -χωρίς περιεχόμενο.
Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το θέμα των συμμαχιών, όσο η ίδια η ταυτότητά του ως ένα σύγχρονο, αριστερό κόμμα που θα πρέπει να επανιδρυθεί μέσα σε ένα περιβάλλον που δεν έχει πια ως κόμμα εξουσίας φτηνά άλλοθι. Από την ενοχοποιημένη Δεξιά περάσαμε πια σε μια ενοχοποιημένη Αριστερά, που πρέπει να απολογείται στον Βορίδη που θέλει να της πάρει λέει -με τον Άδωνι και τον Μητσοτάκη- την …ιδεολογική ηγεμονία.
Το νέο άλλοθι της Ακροδεξιάς ή των σκανδάλων των «παλιών κομμάτων» είναι βολικό για τον ΣΥΡΙΖΑ να δικαιολογήσει συμμαχίες με τα πιο απίστευτα πρόσωπα και πολιτευτές της «Κεντροαριστεράς», αλλά το πρόβλημα είναι πως ένα άλλο κόμμα θα εκφράσει τις πιο ζωντανές δυνάμεις της κοινωνίας κι όχι πολιτικά κουφάρια. Αυτό είναι το θέμα. Δεν είναι δα και μεγάλη ντροπή να είσαι …σοσιαλδημοκράτης, όσο να είσαι απολίθωμα μιας Αριστεράς παρωχημένης -που δεν υπάρχει πλέον.
«Ακόμα κι αν αποτύχαμε θάρθουν άλλοι να συνεχίσουν» έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν έπρεπε να περάσει από το …επιθυμητό στο εφικτό και μάλλον δεν εννοούσε τον Καμμένο και τον Πολάκη. Μπορεί να εννοούσε τον Αλέξη Τσίπρα που οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ του έδωσαν το χρίσμα και όπως φαίνεται τον συγχωρούν για όποια λάθη.
Θάναι κρίμα να χάσει ο Αλέξης Τσίπρας και μάλιστα από τον Κυριάκο Μητσοτάκη- που όπως είπε πρόσφατα ο καθηγητής Νίκος Μουζέλης- της «Γέφυρας»- τον έχει για …μπρέκφαστ. Ντροπή, μεγάλη ντροπή, χειρότερη από το να είσαι ….σοσιαλδημοκράτης!
