Του Μανώλη Ροζάκη
Το καθεστώς.
Με τόσα μυστικά και άλλα τόσα ψέματα. Και κάπου εκεί, στο βάθος, να αιωρείται, βασανιστικά, ένας συγκαλυμμένος φόβος.
Κάπως έτσι χτίζεται και ισχυροποιείται ένα καθεστώς.
Με το ζωτικό του ψεύδος.
Την προχειρότητα και την κουτοπονηριά που πλασάρουν για αριστεία. Την ασυδοσία και την διαφθορά πού συγκαλύπτουν με τον μανδύα τής νομιμοφροσύνης. Την δύναμη πού στηρίζεται στις αδυναμίες και τα πάθη των σαλτιμπάγκων.
Αλλά και με τον φόβο τού ιδιώτη.
Την απάθεια, που φροντίζει το αφήγημα «εγώ ελπίζω να την βολέψω» φοβούμενοι το χειρότερο κακό.
Έτσι λοιπόν, ζούμε το ψέμα και τον φόβο μέχρι να βρεθεί το μεγάλο εμπόδιο στο καθεστώς.
Και τότε η αγέλη των λύκων, μαζί με την σιωπή των αμνών, επιτίθεται λυσσαλέα στο εξιλαστήριο θύμα. Χρησιμοποιώντας πάντα αυτόν τον θυσιαστικό μηχανισμό, πού επιτρέπει στο καθεστώς να παίρνει τίς ανάσες του, κλείνοντας στόματα.
Μειώνοντας και τον τελευταίο έντιμο πολιτικό, διασύροντας τον τελευταίο ακέραιο δικαστή, διαφθείροντας τον τελευταίο καινοτόμο επιχειρηματία. Καταλήγοντας έτσι στον τελευταίο δημοκρατικό πολίτη.
Η πορεία όμως αυτή είναι αυτοκαταστροφική. Γιατί η δυναμική πού έχει αναπτυχθεί δεν επιτρέπει την ευημερία τής κοινωνίας, αλλά οδηγεί στον κοινωνικό αυτοματισμό και τον αλληλοσπαραγμό. Δεν υπάρχει μέλλον. Ούτε παρόν. Η ιστορία θρυμματίζεται σε χιλιάδες κομμάτια απελπισίας και μιζέριας.
Για να μην φτάσουμε όμως εκεί θα πρέπει να δώσουμε πνοή στο καταπιεσμένο συναίσθημα, με έναν αυθεντικό λόγο.
Γιατί πρέπει να ξεκινήσουμε πάλι μαζί.
Με επιμονή. Με αυτοπεποίθηση.
Με την πρόνοια και το πρότυπο εμπιστοσύνης και ασφάλειας.
Με ένα κοινό πρόταγμα, απέναντι στο ζωτικό ψεύδος και τον φόβο.