Toυ Ιωάννη Δαμίγου
Πόσο ταιριάζει η περιγραφή στην φθορά και στο κατάντημα της αχρηστίας της χώρας μας, αλλά και στην μίζερη ζωή του εργατικού αντιγραφέα δημοσίων εγγράφων Ακάκι Ακάκιεβιτς σε ένα καθεστώς, με το αριστούργημα του Γκογκόλ “Το Παλτό”. Πόσο επίκαιρη η προσπάθεια επιβίωσης του υπομονετικού εργάτη σε μια κρύα πόλη, να υπηρετεί μέσα από στερήσεις, τον αιώνιο μηχανισμό της τυφλής υποταγής και αποβλάκωσης.
Με πενιχρό μισθό, αποτελώντας ένα ανώνυμο νούμερο στατιστικής έως τον θάνατό του από κρύωμα, μετά από την βάναυση κλοπή του καινούργιου του παλτού, που μόλις είχε αποκτήσει με τόσους κόπους. Η πραγματικότητα συναντά πάντα αυτά που έγραψε από το 1839, αυτός ο παντοτινά επίκαιρος συγγραφέας, χλευάζοντας ακόμα και σήμερα τις “αξίες” μας και τα σύγχρονα επιτεύγματα εκμετάλλευσης των ήρεμων και άκακων ανθρώπων, που υπομένουν άπραγοι τις κλοπές. Όπως τότε, έτσι και σήμερα και πολύ φοβάμαι και στο μέλλον, συναντάμε τα ίδια γνωρίσματα ενός σκληρού καθεστώτος που εφαρμόζει τις ίδιες πάντα σαδιστικές συμπεριφορές για τους πολλούς και τους απλούς ανθρώπους, που εν αγνοία τους το τρέφουν.
Οι στερήσεις, η πείνα, η αρρώστια και η βίαιη υποταγή, επιβάλλονται όλο και πιο άγρια, μέσα από τα πολλά προπαγανδιστικά μέσα που διαθέτει στον μηχανισμό επιβίωσής του. Εκατοντάδες σπίτια βγαίνουν σε πλειστηριασμούς καθημερινά από τα περίφημα κοράκια που αποκαλούμε funds, αρκετά για ευτελή ποσά, που φαντάζουν όμως τεράστια, σε χαμηλόμισθους και άνεργους. Την στιγμή που “εξέχουσες προσωπικότητες” χρωστούν εκατομμύρια μέσω των κομμάτων τους και των δανείων.
Ιδιωτικοποίησαν ακόμα και την υγεία, μεταξύ πολλών άλλων και προχωρούν με θρασύτητα ακόμα και στην ιδιωτικοποίηση του νερού, που έχει αποτύχει σαν εγχείρημα παντού αλλού. Έχουμε πλησιάσει του σημείου, στο φθαρμένο “Παλτό” και αντικρίζουμε την ίδια απογοήτευση του Ακάκι Ακάκιεβιτς, πως δυστυχώς δεν επιδέχεται επιδιόρθωση, ούτε με μπαλώματα πλέον, γιατί δεν υπάρχει πια ύφασμα να στηριχτούν! Κοιτάζοντας απαρηγόρητοι πια το άχρηστο τσουράπι, που δεν μπορεί να μας προστατέψει από το τραχύ χειμώνα που έφτασε.
Χωρίς χρήματα για θέρμανση, με στερήσεις και χωρίς ιατρική περίθαλψη, πολύ πιθανό να έχουμε το τέλος του ήρωα του Γκογκόλ, με την ελπίδα πως θα επιστρέψουμε σαν φαντάσματα, που θα αρπάζουμε εκδικητικά τα καλοραμμένα και ζεστά Παλτό των “εξεχουσών προσωπικοτήτων” που διαφέντευαν την μίζερη, εκούσια, ζωή μας.