Του Νίκου Λακόπουλου
Με μια κίνηση ο Αλέξης Τσίπρας -ανακοινώνοντας ότι θα απέχει από τις ψηφοφορίες της Βουλής- κήρυξε ανένδοτο αγώνα διαρκείας για την Δημοκρατία ως τις κάλπες.
Μπορεί ωστόσο να είναι και μισή κίνηση αφού δεν αποχωρεί από την Βουλή, αλλά από τις ψηφοφορίες και δεν πρόκειται για αποχώρηση όλης της αντιπολίτευσης -πράγμα που θα απομόνωνε τον Μητσοτάκη, αλλά μόνο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Το ρίσκο αυτής της κίνησης είναι πως περιέχει τον κίνδυνο αντί να απομονωθεί πολιτικά ο Μητσοτάκης να απομονωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ τη στιγμή που αυτό που κρίνεται είναι ο σχηματισμός προοδευτικής κυβέρνησης σε συνεργασία βασικά με το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.
“Αυτή η κυβέρνηση για εμάς, αλλά και για κάθε δημοκρατικό πολίτη, είναι ηθικά και πολιτικά έκπτωτη. Δεν μπορεί να παραμείνει ούτε στιγμή παραπάνω και να ασκεί εξουσία, να αποφασίζει για κρίσιμες αποφάσεις που αφορούν τον ελληνικό λαό» θα πει ο Αλέξης Τσίπρας.
“Κατάφερε να μετατρέψει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία σε όργανο αυτής της εκτροπής. Εξουδετέρωσε τη Βουλή και εκμηδένισε τον αναντικατάστατο ρόλο της στον έλεγχο της εκτελεστικής εξουσίας και την προστασία των θεσμών και της δημοκρατίας».
Ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί μετά από τρία χρόνια ανύπαρκτης αντιπολίτευσης να πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων στα χέρια -βασική προϋπόθεση για μια αντιπολίτευση που θέλει να γίνει κυβέρνηση, αλλά το αποτέλεσμα της κίνησης θα κριθεί από αυτό που ονόμασε “πορεία στο λαό”.
Δεν γίνεται ανένδοτος χωρίς λαό στους δρόμους και η πορεία στον λαό δεν γίνεται με βόλτες γύρω από την Πλατεία Κουμουνδούρου. Η Νέα Δημοκρατία -δηλαδή ο Μητσοτάκης- έχει ευτελίσει την Δημοκρατία γιατί είχε απέναντί του μια άνευρη αντιπολίτευση που είναι πιο αντιπαθής από την κυβέρνηση.
Η “πορεία στον λαό”
Η κυβέρνηση αυτή αναδείχτηκε με ηγέτη έναν απίθανο και μέτριο πολιτικό που κατάφερε να εισπράξει τον θυμό και την απογοήτευση από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σε μια συνεργασία που εκτός από τερατώδης ήταν και εκτρωματική.
Ουσιαστικά προέκυψε από την κομματική αλαζονεία ενός κόμματος που απέτυχε να πετύχει μια δημοκρατική συμμαχία θέτοντας το εκβιαστικό δίλημμα ΣΥΡΙΖΑ ή Δεξιά που δεν έπεισε τους δημοκρατικούς πολίτες.
Αν αθροίσουμε τα ποσοστά ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ απέχουν πολύ από τα ποσοστά της δημοκρατικής παράταξης και ακ΄όμα και σήμερα ένα μεγάλο κομμάτι λείπει.
Είναι το κομμάτι που θα μπορούσε να συναντήσει ο ΣΥΡΙΖΑ -ή καλύτερα ο Αλέξης Τσίπρας- σε μια πορεία στο λαό έξω από τα κομματικά τείχη που ύψωσε πρώτα στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές -που προανήγγειλαν την ήττα του.
Δεν το συνάντησε τότε και το ερώτημα είναι αν θα το συναντήσει σ’ αυτές τις εκλογές με την ιδέα της επιστροφής -με τα ίδια πρόσωπα δίπλα του- σαν ένα είδος εκδίκησης ή δικαίωσης.
Με ένα τρόπο παράδοξο η προπαγάνδα της κυβέρνησης Μητσοτάκη στην ιδέα της -μη- επιστροφής ποντάρει: δεν θέλει να τεθεί το ζήτημα της πολιτικής αλλαγής, να φύγει δηλαδή ο Μητσοτάκης, αλλά να μην ξανάρθει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ουσιαστικά να ξανακριθεί όχι η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά ξανά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προβάλλοντας τα κάπιταλ κοντρόλ και το Μάτι- μια κυβ΄έρνηση που έφερε -αυτή!- τα μνημόνια και τους φόρους και κατέστρεψε την μεσαία τάξη.
Ποτέ πριν μια κυβέρνηση δεν παρουσίασε το έργο της προηγούμενης ως δικό της και δεν αξιοποίησε τον θυμό για τον αντίπαλο ως υλικό για μια δημοφιλία χρηματοδοτούμενη με την εξαγορά των μέσων ενημέρωση και τον εκμαυλισμό του ψηφοφόρου.
Και ποτέ πριν δεν απέχτησε περισσότερη δημοφιλία μετά τις εκλογές, ώσπου η οργή και η απογοήτευση αφορούν πλέον την ίδια. Η διαφορά ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ που έφτανε ακόμα και το 20% πλέον από το καλοκαίρι είναι 7-8% και σύμφωνα με την ΜRB τον Δεκέμβριο αυτή συρρικνώθηκε στο 5,4%!
Φαίνεται ωστόσο πως ο Μητσοτάκης παραμένει “καταλληλότερος” για πρωθυπουργός με όλο και μικρότερη διαφορά με μια κρίσιμη υπεροχή του Αλέξη Τσίπρα σε ζητήματα διαφθοράς και κοινωνικής πολιτικής. Όπως αποκάλυψε έγκυρος δημοσκόπος σε πρόσφατη συζήτηση οι ψηφοφόροι εμπιστεύονται περισσότερο τον Μητσοτάκη ως διαχειριστή, αλλά δεν θα του έδιναν τα κλειδιά του σπιτιού τους -όσο θα έκαναν με τον Αλ΄έξη Τσίπρα.
Ο Τσίπρας και ο ¨Αντι-Τσίπρας”
“Στη φάση αυτή πάντως ο Αλέξης Τσίπρας, είναι πιο χαλαρός, εκπέμπει μια νέα άνεση, και επιχειρεί να αναδείξει τμήμα της φωτεινότητας που διέθετε και όχι το θυμό του” θα γράψει ο Γιάννης Λούλης στην Εφημερίδα των Συντακτών. ” Παράλληλα η επιλογή της Πόπης Τσαπανίδου ως εκπροσώπου τύπου, είναι η πιο εύστοχη κίνησή του εδώ και καιρό. Όμως αυτό δεν αρκεί.
“Ο Αλέξης Τσίπρας, παρέλυσε πνιγμένος στον κομματικό του μικρόκοσμο. Η αξιωματική αντιπολίτευση λοιπόν ‒πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί‒ χρειάζεται ως οξυγόνο ένα δυνατό ταρακούνημα. Το οποίο απουσιάζει”.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει μόνο λίγες βδομάδες για να προβάλλει το φωτεινό του πρόσωπο ή να αποβάλλει το βλοσυρό βλέμμα του ηγέτη ενός κόμματος της Αριστεράς που καλείται να γίνει ηγέτης της δημοκρατικής παράταξης.
Είναι κρίμα να χάσει τις εκλογές από τον Κυριάκο Μητσοτάκη μια πολιτική φιγούρα που ανέδειξε η κατάρευση του πολιτικού σκηνικού και των δύο μεγάλων κομμάτων για μια ολόκληρη εποχή ως “αντι-Τσίπρα”.
Η επιλογή των επικοινωνιολόγων του Μητσοτάκη να εστιάσουν στα πρόσωπα των δύο ηγετών με το δίλημμα “Μητσοτάκης ή Τσίπρας” μπορεί να είναι το λάθος τους αν ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ περάσει το μήνυμα πως η επιλογή θα είναι ανάμεσα στην εκτροπή και την Δημοκρατία.
Αν δηλαδή στην πορεία στο λαό -που έχει ανακοινώσει- δείξει πως δεν είναι ο ηγέτης ενός κόμματος της Αριστεράς με συμπλέγματα και άγχος για την ιδεολογική του ταυτότητα, αλλά ο ηγέτης μιας δημοκρατικής συμμαχίας που έχει πρόταση για το μέλλον.
Για κάποιους λόγους τα κόμματα στην Ελλάδα προσπαθούν να διορθώσουν το παρελθόν αντί να ανοίξουν δρόμο για το μέλλον, οι ψηφοφόροι ψηφίζουν “αντί” και οι εκλογές κρίνονται από την οργή και τον θυμό τους.
Μόνο που η οργή πλέον δεν μπορεί να στραφεί ξανά στον Τσίπρα, όπως θέλει ο Μητσοτάκης, αλλά στην κυβέρνηση και τον “Μωυσή” που δεν κατάφερε να οδηγήσει τον λαό στη Γη της Επαγγελίας, αλλά υποστηρίζει πως δεν βλέπουμε καλά και τάχει καταφέρει.
Σε κάθε περίπτωση μπορεί να ζούμε μια γόνιμη πολιτικά περίοδο με γεγονότα και εκπλήξεις που μπορεί να μην καταγραφούν στις εκλογές, αλλά να αρχίσουν μετά από αυτές.
Σίγουρα η πολιτική αποχτά ενδιαφέρον και στο βάθος κάτι φαίνεται να κινείται.