Του Ιωάννη Δαμίγου
Η αλήθεια αποτελεί πρόκληση πλέον, στην εποχή του “περίπου”, του “τρόπου”, του “σκοπού” και της αστικής ευγένειας. Πώς μπορεί να κυκλοφορεί, έτσι προκλητικά και απροκάλυπτα, με “ελαφρύ” ντύσιμο και να σε προκαλεί; Πώς εισβάλει έτσι στον “χώρο” σου και σε εκθέτει απροετοίμαστο; Ποια είναι αυτή η “θρασύτατη” αλήθεια, που προκαλεί αναταραχές στο ήσυχο περιβάλλον της ασφάλειας του ευγενικού και προφυλασσόμενου, για το δικό σου καλό, αναγκαίου και χρήσιμου ψέματος;
Του “ωφέλιμου” ψέματος, αυτού της εύθραυστης ισορροπίας, που με τη βία συγκρατεί την αλήθεια που “απειλεί” την ανατροπή αυτών που γνωρίζουμε ως δεδομένα.
Ο καθένας “ντύνει” την αλήθεια όπως αυτή εξυπηρετεί τα δικά του οφέλη. Ένας, της φορά πολλά ρούχα, την σκεπάζει όσο μπορεί και αφήνει να φαίνεται όσο λιγότερη γίνεται, σαν συντηρητικός. Άλλος την “ντύνει” ανάλογα με το κοινό που θέλει να την εκθέσει, λίγο “προοδευτικό” ας πούμε, αφήνοντας κάπως μεγαλύτερη έκτασή της σε θέαση.
Κάποιος “αχαρακτήριστος”, τέλος, την θέλει γυμνή ως αλήθεια, να προκαλεί, να εκθέτει, να φοβίζει, να τρομάζει, να ορίζει και να απελευθερώνει την ανθρώπινη σκέψη και την λογική, πιο ψηλά, σαν ποιητής του ανέφικτου και του ιερού.
Διάφανη, ορατή μόνο σε απλούς μα ανθρώπους, που δεν κοιτάζουν αλλά βλέπουν, γιατί το μάτι είναι απάτη. Το να διακρίνεις είναι δυνατότητα και ικανότητα, που απαιτεί η αλήθεια. Και η πληρότητα συμβαίνει όταν την αντέχεις, όταν αντέχεις τον εαυτό σου, τον μεγάλο αντίπαλο. Τότε είσαι ελεύθερος!