Από τον Γ. Λακόπουλο
Πολύ αργά για δάκρυα Στέλλα. Όσοι προέβλεπαν ότι το κόμμα παραγόντων που προσπαθεί να στήσει η Φώφη Γεννηματά- μετά το ανοσιούργημα της διάλυσης του ΠΑΣΟΚ- δεν πρόκειται να φτάσει ως τις εκλογές, δικαιώνονται ήδη. Στο πρώτο σοβαρό πολιτικό θέμα που κλήθηκε διαχειριστεί σκόρπισε στα εξ ων συνετέθη. Άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη.
Το Μακεδονικό έκοψε καθέτως στα δυο το Κινάλ. Ο Σταύρος Θεοδωράκης πήρε με παρρησία θέση υπέρ της λύσης -αρνούμενος τις υποδείξεις των παρατρεχάμενων του Μητσοτάκη να στοιχηθεί μαζί του -γιατί είναι… κακό να συμφωνήσει σε κάτι με τον Τσίπρα, ακόμη και να μιλάει μαζί του.
Από τη στιγμή που οι δυο βασικοί πυλώνες του νέου κόμματός -με ήδη χωριστή κοινοβουλευτική εκπροσώπηση- διαφωνούν σε ένα κεντρικό ζήτημα πολιτικής με εθνικά χαρακτηριστικά, δεν υπάρχει κόμμα. Αλλά υπάρχουν και οριζόντιες τομές στο πέραν του Ποταμιού τμήμα του Κινάλ -αυτό που λειτουργούσε στη Βουλή ως Δημοκρατική Συμπαράταξη.
Ο ακέραιος πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ Θανάσης Θεοχαρόπουλος πολιτευμένος πάντα με τόλμη και καθαρότητα τάχθηκε υπέρ της λύσης. Χωρίς να ιδρώνει το αυτί του για τις επιθέσεις των αβανταδόρων του Νεομητσοτακισμού.
Εδώ έχουμε ταυτόχρονα οριζόντια και κάθετη τομή. Από τη στιγμή που το πρώην ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ διαφωνούν σε ένα τόσο κρίσιμο θέμα δεν υπάρχει ούτε καν η Δημοκρατική Συμπαράταξη.
Αλλά οι τομές δεν τελειώνουν εδώ. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος αυτονομημένος ήδη από τη Φώφη έχει τη δική του θέση στο Μακεδονικό και ίσως το ίδιο θα κάνουν και άλλοι. Σ’ αυτά να προστεθεί και η τοποθέτηση του Γ. Παπανδρέου υπέρ της λύσης – άσχετα αν δεν έχει εκπροσώπηση στη Βουλή.
Και άσχετα αν δεν έχει το θάρρος να τρίψει στο πρόσωπο της κυρίας ότι δεν μπορεί να του κάνει μαθήματα εξωτερικής πολιτικής, ειδικά σε ένα θέμα στη λύση του οποίου έχει συμβάλλει.
Μπορεί η Γεννηματά μετά την απομόνωσή της στο Κινάλ να υποχρεώθηκε σε δήλωση που αφήνει ανοικτό ακόμη και να ψηφίσει το κομμα της τη συμφωνία που η ίδια κατά αρχήν βρήκε κακή και απέρριπτε. Αλλά η αλήθεια αναδείχθηκε: για ποιο κόμμα μιλάμε;
Μέχρι να ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία όλοι θα διαπιστώσουν ότι το Κινάλ δεν υπάρχει. Δεν μπορεί να πάει στις κάλπες ως ενιαίο κόμμα. Ούτε καν ψηφοδέλτια δεν θα μπορέσουν να συγκροτήσουν. Φώφη τέλος. Αρχηγός κόμματος χωρίς κόμμα δεν υπάρχει. Ειδικά αρχηγός δημοκρατικού κόμματος που ακολουθεί πειθήνια τον Μητσοτάκη, όπως ο Βενιζέλος τον Σαμαρά. Έλεος.
Χαρακτηριστικό της εσωτερικής έντασης και των αποκλίσεων είναι η διαμάχη ανάμεσα στον βουλευτή Σπύρο Δανέλλη και κάποιον κενόδοξο παράγοντα, τον οποίο ο μακαρίτης Τάσος Στεριώτης αποκαλούσε «ζουλάπι» τα παλιά χρόνια, όπως θυμούνται οι συντοπίτες του.
Ο Δανέλλης έχει διαυγή διαδρομή στον προοδευτικό χώρο μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ανανεωτικής Αριστεράς, ως δήμαρχος, βουλευτής, ευρωβουλευτής και ξανά βουλευτής. Ο άλλος -που αυτοχρίσθηκε… υποψήφιος αρχηγός με την κουτοπονηριά να βγαίνει βουλευτής- τον κατηγόρησε γιατί ζήτησε να ψηφίσει το Κιναλ τη συμφωνία για το Μακεδονικό.
Ο Δανέλλης τον έβαλε στη θέση του, αλλά από τη διαμάχη αυτή αναδείχθηκε και κάτι ακόμη: η ανάγκη να αποσυγκολληθεί ο χώρος που καλύπτει το Ποτάμι και το πρώην ΠΑΣΟΚ από το φλερτ με τη Δεξιά που επιβάλουν οι μιντιακοί μηχανισμοί της διαπλοκής.
Για την ακρίβεια να προσανατολιστεί σε σύμπραξη με τον ΣΥΡΙΖΑ στα πλαίσια της ανασυγκρότησης τη Κεντροαριστεράς ως κυβερνώσας δύναμης ανάλογα με τους συσχετισμούς ανάμεσα στα κόμμα της: τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι και άλλους παράγοντες που κινούνται στον ίδιο αντιδεξιό χώρο.
Από αυτή την άποψη, στο βαθμό που το Μακεδονικό εξελίσσεται σε καταλύτη αποδιάρθρωσης του Κινάλ, αποβαίνει ταυτόχρονα και υπέρ της Δημοκρατικής παράταξης στο σύνολό της. Διαμορφώνει συνθήκες να ανασυνταχθεί με άξονα τον ΣΥΡΙΖΑ που θα ενταχθεί στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα -με το τέλος της σύμπραξης του με τον Καμμένο, που επιφέρει επίσης το Μακεδονικό.
Το «νέο κόμμα», λοιπόν, όνειρο -της διαπλοκής που ψάχνει δεκανίκια για τον Μητσοτάκη- ήταν και πάει. Η Φώφη αποδείχθηκε λίγη, όπως ήταν αναμενόμενο και απομονώθηκε ακόμη και στο όργανο που η ίδια διόρισε. Τι απομένει;
Να μοιραστεί η τράπουλα από τη αρχή. Να επιστρέψει ο χώρος στο ΠΑΣΟΚ, ως ΠΑΣΟΚ- όπως υπαινίχθηκε πρόσφατα ο Παύλος Γερουλάνος και περιμένουν πολλοί. Να ξαναγίνουν όλα ΠΑΣΟΚ. Με την ιδεολογία, το όνομα και τα σύμβολά του.
Να αναδείξει δημοκρατικά μια καινούργια ηγεσία και να ξαναπιάσει το νήμα από εκεί από εκεί που το άφησε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Ας πάρει κάποιος -σαν τον Κώστα Λαλιώτη -ας πούμε- την ευθύνη να την ανοίξει.
