Του Ιωάννη Δαμίγου
Θέλεις η κούραση από το τριήμερο των διακοπών, θέλεις το περασμένο της ώρας, ένας ζεστός καφές θα ήταν ένα βάλσαμο, πριν φθάσει το τρένο στην Θεσσαλονίκη. Πήρε την ομορφιά των νιάτων της, το μικρό της σακίδιο και προχώρησε εμπρός για το βαγόνι του μπαρ. Χαιρέτησε κάποιους γνωστούς συμφοιτητές, που επέστρεφαν και αυτοί στο πανεπιστήμιο.
Το τρένο των φοιτητών, χαμογέλασε φθάνοντας στο βαγόνι του μπαρ. Παρήγγειλε τον καφέ της, κάθισε στο μικρό τραπεζάκι και ακούμπησε το φλυτζάνι δίπλα από το σακίδιο, πίνοντας δυο γουλιές νερό. Έψαξε δια της αφής, ανάμεσα σε άτακτα αντικείμενα βιαστικά βαλμένα στο σακίδιο και βρήκε το κραγιόν της. Α, πάντα είχε μαζί της το κραγιόν της, βαθύ κόκκινο και δεν ξεχνούσε να το περνά συχνά πυκνά στα χείλη της.
Τέλειωσε βιαστικά το ανάλαφρο πέρασμα, έπιασε το φλυτζάνι του καφέ και ρούφηξε μια απολαυστική γουλιά, αποκαθιστώντας την ισορροπία των αισθήσεων. Πρόσεξε ασυναίσθητα το σημάδι των χειλιών της, με το αποτύπωμα του κραγιόν, να ροδίζει στο άσπρο φλυτζάνι. Η αιφνίδια τελευταία εικόνα, της ανεκπλήρωτης νιότης. “Θα κάνουμε τα πάντα να βρεθούν οι ένοχοι, ώστε να μην συμβεί ξανά τέτοια τραγωδία”, “ενεργοποιήθηκε η πρώτη στρατιά”, “ο μηχανισμός του κράτους είναι επί ποδός να συνδράμει …”,”παραίτηση υποκρινόμενου κλαίοντος υπουργού”, “ανθρώπινο λάθος μηχανοδηγού, ελλείψει τεχνολογίας”, “υπόσχομαι να …” δήλωσε ο υπαίτιος πρωθυπουργός.
Η πρόεδρος άφησε λουλούδια μέσα και έξω από τρένο της χρονικής οπισθοδρόμησης, της ευρωπαϊκής χώρας της. Στα άμορφα συντρίμμια της προμελετημένης καταστροφής του ρίσκου, του πάμε κι όπου βγεί, στην χώρα της ζαριάς και του ρίσκου, ένα κομμάτι από σπασμένο φλυτζάνι, με ένα αποτύπωμα βαθύ κόκκινου κραγιόν, χάσκει ανάμεσα σε σειρήνες, καπνούς και διασώστες, μεταξύ ζωής και θανάτου.
Το σπασμένο φλυτζάνι που έκλεψε το πολύτιμο τελευταίο απαλό άγγιγμα των χειλιών της.Και έτσι, χωρίς αντίλογο, με την “κακιά στιγμή” να αφορίζει τα κέρδη των επιτηδείων, κηρύχθηκε τριήμερο πένθος, αποχαιρετώντας τα τρένα που φύγαν …..