Του Ιωάννη Δαμίγου
Οι συνεχείς ανεπιτυχείς χειρουργικές “επεμβάσεις” πλαστικής στο… σώμα της δημοκρατίας, που επιβάλλει ο εκάστοτε πρόσκαιρος πολιτικός, φερόμενος ως “διαχειριστής” οφέλους από εκδιδόμενη στην αγορά του νεοφιλελευθερισμού σε τιμή ευκαιρίας, δημιούργησε πλέον ένα Τέρας. Κατά τους εκμεταλλευτές ιδιοκτήτες της χώρας, αυτούς που … αποτελούν μόνιμα τον εθνικό κορμό, δεν θα έπρεπε να εμφανίζεται απλή και κατανοητή στο δίκαιο και στις ανάγκες των πολλών.
Αποφάσισαν λοιπόν να την “φέρουν ” στα μέτρα τους, αυτά που τους εξυπηρετούν, με επεμβάσεις απόκρυψης της αλήθειας, προσθέτοντας παραπλανητικά φτιασίδια, αυτά που απαιτούν οι κατευθυνόμενοι καιροί, της πλαστικής ομορφιάς, της εμπορικής. Αφαιρώντας ρυτίδες κόπου και σοφίας, λαϊκής αλήθειας και ουλές μνήμης από αγώνες ελευθερίας. Όλα αυτά που προκαλούν τον σεβασμό και την ανάγκη διατήρησης ήθους και αξιών, που κατακτήθηκαν με υπομονή, επιμονή και θυσίες, από απλούς μα ανθρώπους.
Κατάφεραν λοιπόν και δημιούργησαν στο τέλος ένας Τέρας τόσο παραμορφωμένο, που κανείς δεν ενδιαφερόταν, παρά μόνο οι … “πολιτικοί” τους και το κατάφεραν! Κατάφεραν να απαξιώσουν το ενδιαφέρον στο μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού για τα κοινά, που συνηθισμένο στο επιβαλλόμενο “γούστο” της υποκουλτούρας των επιτηδείων καναλαρχών, ικανοποιείται πλέον με το χείριστο, ούτε καν με το μέτριο!
Από ένα Τέρας δεν έχεις να περιμένεις άλλο παρά … τερατάκια, που κατέκλεισαν τους ήδη ερημωμένους χώρους αντίστασης της κοινωνίας. Όλα κατάντησαν καλλιστεία με κριτές, από το απλό … φαγητό έως έκθεση ταραγμένων … ψυχών, με αχόρταγο κοινό χαμένων ορίων! … Και οι άλλοι κερδίζουν!
Μικρά καρκινάκια πρόσβαλαν κάθε κύτταρο της δημόσιας και ιδιωτικής λειτουργίας της χώρας, που ήδη ασθενούσε από καιρό, με κρυφό πυρετό, καταπίνοντας ασπιρίνες ανοχής. Χάθηκε κάθε μέτρο, χάθηκε το τέλος και η αρχή, χάθηκε το πάνω και το κάτω, με τέτοια τέχνη εφαρμογής ζηλευτή. Σκόπιμα μπερδεύτηκαν σε τρελό γαϊτανάκι, γραμμές, κόμματα, ταυτότητες και συμφέροντα.
Το Τέρας ερμηνεύει, ορίζει και δρα κατά το δοκούν. Δεν ξενίζει τίποτα πια, κανέναν, όλα γίνονται συνήθεια. Κραταιοί δεξιοί να καλούνται σχεδόν καθημερινά σε “αριστερό” σταθμό, σε περίεργη και πρόσκαιρη συνύπαρξη κοινών “απόψεων”, σοσιαλδημοκράτες να καλύπτουν υπόδικους εσωτερικούς και εξωτερικούς δεξιούς και “μετεγγραφές” πολιτικών με ληγμένα συμβόλαια. Ο ένας να πράττει τα χειρότερα κατ’ εξακολούθηση και να διατηρεί τις δυνάμεις του και ο άλλος να ασχολείται με τα εσωκομματικά του, να ρητορεύει πως δεν πάει άλλο και να αποκομίζει τα ελάχιστα! Τα ύστερα του κόσμου!
Τα τερατάκια σε πλήρη οργασμό! Το τέλειο έγκλημα! Το πιο μεγάλο κόλπο, που όλοι έχουν τον ρόλο που τους αναλογεί, σε πλήρη αρμονία. Τα χειρότερα έπονται, ούτως ή άλλως, δηλωμένο απ’ όλες τις πλευρές! Και τα τρένα περνούν….