Του Πέτρου Μηλιαράκη *
Όλοι οι επίδοξοι για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ, απόντος του συνυποψηφίου-ανθυποψηφίου Γιώργου Παπανδρέου, προέβησαν την 29η Νοεμβρίου το βράδυ μέσω της ΕΡΤ-1, σ’ ένα debate – ελληνοποιήθηκε πλέον η λέξη.
Το debate αυτό μπορεί ευχερώς να χαρακτηριστεί ως το «debate της καρέκλας»!.. Και τούτο διότι το κυρίως θέμα που προβλημάτισε την όλη συζήτηση δεν ήταν τα μείζονα-παρόντα-κρίσιμα εθνικά και κοινωνικά ζητήματα, αλλά το «πώς» ο συγκεκριμένος χώρος θα δημιουργήσει «συνθήκες κυβερνησιμότητας». Το ζήτημα αφορούσε υπό ποιες προϋποθέσεις θα γίνει κατάληψη κυβερνητικών θέσεων.
Με τούτο ως προδιάθεση καλοπίστως, μπορούν να λεχθούν τα εξής:
Ο κάθε πολίτης και ειδικότερα ο κάθε εν ενεργεία πολιτικός έχει το εκ του Συντάγματος δικαίωμα συμμετοχής στην πολιτική ζωή της Χώρας. Αναφέρομαι στο σκληρό πυρήνα της συνταγματικής τάξης, στην παράγραφο 1 του άρθρου 5 του Συντάγματος.
Συνεπώς, είναι καλοδεχούμενη κάθε φιλοδοξία, όχι μόνο της συμμετοχής στην πολιτική ζωή, αλλά και της επιδίωξης να ηγηθεί κάποιος ή κάποια σημαντικού τμήματος της ελληνικής κοινωνίας και ειδικότερα του εκλογικού σώματος.
Ωστόσο, η σχετική «συζήτηση-αντιπαράθεση», παρά που δεν είχε υψηλούς τόνους (όπως, άλλωστε, αναμενόταν), είναι δεκτική αρνητικής κριτικής-μεταξύ των άλλων-και για τους παρακάτω λόγους:
· Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΕ ΑΠΟΚΡΗΜΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
1) Ουδείς των παρισταμένων αναφέρθηκε στο δυσβάσταχτο Δημόσιο Χρέος και «πώς» μπορεί αυτό να αντιμετωπιστεί, όταν κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνας επιβαρύνεται με 37.503 ευρώ, μιας και το Δημόσιο Χρέος έχει εκτιναχθεί στο 218,86% του ΑΕΠ.
2) Ουδείς των παρισταμένων αναφέρθηκε στο δυσβάσταχτο ιδιωτικό χρέος, της τάξης των 345 δισ. ευρώ (συμπεριλαμβανομένων των εξυπηρετούμενων τραπεζικών δανείων και άλλων ενήμερων οφειλών, πλην όμως υπάρχει ασύμμετρο ως προς τις οικονομικές συνθήκες, ιδιωτικό χρέος). Παραλλήλως ουδεμία η αναφορά έγινε για την προστασία της πρώτης κατοικίας, τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και για τις απόκρημνες συνθήκες διαβίωσης ενός σημαντικότατου τμήματος του ελληνικού λαού.
3) Ουδείς των παρισταμένων αναφέρθηκε στο ότι 3,75 εκατομμύρια πολίτες ή το 59% του συνόλου των φορολογουμένων πολιτών έχει εισόδημα έως και 10.000 ευρώ (μεταξύ των οποίων και οικογένειες) και ότι 1,55 εκατομμύριο νοικοκυριά ή το 24% του συνόλου δηλώνει αποδοχές από 10.000 έως 20.000 ευρώ. Στην κατηγορία δε αυτή διαβιούν 165.474 οικογένειες με ένα παιδί και 148.769 οικογένειες με δύο παιδιά. Δηλαδή, εάν διαιρέσουμε εισόδημα 20.000 ευρώ σε μία τετραμελή οικογένεια, κάθε άτομο πρέπει να ζήσει με 2.500 ευρώ το χρόνο ή άλλως με 6,85 ευρώ την ημέρα! Αναφερόμαστε σε εισόδημα δραματικά κάτω του κατώτατου ημερομισθίου ενός ανειδίκευτου εργάτη.
Βεβαίως, υπ’ αυτές τις συνθήκες ο «συγκεκριμένος χώρος» ουδεμία απολύτως εγγύηση προσφέρει στον ελληνικό λαό ότι μπορεί να ενσκήψει στα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας.
Ως προς δε τον απόντα Γιώργο Παπανδρέου, η ιστορία αποδεικνύει ότι είναι εκείνος ακριβώς που «έφερε» το ΔΝΤ στην Ελλάδα… Περιττεύουν οι επαναλήψεις.
• ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ…
Για όσους είναι συνιδρυτικά μέλη του ΠΑΣΟΚ και είχαν την τιμή και την ευκαιρία να συνεργαστούν με τον ίδιο τον Ανδρέα Παπανδρέου και να συμμετάσχουν σε πολλά «εργαστήρια παραγωγής πολιτικής και ιδεολογίας» (ο όρος αφορά στο γράφοντα), μπορούν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο να βεβαιώσουν ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν ήταν σοσιαλδημοκράτης! Στον όρο «σοσιαλδημοκρατία» και ειδικότερα «ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία» ο Ανδρέας αντιδρούσε με τον πιο έντονο τρόπο! Ίσως αρέσει ο όρος προκειμένου επικοινωνιακά το αφήγημα να γίνει πιο ελκυστικό… Ωστόσο, ο όρος «σοσιαλδημοκρατία» ουδεμία σχέση είχε ή έχει ή θα έχει στο άμεσο και έμμεσο μέλλον με την ελληνική πραγματικότητα. Ο όρος «σοσιαλδημοκρατία» για την ελληνική πραγματικότητα αφορά παραπλάνηση του λαού και λαϊκισμό.
Ο όρος «σοσιαλδημοκρατία» αφορά κυρίως στον «ευρωπαϊκό μητροπολιτικό χώρο» και αποτελεί μύθο ότι πράγματι συνιστά αντιιμπεριαλιστική ή αντικαπιταλιστική εκδοχή στα πολιτικά πράγματα.
Απλώς η λεγόμενη «σοσιαλδημοκρατία» αποτέλεσε εκμετάλλευση των «Χωρών της Περιφέρειας» και μεταφορά του κοινωνικού αυτού πλεονάσματος στην εργατική τάξη και στο μεσαίο χώρο της Μητροπολιτικής Χώρας. Η οικονομική ολιγαρχία που επικυριαρχεί στις Μητροπολιτικές Χώρες δεν θίχτηκε σε καθεστώς σοσιαλδημοκρατίας.
Όσοι έχουν μελετήσει τη συσσώρευση του κεφαλαίου σε παγκόσμια κλίμακα και όσοι ασχολήθηκαν με τη διάκριση: «Μητρόπολης-Περιφέρειας», αποκρούουν τη σοσιαλδημοκρατία ως εκδοχή συμπολίτευσης στα κοινωνικά δικαιώματα των κατώτερων και μεσαίων στρωμάτων.
Έτσι, ασφαλώς εξηγείται ότι στις Μητροπολιτικές Χώρες του καπιταλισμού (βλ. ενδεικτικώς Γερμανία), οι Σοσιαλδημοκράτες έσπευσαν και σπεύδουν ευχαρίστως να συμπράξουν με Χριστιανοδημοκρατικά ή αμιγώς δεξιά κόμματα, σε συνασπισμό υπεράσπισης των συμφερόντων της οικονομικής ολιγαρχίας!
Η Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ Μητροπολιτική Χώρα, ούτε εκμεταλλεύτηκε ποτέ λαούς της Περιφέρειας. Αντιθέτως, η Ελλάδα είναι χώρα της Περιφέρειας και συγκεκριμένα του «Ευρωπαϊκού Νότου».
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟΥ…
Ο χώρος αυτός που σήμερα επιγράφεται ως ΚΙΝΑΛ, αποκλείεται να επανέλθει με αναπαραγωγή ιδεολογίας στην ιδρυτική διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη 1974 και να προσαρμόσει τις Αρχές και τις Αξίες της διακήρυξης αυτής στη σημερινή πραγματικότητα. Από τη 10η Μαΐου 2010 έως και σήμερα ο «συγκεκριμένος χώρος» πολιτεύεται στην αντίθετη κατεύθυνση με τις Αρχές και Αξίες της διακήρυξης της 3ης Σεπτέμβρη 1974.
Κάθε προσπάθεια διαμόρφωσης-διατύπωσης πολιτικού λόγου, που θα κατατείνει στο να αφορά στην υπεράσπιση του «κοινωνικού κράτους δικαίου» από το σύνολο του πολιτικού προσωπικού, που καθορίζει τη γραμμή και την πορεία του χώρου (θα) είναι ήκιστα πιστευτή, καθόσον (θα) υποκρύπτει τάση λαϊκισμού. Και τούτο διότι από το 2010 μέχρι και σήμερα, ο «συγκεκριμένος πολιτικός χώρος», με όλο το πολιτικό προσωπικό επί σκηνής και το πολιτικό προσωπικό του παρασκηνίου που υπηρέτησε το πολιτικό προσωπικό επί σκηνής, συμπολιτεύθηκε με συγκεκριμένα συμφέροντα. Ουδείς από τους υποψήφιους για την ηγεσία του χώρου αντιτάχθηκε ποτέ με τρόπο ευθύ, με έργο και λόγο στη δανειακή υποδούλωση της Χώρας.
Σε κάθε περίπτωση, υπ’ όψιν κατά τρόπο αδιστάκτως βέβαιο ότι : ο Ανδρέας Παπανδρέου ουδέποτε θα παρέδιδε τη Χώρα στους δανειστές!..
* Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Ελλάδας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC – EU).
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR