Του Μάνου Στεφανίδη
Πουλάτε την ΔΕΗ, πουλάτε τα λιμάνια, πουλάτε τη πατρίδα, αλήτες και τσογλάνια… ( σύνθημα Σύριζα προ κυβέρνησης )
1. Και τώρα τι κάνουμε; Ο Αλέξης τελειώνει τελειώνοντάς μας αλλά κι ο Κυριάκος δεν πείθει ότι μπορεί να βγάλει την χώρα από το αδιέξοδο. Και την συμπαιγνία Βερολίνου και εγχώριου κατεστημένου. Έχοντας βαλτώσει ανάμεσα σε καραμανλικούς, ακροδεξιούς… και Άδωνι. Παρότι κέρδισε ένα ολόκληρο κόμμα ως αουτσάιντερ και με εχθρό κυρίως το σεσημασμένο επώνυμο του.
Καμιά ανανέωση προσώπων, καμία φρέσκια ιδέα. Και με τον Αλέξη να τον κατατροπώνει στην μικροπολιτική. Αμφότεροι πάντως δεν διαθέτουν ούτε έναν λόγο παρηγορητικό για τον πολιτισμό και την πολιτική του. Για την παιδαγωγική του δυνατότητα σε μια κοινωνία κακομαθημένη και λειτουργικά αναλφάβητη. Τι ντροπή.
2. Ο Έλληνας παραβιάζει συστηματικά το κόκκινο όχι γιατί κατ’ ανάγκην βιάζεται αλλά από μεταφυσική αγωνία. Σαν σπονδή στην χαμένη, προσωπική του επανάσταση. Αισθάνεται ότι τον τιμωρεί μια κακιά μοίρα κι ότι αν σταματήσει στο κόκκινο, συμβολικά κάτι προδίδει. Ότι κάτι κακό θα του συμβεί σύντομα.
Ανταγωνίζεται τους πάντες και πρωτίστως τον εαυτό του. Δεν παραβιάζει ένα φανάρι αλλά όσους στέκονται εμπόδιο στην ευτυχία του. Δηλαδή όλους τους άλλους. Τους οποίους με κάθε ευκαιρία εκδικείται όποτε βρεθεί σε δημόσιο χώρο. Ο δρόμος είναι η υπαρξιακή δοκιμασία του και τα φανάρια η συμβολική ποινή του. Η νεύρωση να προλάβει ό τι οντολογικά τον ξεπερνάει. Η παραβατικότητα που αποτελεί την δεύτερη φύση του. Ο σταρχιδισμός που αποτελεί την πρώτη του. Αφού ο νόμος αφορά πάντα και παντού στον άλλο.
3. Είναι καλό ή κακό να δηλώνεις πρωτοπορία και να έρχεται στην περφόρμανς σου ο υπουργός Πολιτισμού δηλαδή ο επίσημος εκπρόσωπος του αγράμματου και αναίσθητου κράτους που συχνά έχεις καταγγείλει; ( Και αναφέρομαι όχι στο πρόσωπο αλλά την ιδιότητα ).
Ειδικά τώρα, ειδικά μ ‘ αυτούς στην εξουσία όπου έχουν έρθει τα πάνω κάτω Θανάση Μουτσόπουλε. Ο ανατρεπτικός Σταυρόγκιν δαγκώνει τη μύτη του Νομάρχη στο μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι” Οι Δαιμονισμένοι “. Εμείς εδώ κάνουμε δημόσιες σχέσεις.
Η παγκόσμια επανάσταση πρέπει πάλι να περιμένει. Λόγια στα λόγια κι άλλα λόγια η αξιοθρήνητη, καθ’ ημάς και κατά φαντασίαν αριστερά.
Στη φωτογραφία βίντεο της Ντοκουμέντα στο Ωδείο. A propos ο πρωθυπουργός στην Κίνα έπρεπε να έχει μαζί του την υπουργό Πολιτισμού και να συμφωνήσει την ανταλλαγή δύο μεγάλων εθνικών εκθέσεων σε Πεκίνο και Αθήνα. Έτσι προβάλλεται η χώρα. Μέσα από τον διαχρονικό πολιτισμό της. Πολιτιστική διπλωματία με άλλα λόγια…
Ανίδεοι, προγλωσσικοί τσακαλωτίσκοι.
