Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Οι ψηφοφόροι θα παίρνουν κάθε βράδυ στο μαξιλάρι τους υπολογισμούς, φόβους και ανησυχίες που δεν είχαν πριν τις 21η Μαρτίου: θα δημιουργήσουν ένα αδηφάγο «τέρας εξουσίας»;
Σύμφωνα με τον Αλέξη Τσίπρα τα χειρότερα πέρασαν και ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει κόμμα εξουσίας. Ως αυτή τη στιγμή ισχύει: είναι η αξιωματική αντιπολίτευση. Έστω ισχνή, απέναντι στον υπερισχυμένο Μητσοτάκη – με την ασυδοσία που επιδιώκει να κατοχυρώσει με λαϊκή σφραγίδα.
Πρακτικά ο αρνητικός συσχετισμός που έβγαλε η 21η Μάιου για τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι μαχητός. Με την έννοια ότι μπορεί να προκύψει ένα πιο λογικό αποτέλεσμα – καθώς ακόμη και ο Μητσοτάκης αναγνώρισε ότι «δεν το περίμενε».
Στον έναν μήνα της μετακίνησης του εκλογικού σώματος από τη μια κάλπη στην άλλη, άρχισαν ήδη να διαμορφώνονται προϋποθέσεις και για μετακινήσεις από το ένα κόμμα στο άλλο.
Απλώς αυτή τη φορά ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει περισσότερο προκλητική πλαγιοκόπηση από το ΠΑΣΟΚ. Ο Ανδρουλάκης, αφού δεν κατάφερε να διορίσει Πρωθυπουργό, πιστεύει ότι μπορεί να διορίσει αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης: τον εαυτό του!
Κάποιοι λένε ότι το ίδιο επιδιώκει και ο Μητσοτάκης. Με βασικό αντίπαλο σημερινό ΠΑΣΟΚ θα είναι σαν να πάρει το νταμπλ. Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.
Από την πλευρά του ο Τσίπρας συνήλθε σύντομα από το σοκ, παράκαμψε την τραυματική αυτοκριτική αναλαμβάνοντας ο ίδιος την ευθύνη και όρισε τον στόχο του με σαφήνεια.
Δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τα υλικά – και σε πολλές περιπτώσεις και τα πρόσωπα – των περασμένων εκλογών για να το εξασφαλίσει. Μπορεί όμως να ποντάρει ο ίδιος σε τρία να στοιχεία που έχει στη διάθεσή του:
Πρώτο: οι εκλογές γίνονται με υπηρεσιακή κυβέρνηση. Παρά τη μονομερή της σύνθεση – κατά παραβίαση του Συντάγματος που τη θέλει ευρύτερης αποδοχής – άλλο να είναι υπουργός Εσωτερικών ο Βορίδης και άλλο η Σπανού. Άλλο ο Γεραπετρίτης και άλλο ο Σκουρής.
Άλλο να κάνουν την προεκλογική καμπάνια τους ο Μητσοτάκης και υπουργοί του από το μέγαρο Μαξίμου και τα υπουργεία και άλλο από το προσωπικό γραφείο τους.
Άλλο να πάει ο Άδωνις Γεωργιάδης για πρώτος στην περιφέρεια και άλλο να ξέρει πως ότι και να κάνει δεύτερος θα μείνει.
Δεύτερο: Η πρωθύστερη επικύρωση της αποτυχίας Μητσοτάκη στην οικονομία. Ως τώρα ήταν φανερό ότι και εκεί που οι αριθμοί ευημερούν οι άνθρωποι πάσχουν. Τώρα η Κομισιόν γνωματεύει ότι δεν ευημερούν ούτε οι αριθμοί και οι γαλαντομίες με δανεικά, κομμένες.
Σ’ αυτή την προεκλογική περίοδο θριαμβευτικός απολογισμός Μητσοτάκη είναι γράμμα κενό και η παραπλάνηση με το αφήγημα της συνέχειας ατελέσφορη. Επιπλέον οι ανομίες της τετραετίας δεν παραγράφονται: από τις υποκλοπές ως τα σκάνδαλα είναι υπόλογος. Με ή χωρίς Ντογιάκο στον Άρειο Πάγο.
Τρίτο: Ο φόβος της αφύσικης ισχυροποίησης Μητσοτάκη. Είναι το αίσθημα διαπερνά ήδη οριζόντια την κοινωνία και το πολιτικό σύστημα και – σταδιακά θα επιστρέψει στο εκλογικό σώμα που την προκάλεσε. Κανείς δεν θα ήθελε να βρεθεί η χώρα στο έλεος ενός Πρωθυπουργού και μιας οικογένειας που δεν θα ελέγχονται από κανέναν.
Αυτός είναι ο στόχος του θριαμβευτή των εκλογών με την επιδίωξη 180 εδρών στην επόμενη Βουλή – όπως αποκάλυψε ο Άδωνις Γεωργιάδης, για δικούς του λόγους και έσπευσε αμέσως να το αναδείξει ο Νίκος Δένδιας, για αντίστοιχους.
Ο Μητσοτάκης προσπάθησε να το «μαλακώσει» με όρκους πίστης στον «έλεγχο που πρέπει να έχει η κυβέρνηση» και στην υποκριτική διαβεβαίωση «δεν θέλω να αλλάξω το Σύνταγμα μόνος μου». Με ένα κόμμα ίσως όχι, με πολλά χρώματα όμως;
Σε κάθε περίπτωση το μήνυμα έφυγε. Θέλουν οι Νεοδημοκράτες έναν κομματικό αρχηγό που θα έχει ως πρώτη κομματική μέριμνα να εξαφανίσει το όνομα, τα σύμβολα, του ιδρυτικούς μύθους την πολιτική και την ιδεολογία που ορίζει τη ΝΔ επί μισό σχεδόν αιώνα. Ακόμη και οι υπουργήσιμοι βουλευτές της θέλουν έναν Μητσοτάκη που θα υπουργοποιεί του κηπουρούς του;
Θέλουν οι σκεπτόμενοι ψηφοφόροι – που συγχίστηκαν με τις ανοησίες των Συριζαίων, όχι μόνο προεκλογικά και πήγαν μονοκούκι στη κάλπη του Μητσοτάκη – να ψηφίζουν για Πρωθυπουργό και να τους προκύψει… «Κυβερνήτης» με πλήρη ασυδοσία;
Όταν δεν σε τιμωρεί η κάλπη για τις υποκλοπές, για τα σκάνδαλα και την εκποίηση του δημοσίου πλούτου, τι θα κάνεις αν σου δώσει περισσότερη ισχύ εξουσίας;
Σε κάθε περίπτωση στο δρόμο προς την 25η Ιουνίου οι ψηφοφόροι θα παίρνουν κάθε βράδυ στο μαξιλάρι τους υπολογισμούς, φόβους και ανησυχίες που δεν είχαν πριν τις 21η Μαρτίου: θα δημιουργήσουν ένα αδηφάγο «τέρας εξουσίας»;
Ακόμη και αν αυτά τα τρία νέα στοιχεία δεν μπορεί να τα αναδείξει ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα, μπορεί να τα αξιοποιήσει ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας ως βασικός αντίπαλος του Μητσοτάκη – που πάλι δεν διακινδυνεύει debate μαζι του, παρά τη δέσμευση – για να διευκολύνει το εκλογικό σώμα να κάνει αυτό που μοιάζει σοφό: διόρθωση.
Η νέα κυβέρνηση της Δεξιάς με λογικό ποσοστό και αντίστοιχη πλειοψηφία, και η, αναμενόμενη, απόδειξη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε το μάθημά του, ανοίγουν νέα παρτίδα ανάμεσα στον Τσίπρα και τον Μητσοτάκη, που θα παιχτεί ακριβώς σε ένα χρόνο από τώρα: την αναμέτρηση στις ευρωεκλογές του 2024.
Θα έχουν προηγηθεί οι αυτοδιοικητικές εκλογές και θα έχει κλείσει και ένας πλήρης ετήσιος κύκλος της νέας κυβέρνησης της ΝΔ – ή όπως αλλιώς θα λέγεται τότε το κόμμα του Μητσοτάκη – και θα έχει δείξει αρκετά το προγραμματικό πρόσωπο. Ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ – ή όπως θα λέγεται τότε το κόμμα του Τσίπρα – να τη στήσει στη γωνία για αναμέτρηση εφ’ όλης της ύλης και με άλλους όρους.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
