Του Χρόνη Πολυχρονίου
Αν οι πολίτες αυτού του τόπου ξεχνούν ή κάνουν πως ξεχνούν ποιοι και πότε τους βάλανε στα Μνημόνια και ποιοι τους βγάλανε τώρα από αυτά, τότε υπάρχει πρόβλημα σύγχυσης, υποκρισίας, ενδεχόμενα και επικοινωνιακό, ΜΜΕ εννοώ.
Αν λοιπόν αυτοί οι πολίτες ξεχνούν ή κάνουν πως ξεχνούν ποιοι και πότε τους κόψανε μισθούς, συντάξεις, δώρα, εργασιακά δικαιώματα, ΕΝΦΙΑ κλπ και ποιοι παλεύουν τώρα για να τα επαναφέρουν, τότε πέρα από τα παραπάνω υπάρχει και θέμα σκοπιμότητας, υστεροβουλίας από μέρους των και κατάλυσης κάθε έννοιας εξορθολογισμένης πολιτικής σκέψης για την ζωή αυτού του τόπου, με κριτήρια πάντα κοινωνικά, ταξικά και οικονομικά θα πρόσθετα.
Αν τελικά οι πολίτες δεν αντιλαμβάνονται, σε μια προφανή σύγκριση, την τρομακτική διαφορά που υπάρχει ως εικόνα, ως εκφορά του λόγου, ως συγκρότηση της προσωπικότητας, ανάμεσα σε ένα ‘παίχτη’ με διεθνές πλέον κύρος, σημείο αναφοράς και συνοχής για την ευρύτερη περιοχή αλλά και την ίδια την ΕΕ, ένα νέο ηγέτη που εμπνέει εμπιστοσύνη, νεαρό στην ηλικία, βγαλμένο από τα σπλάχνα του Λαού, που ακούει στο όνομα Αλέξης Τσίπρας, με διάφορα ζόμπι της πολιτικής τύπου Μητσοτάκης, Λεβέντης, Φώφη κλπ, τότε είναι φανερό πως υποβόσκει μέσα μας ως αποτέλεσμα των Μνημονίων, μια βαθιά και επικίνδυνη κρίση, αρρωστημένη κρίση της κοινωνίας, ένα μπούκωμα λαϊκισμού και ισοπέδωσης, που δεν προοιωνίζει τίποτα θετικό για το μέλλον.
Αν λοιπόν οι πολίτες αντιμετωπίζουν έτσι αυτήν την Κυβέρνηση που μόνοι τους πρόσφατα εξέλεξαν, που μέσα σε τρία χρόνια έντονης καταπίεσης και εκβιασμών κατάφερε τόσα πολλά, χωρίς κανένα σκάνδαλο στο εσωτερικό της, που έσωσε την τιμή της Ευρώπης με το προσφυγικό, που γλύτωσε την φτωχολογιά από την εξαθλίωση στο εσωτερικό, που πήρε σωστές μα δύσκολες αποφάσεις διεθνώς αναγνωρισμένες, που βγάζει ξανά την Χώρα στο ξέφωτο της κανονικότητας, τότε είναι φανερό ότι τα κίνητρα αυτής της παραφροσύνης είναι άλλα, είναι βαθύτερα και έρχονται από τα παλιά.
‘Συγκεκριμένοι κύκλοι’ δεν συγχωρούν ότι υπάρχει ακόμα η Αριστερά, ότι αυτή η Αριστερά είναι πρώτη φορά Κυβέρνηση, ότι κατέχει ακόμα το ηθικό πλεονέκτημα και ότι κλήθηκε για άλλη μία φορά να βγάλει την Ελλάδα από τα δύσκολα. Και ο φόβος τους, ο μεγάλος φόβος τους είναι να μην κατορθώσει ο ΣΥΡΙΖΑ να αποδείξει τι πραγματικά μπορεί από εδώ και πέρα να καταφέρει σε περιβάλλον δίκαιης ανάπτυξης, με τα χέρια περισσότερο λυμένα.
Αυτοί που επιτίθενται με την μεγαλύτερη δυστυχώς σφοδρότητα είναι παραδόξως οι σύντροφοι της άλλης Αριστεράς. Ουδέν σχόλιο. Στην συνέχεια λυσσαλέα έως χυδαία είναι η λαϊκίστικη επίθεση που δέχεται η Αριστερά από τους γόνους αυτών που έλεγαν κάποτε πως κυβερνούν εν ονόματι και για λογαριασμό της Αριστεράς. Ο τυφλός πόλεμος της ΝΔ του Μητσοτάκη, προς τον ΣΥΡΙΖΑ και προβλέψιμος είναι και χρήσιμος στο βαθμό που δεν μπορείς να τον ξεχωρίσεις πλέον από αυτόν της Άκρο – Φασιστικής – Δεξιάς.
Αν έτσι ή κάπως έτσι έχουν τα πράγματα, αναντιστοιχία δηλαδή και παραφροσύνη ως προς την πολιτική συμπεριφορά και εν όψει μάλιστα προεκλογικής περιόδου, τότε κάθε οργανωτική, πολιτική και επικοινωνιακή πρωτοβουλία, με επιθετική επαναπροσέγγιση των επιτευγμάτων, του ρόλου και του έργου της αριστερής αυτής κυβέρνησης, λόγω τε και πράξη, είναι αναπόφευκτος, αναγκαίος και χρήσιμος.
Και αν τότε ο Λαός σταθεί στο ύψος της λογικής, των περιστάσεων και του δικού του κοινού συμφέροντος, καλώς. Στις Δημοκρατίες όμως μπορεί να συμβεί και το αντίθετο. Να γίνουν όλα άψογα και να την πληρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ όπως ακριβώς ο δίκαιος Αριστείδης στην Αρχαία Ελλάδα. Αυτό όμως τότε που πρέπει να μείνει και να διασφαλιστεί ως κόρη οφθαλμού είναι η Αριστερά, οι ιδέες, τα οράματά της, οι άνθρωποι, το έργο τους και η συνέχειά της.
