Του Γ. Λακόπουλου
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στα κομματικά στελέχη του ήταν εμπνευσμένη. Ποιος προοδευτικός άνθρωπος δεν ταυτίζεται με τα μεγάλα οράματα της Αριστεράς και την υπόσχεση για ριζοσπαστικές τομές και ανατροπές;
Αν μάλιστα αυτή η ομιλία είχε εκφωνηθεί πριν από τις εκλογές του περασμένου Ιανουαρίου δεν θα υπήρχε καμιά δυσκολία να τη χαρακτηρίσει κανείς μνημειώδη και συγκλονιστική. Ευαγγέλιο για κάθε άνθρωπο που σκέφτεται δημοκρατικά και με το βλέμμα στο μέλλον.
Αυτό ακριβώς ήταν το μειονέκτημά της. Ότι εκφωνήθηκε μετά την πρώτη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Για την ακρίβεια ύστερα από εφτά μήνες διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό το διάστημα από μόνο του λειτουργεί ως αντίλογος σε όσα είπε ο απερχόμενος πρωθυπουργός. Ο Τσίπρας που θέλει να κυβερνήσει κόντρα στον Τσίπρα που κυβέρνησε.
Ότι τα είπε με τρόπο επικοινωνιακά ασυναγώνιστο δεν υπάρχει αμφιβολία. Αλλά στην ουσία τους είχε απέναντι τον δικό του απολογισμό που δεν συνάδει με τις διακηρύξεις του – όσα ελαφρυντικά και αν του αναγνωρίσει κανείς.
Αυτός ο απολογισμός είναι απλός: η πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε να εφαρμόσει το πρόγραμμά της. Οδήγησε τη διαπραγμάτευση με τους εταίρους σε φιάσκο και υποχρεώθηκε να υπογράψει ένα βαρύ Μνημόνιο. Επιβάρυνε την οικονομία και έκλεισε της τράπεζες και στο τέλος αυτοτραυματίστηκε η ίδια και διασπάστηκε το κόμμα που τη στήριζε. Αν αυτά τα βρίσκει θετικά, μοιάζει με αυτόν που έπεσε από τον 30ο όροφο και καθώς περνάει από τον 15ο λέει: ως εδώ καλά πάμε…
Η δεύτερη ευκαιρία
Ενδεχομένως ο Αλέξης Τσίπρας δικαιούνται μια νέα ευκαιρία. Αυτό να το συζητήσουμε- ειδικά αν δούμε ποιοι είναι οι αντίπαλοι του. Αλλά για να το συζητήσουμε χρειάζονται καθαρές εξηγήσεις.
Η πρώτη από αυτές είναι ότι η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης με δικαιώματα και υποχρεώσεις. Αλλά δεν είναι με κανένα τρόπο διαπραγματεύσιμη η παρουσία της στο κοινοτικό κέντρο. Όποιος ετοιμάζεται για εκστρατείες κατά της Ευρώπης είναι επιζήμιος .
Κατά συνέπεια η Ελλάδα πρωτίστως πρέπει να συμπεριφέρεται σαν ευρωπαϊκή χώρα, να μετέχει στην αγωνία της κοινοτικής Ευρώπης για την εξέλιξή της και να ενισχύει το ευρωπαϊκό πνεύμα στον πληθυσμό της .
Αυτά έλειπαν, όπως λείπουν πάντα, από την ομιλία του επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτόν οι ελληνο-ευρωπαϊκές σχέσεις είναι μονοσήμαντες και αναπτύσσονται σε ένα μέτωπο: τη διαπραγμάτευση για τα δάνεια.
Οι εταίροι αποκαλούνται μονίμως δανειστές και συχνά βαφτίζονται εκβιαστές, εχθροί, αντίπαλοι κλπ. Το Μνημόνιο προβάλλεται ως σχέδιο εξόντωσης του ελληνικού λαού, ενώ δεν είναι παρά μια συμφωνία στην οποία ο ένας δανείζει -επειδή είναι εταίρος, αλλιώς γιατί να διακινδυνεύει τα λεφτά του- και ο άλλος δανείζεται γιατί δεν έχει άλλο τρόπο να επιβιώσει.
Με άλλα λόγια χωρίς τους δανειστές η Ελλάδα θα είχε χρεοκοπήσει από το 2010. Το παραδέχεται ο Τσίπρας όταν λέει ότι υπέγραψε το μνημόνιο για να αποφύγει τη καταστροφή. Απλώς δεν λέει ότι οι άλλοι το υπέγραψαν για να κρατήσουν την Ελλάδα ζωντανή επειδή ανήκει στο κλαμπ. Αλλιώς γιατί να το κάνουν;
Αντιμνημόνιο μέσα στο Μνημόνιο
Το νέο στοιχείο στην ομιλία του Αλέξη Τσίπρα ήταν η υπόσχεση ότι θα …εξουδετερώσει το Μνημόνιο -το οποίο ο ίδιος διαπραγματεύτηκε και υπέγραψε. Πώς; Από τη μια θα το εφαρμόσει, αλλά από την άλλη θα καταστρώσει ένα αντισταθμιστικό πρόγραμμα που θα εξαλείψει τις συνέπειες του. Τρίχες. Δεν υπάρχουν αντισταθμιστικά μέτρα στα μέτρα του Μημονίου. Υπάρχει τρόπος να φέρεις τα ίδια αποτελέσματα με άλλα μέσα. Αλλά το αντιμνημόνιο μέσα στο Μνημόνιο είναι κοροϊδία.
Μετά τις εκλογές όποια κυβέρνηση και αν προκύψει θα είναι υποχρεωμένη να εφαρμόσει τη συμφωνία που υπέγραψε η χώρα και ενέκρινε η Βουλή της. Μάλιστα ενδέχεται η επιδείνωση της οικονομίας της και το πολύ κακό πλέον δημοσιονομικό προφίλ της να επιβάλει ακόμη περισσότερα μέτρα. Αλλά κυβέρνηση που θα απορρίψει το Μνημόνιο και στέκεται στα πόδια της δεν μπορεί να υπάρξει.
Η συμφωνία που υπεγράφη θα αξιολογείται κάθε τρίμηνο, όποια κυβέρνηση και αν την διαχειρίζεται. Και αυτή τη φορά, αν δεν την τηρεί, θα κατεβούν τα ακουστικά και η χώρα θα μείνει στον αέρα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν άλλα πεδία στο εσωτερικό στα οποία μπορεί να δώσει δείγματα γραφής μια αριστερή κυβέρνηση. Υπάρχουν. Αλλά όλα έχουν ως προϋπόθεση την τήρηση της συμφωνίας. Όλα θα κινηθούν όντος του Μνημονίου. Όχι παράλληλα, ούτε κόντρα στο Μνημόνιο.
Επιπλέον, κοντά στο νου και η γνώση. Στους μήνες που προηγήθηκαν δεν είδαμε και πολλά αξιόλογα τέτοια δείγματα. Δεν είδαμε κατ’ αρχήν αξιόλογα πρόσωπα. Κατά γενική ομολογία οι δύο πρώτες κυβερνήσεις Τσίπρα ήταν ένα μάτσο φλύαρων, που έγινε ένα μάτσο αποτυχημένων- πλην αναγνωρισμένων εξαιρέσεων.
Τι εννοεί π.χ. ότι θα συνεχίσει τη… ριζοσπαστική μεταρρύθμιση στην παιδεία; Ότι θα αφήσει τον Μπαλτά να συνεχίσει την οπισθοδρόμηση; Πως θα αλλάξει το κράτος και θα καταπολεμήσει τη γραφειοκρατία όταν αυτά που είδαμε από δύο υπουργούς του που χειρίσθηκαν το κράτος ήταν φαυλότητα, επιβάρυνση με πολιτικές προσλήψεις, ακινησία και αγκυλώσεις;
Έχει δίκιο όταν λέει ότι οι διαπλεκόμενοι πολιτικοί και τα κόμματά τους δεν μπορούν να πολεμήσουν τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Αλλά δεν είδαμε και πως τα πολεμάει η Αριστερά. Όλο λάδι και από τηγανίτα τίποτε.
Άλλωστε, ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει να έχει υπόψη του το προηγούμενο του Καραμανλή. Κανείς άλλος πρωθυπουργός δεν επιδίωξε να απαλλάξει την χώρα από τους νταβατζήδες, όσο αυτός, αλλά το αποτέλεσμα το είδαμε.
Τέλος, η διαβεβαίωση του απερχόμενου πρωθυπουργού ότι το κόμμα του ταυτίζεται με το νέο και μάχεται με το παλαιό, σκοντάφτει στην ανθρωπογεωγραφία του και τις πρακτικές που ήδη γνωρίσαμε. Στο νέο δεν κατατάσσεται κάποιος απλώς μετακινούμενος στον ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε ανήκαν στο νέο ο Λαφαζάνης και η Ζωή επειδή ήταν ΣΥΡΙΖΑ.
Συμπέρασμα. Ο Αλέξης Τσίπρας διατηρεί τα πλεονέκτημά του απέναντι στους αντιπάλους του. Αλλά όσο δεν δίνει στην πολιτική του διαυγή ευρωπαϊκό χαρακτήρα και δεν αξιολογεί το πολιτικό προσωπικό με βάση αυτόν τον προσανατολισμό ρίχνει νερό στον μύλο των αντιπάλων του. Υπάρχει πολύς κόσμος που θέλει τον Τσίπρα. Αλλά πρέπει να ξέρει ποιον Τσίπρα.
