Τότε θα φανεί ποιοι είναι οι φόλοουερς και ποιοι οι καρεκλοκένταυροι στον Σύριζα

Του Τάκη Ψαρίδη

Κανείς δεν θέλει ο Σύριζα να καταντήσει Πασόκ. Σε ένα κόμμα που ξεκίνησε από την ελπίδα της αλλαγής, εξελίχθηκε στη ντροπή της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, άντρο της λαμογιάς και σήμερα σε ουρά του Μητσοτάκη και του Μαρινάκη. Αυτό όμως δεν αποτελεί επιχείρημα για να μην ανοίξει ο Σύριζα στον κόσμο. Ούτε είναι επιχείρημα ότι ο Σύριζα δεν θέλει «φόλοουερς» αλλά άτομα με μια «ουσιαστική σχέση».

Κανείς δεν θέλει οπαδούς, έχει δίκιο σε αυτό ο Π Σκουρλέτης, όμως και κανείς δεν γεννήθηκε έτοιμος, συνειδητοποιημένος και αριστερός. Έτσι και αλλιώς μια ουσιαστική σχέση πλάθεται στον στίβο των ιδεών, στα κινήματα, στην πολιτική αντιπαράθεση, αλλά και μέσα στο κόμμα, αν φυσικά το επιτρέπουν οι διάφοροι καρεκλοκένταυροι και δεν χρησιμοποιούν τα μέλη εργαλειακά για τις προσωπικές τους επιδιώξεις. Σε όλα τα κόμματα γίνεται αυτό.

Τότε, επί του 3-4%, είχαν εφεύρει τις περιβόητες «συνιστώσες» οι οποίες, με τα ποσοστά αντιπροσώπευσης, εξασφάλιζαν μία σίγουρη κομματική καρέκλα. Τώρα ορισμένοι νομίζουν ότι μόνο αυτοί είναι οι γνήσιοι αριστεροί που δικαιούνται να αντιπροσωπεύσουν στο κόμμα το 31,5% των πολιτών που το ψήφισαν, τάχα μου για να μην καταντήσει Πασόκ. Δηλαδή πως το εννοούν;; Ότι το 31,5% δεν δικαιούται να αντιπροσωπευτεί μέσα στο κόμμα; Και πώς θα γίνει αυτό;; Πώς θα μετρήσουν εκ των προτέρων ποιοι έχουν «ουσιαστική σχέση» και ποιοι δεν έχουν;

Το ζήτημα δεν είναι το ποιος είναι αριστερός αλλά το τι είναι σήμερα «αριστερό». Το βέβαιο πάντως είναι ότι «αριστερό» χωρίς επαφή με την πραγματικότητα δεν γίνεται. Διαφορετικά θα πρόκειται για ένα μείγμα άκρατης ανευθυνότητας, αυτοαναφορικότητας και αυτισμού, εμπάθειας και οπισθοδρομικού δογματισμού του στιλ «λαφαζάνηδες» και «κουτσούμπες» που έχουν καταντήσει οι αριστερές συνιστώσες του συστήματος.

Το ΕΑΜ πρόταξε τον Εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και όχι την ανατροπή του καπιταλισμού και αυτό ήταν τότε το «αριστερό». Ο Σύριζα στην κυβέρνηση πρόταξε την απελευθέρωση από την επιτροπεία και τα μνημόνια και την προστασία της κοινωνίας και αυτό ήταν το «αριστερό».

Σήμερα με τις ισχύουσες εσωτερικές και διεθνείς συνθήκες, αριστερό είναι οι ουσιαστικές και αληθινές σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές σε πρώτη φάση, οι οποίες, όπως αποδείχτηκε και από την κυβερνητική εμπειρία, είναι οι μόνες εφικτές που μπορούν να αποτελέσουν το εφαλτήριο και για μια ριζοσπαστική αριστερή πολιτική και μια σύγχρονη και μεγάλη ευρωπαϊκή αριστερά. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν το υπ αριθμόν ένα πρόβλημα της χώρας μας σήμερα είναι πρόβλημα Δημοκρατίας.

Στην κυβερνητική εξουσία έχει αναδυθεί ένα μείγμα νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς που αντιλαμβάνεται την χώρα ως ιδιωτική επιχείρηση, την κυβέρνηση ως ΔΣ εταιρείας και τους πολίτες ως πελάτες. Είναι η πρώτη φορά στην μεταπολιτευτική ιστορία του τόπου όπου πλέον δεν ασκείται κανένας απολύτως έλεγχος στην εξουσία. Τα κανάλια και οι εφημερίδες της λεγόμενης «δημοκρατικής παράταξης» που κάποτε είχαν τον πρώτο λόγο στην ενημέρωση και αντιπολιτεύονταν την δεξιά, σήμερα είναι μαζί της και σκεπάζουν όλη τη χώρα με ένα πέπλο σιωπής, προπαγάνδας και διαστρέβλωσης.

Εκεί που επί Σύριζα έλεγχαν και το σώβρακο του Πολάκη, σήμερα δεν ασκούν κανέναν απολύτως έλεγχο στην εξουσία. Αντιθέτως παρουσιάζουν κυριολεκτικά το μαύρο ως άσπρο. Για παράδειγμα οι 5 μετακλητοί υπάλληλοι «μειώθηκαν» στους 9, η ανώτατη σύνταξη των 3.000 «μειώθηκε» στις 4.600 και η «αποκομματικοποίηση» της ΕΡΤ γίνεται διορίζοντας στην κεφαλή της τον διευθυντή του γραφείου τύπου της ΝΔ (!) Έτσι ακριβώς προκλητικά, θρασύτατα και κυνικά ενημερώνεται ο κόσμος, έτσι κέρδισαν τις εκλογές με ψέματα και προπαγάνδα, έτσι αδίστακτα και επικοινωνιακά κυβερνούν από την πρώτη μέρα και ο Σύριζα εξακολουθεί να υποτιμά ιδεοληπτικά την επικοινωνία.

Χωρίς τον έλεγχο της εξουσίας δεν υπάρχει Δημοκρατία. Σήμερα λοιπόν το «αριστερό» δεν είναι η ανατροπή του καπιταλισμού, αλλά πρωτίστως η προάσπιση της Δημοκρατίας και αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς μια ευρύτερη δημοκρατική και προοδευτική συσπείρωση. Αυτό είναι το πρώτιστο και στρατηγικό καθήκον.

Προς το παρόν η μόνη αντιστοίχηση του κόσμου με τον Σύριζα είναι αυτή με τον Τσίπρα. Όμως η χώρα δεν μπορεί να περιμένει πότε ο Σύριζα θα αποκτήσει δυνάμεις στους μαζικούς χώρους ώστε να διαμορφώσει «ουσιαστικές σχέσεις». Γι’ αυτό η μαζική συμμετοχή του 31,5% στην απευθείας ανάδειξη του προέδρου του κόμματος είναι ένας πρόσφορος τρόπος που μπορεί να δώσει την απαιτούμενη δυναμική για την προοδευτική συσπείρωση και την κατ’ αρχήν αντιστοίχιση κόμματος και κοινωνίας. Άλλωστε, έτσι και αλλιώς, η «ουσιαστική σχέση» του καθενός δεν μπορεί να κριθεί εκ των προτέρων παρά μόνο μέσα στο κόμμα. Μόνο τότε θα φανεί ποιοι είναι «καρεκλοκένταυροι» και ποιοι «φόλοουερς» στο Σύριζα.  Άλλος τρόπος δεν υπάρχει.