Με σκηνοθεσία της Κερασίας Σαμαρά

Από τον θεατρολόγο και κριτικό Κων. Μπούρα

Τo Tattooland του Μηνά Βιντιάδη στα πλαίσια του 3ου Φεστιβάλ Ελληνικού θεατρικού έργου στο «Αγγέλων Βήμα», που διεξάχθηκε επιτυχώς χάρη στην Λεία Βιτάλη, εισηγήτρια-διευθύντρια-υπεύθυνη ρεπερτορίου για τα σύγχρονα νεοελληνικά κείμενα που επιλέγονται για να ανεβούν στα πλαίσια αυτού του Φεστιβάλ που τείνει να εδραιωθεί και να γίνει θεσμός, σε αυτόν τον υπέροχο, ατμοσφαιρικό χώρο, που έχει γίνει πλέον ζωντανό κύτταρο Πολιτισμού, καλογουστιάς κι εμβρίθειας στα καλλιτεχνικά μας πράγματα. Ακούτε υπεύθυνοι του Υπουργείου Πολιτισμού;

Θαύμασα τη σκηνοθεσία, τους ηθοποιούς, τα αφαιρετικά σκηνικά, τα εκπληκτικά κοστούμια, τα ελάχιστα απαραίτητα requisites, σε αυτή την απαράμιλλης ρυθμολογίας θεατρική παράσταση με στοιχεία ζεν διαλογισμού (υπέροχη η στάση των ηθοποιών όταν δεν δρουν ενεργώς). Αυτή η κινηματογραφική ταχύτητα, που έκοβε μερικές φορές την ανάσα του θεατή, με συνδυασμό με τον ανατολίτικο μινιμαλισμό που επέλεξε η σκηνοθέτις Κερασία Σαμαρά για να ενορχηστρώσει αυτό το εκπληκτικό κείμενο, που το ερμήνευσαν άψογα ηθοποιοί που θα μπορούσαν να σταθούν σε οποιαδήποτε μικρή και μεγάλη οθόνη του κόσμου. Το λέω αυτό γιατί μου έμοιαζε η όλη παράσταση σαν πρόβα, σαν δοκιμή, για κάποια ταινία ή μια τηλεοπτική σειρά μεγάλου βεληνεκούς.

Ωραία η ιδέα της ακτινογραφίας μιας σύγχρονης κοινωνίας της Κρίσης (η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δεν ήταν περιορισμένη στα εθνικά μας μόνον πλαίσια, αλλά θα μπορούσε να σταθεί σε οποιοδήποτε μήκος και πλάτος του πλανήτη χωρίς να διαφοροποιηθεί καθόλου ο γραμμένος θεατρικός λόγος)… Ωραία, λοιπόν, η ιδέα της ακτινογραφίας μιας σύγχρονης κοινωνίας σε Κρίση πάνω στο ντιβάνι-θρόνο ενός καλλιτέχνη των τατουάζ που αναγκάζεται να επιτελέσει και χρέη ερασιτέχνη ψυχαναλυτή!!! Υπέροχη σύλληψη, αλησμόνητο concept, υπέροχα οπτικά και σκηνικά εφέ (με ελάχιστα μέσα – αυτή η λιτότητα με τρελαίνει και με συνεπαίρνει ταυτόχρονα – ιδού που είχε και η οικονομική Κρίση τα καλά της).

Όλοι οι ηθοποιοί ήταν αξιοθαύμαστοι και ΙΣΟΤΙΜΟΙ. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανέναν. Τα τελευταία χρόνια παρακολουθώ σε διάφορους χώρους δουλειές συνόλου (όπως ήταν παλαιότερα το «Θέατρο Τέχνης») κι όχι συμπαιγνίες πρωταγωνιστών που κοιτούν να υποσκελίσει ο ένας τον άλλον. Μου αρέσει αυτή η συλλογικότητα, η λογική της ομάδας, κάτι ξένο μέχρι τώρα στα ελληνικά μας δεδομένα και πεπραγμένα. Οψόμεθα! Ίδωμεν!

Στο πληροφοριακό παράρτημα αναφέρονται όλα τα ονόματα των συντελεστών αυτής της καταπληκτικής παράστασης.

Εγώ σταματώ εδώ, αν και θα μπορούσα να μιλώ με τις ώρες αναδομώντας αυτό το εξαίρετο παραστασιακό γεγονός!

Κωνσταντίνος Μπούρας

ΑΠΟ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΝ