Του Παντελή Ζαγοριανίτη
Η υπόθεση που προέκυψε με την ανάρτηση του δημοσιογράφου Γιώργου Φιλιππάκη για τη δολοφονική απόπειρα κατά του Λουκά Παπαδήμου αποτελεί μια εξαιρετική αφορμή για να συζητήσει και να λύσει -αν μπορεί- η ελληνική κοινωνία ορισμένα από τα βασικά της προβλήματα.
Υπάρχουν δύο βασικές παράμετροι που πρέπει να επισημανθούν:
Στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια, με αφορμή την κρίση και τα μνημόνια ήρθε ξανά στην επιφάνεια -και μάλιστα με χαρακτηριστικά που μας φέρνουν πολλές δεκαετίες πίσω- το βαθύ ταξικό μίσος που είχαν σκεπάσει τα χρόνια της ευμάρειας ή κατάργηση… της πάλης των τάξεων και τα κάθε είδους δάνεια…
Είναι επίσης πολύ βολικό για την τάξη των δημοσιογράφων να σιωπά για μια ακόμη φορά και να αποφεύγει να αναλάβει τις ευθύνες της όπως κάνει χρόνια τώρα καλυπτόμενη πίσω από το ψέμα ότι απλώς αποτελεί τον διαμεσολαβητή μεταξύ της πολιτείας και της κοινωνίας.
Το ζήτημα λοιπόν που προκύπτει είναι εάν υπάρχουν όρια στην ελευθερία της διατύπωσης των απόψεων και είναι ακριβώς το ίδιο με το εάν υπάρχουν όρια στη σάτιρα.
Εάν ο Γιώργος Φιλιππάκης ήταν ένας απλός χρήστης του facebook προφανώς δεν θα είχε ασχοληθεί κανείς μαζί του. Η ένταση της δημόσιας συζήτησης έρχεται αρχικά από το γεγονός ότι είναι δημοσιογράφος και κατόπιν από τη θέση του στο διοικητικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ.
Η ΕΣΗΕΑ που έχει δει όλα αυτά τα χρόνια αμήχανη να περνάνε από μπροστά της δημοσιογραφικά κακουργήματα για μια ακόμη φορά τοποθετείται με μισόλογα και αφήνει -πολύ βολικά- άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.
Προφανώς η τοποθέτηση Φιλιππάκη ξεπερνά τα όρια αλλά ταυτοχρόνως εκφράζει ένα μέρος -έστω και μικρό- του ελληνικού λαού που έχει μάθει πάντα να φταίει κάποιος άλλος για τα δικά του δεινά. Είναι πολύ βολικό να υπάρχει πάντα κάποιος άλλος που φταίει για τα όσα με συμβαίνουν: Οι πολιτικοί, τα αφεντικά, η παράγκα, ο διαιτητής κ.ο.κ.
Δυστυχώς, όλα αυτά τα τελευταία χρόνια ένα από τα βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα είναι ο στρουθοκαμηλισμός των πολιτών οι οποίοι δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν την αμείλικτη πραγματικότητα.
Προφανώς επίσης, πρωτίστως οι πολιτικοί αλλά και οι δημοσιογράφοι έχουν παίξει ένα εξαιρετικά αρνητικό ρόλο στη διαμόρφωση της πραγματικότητας με λάθη, παραλείψεις και υπερβολές.
Φτάνει όμως κάποια στιγμή η ώρα που όλοι πρέπει να σταθούν μπροστά στον… καθρέφτη και να δουν την πραγματικότητα.
Προφανώς η ελευθερία του λόγου σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα είναι ένα από τα βασικά αδιαπραγμάτευτα αγαθά. Αλλά τελικά υπάρχουν όρια; Και ποιος τα θέτει αυτά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα πρέπει η πολιτεία και οι πολίτες να μεταθέτουν τις ευθύνες τους στη Δικαιοσύνη για τέτοιου είδους ζητήματα.
