Του Διογένη Λόππα
Η κατάρα της φαμίλιας, αυτή η ρουφιάνα η γκαντεμιά, συνοδεύει τον πρωθυπουργό της χώρας σε κάθε του κίνηση. Φαίνεται πως το σύμπαν καταράστηκε οριστικά το μητσοτακέικο στα χρόνια της αποστασίας και το ξόρκι μεταφέρεται από γενιά σε γενιά. Δεν εξηγείται αλλιώς, πώς εκεί που στο Μαξίμου περιμένανε ένα (πολύ) ευχάριστο απόγευμα μετά το μεγαλόκαρδο δώρο του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ να καταψηφίσει μια στρατηγική συμφωνία σχεδόν καθολικής αποδοχής στην κοινή γνώμη, αναδρόμησε ξαφνικά ο Ερμής και ο συνήθης καρπαζοεισπράκτωρ πρωθυπουργός, ούτε τώρα εδέησε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.
Τριπλό χτύπημα
Ενώ ήταν όλα έτοιμα για τη φιέστα που επιτέλους θα στρίμωχνε στη γωνία τους δόλιους συριζαίους εθνομηδενιστές, που για την περίσταση μάλιστα εκπροσωπήθηκαν (άγνωστο γιατί) από τις ανόθευτες αριστερές συνιστώσες τους, η κυβέρνηση δέχθηκε τρία απανωτά χτυπήματα, που όχι μόνο εξέτρεψαν την ατζέντα από την απρόσμενη κυβερνητική επιτυχία, αλλά και τσαλάκωσαν επικίνδυνα το ηγετικό προφίλ του κ. Μητσοτάκη.
Η αρχή έγινε από μια ασυνήθιστη και αψυχολόγητη κίνηση του αφανούς κυβερνητικού εταίρου, της αυτού μεγαλειότητος του Βαγγέλη του Βενιζέλου, ο οποίος, με τη μοναδική μικροψυχία που πάντα χαρακτήριζε το δημόσιο βίο του, ανακάλυψε πρόβλημα στο άρθρο περί αμυντικής συνδρομής, καθότι αυτό παρουσιάζει μια ”δημιουργική ασάφεια” ως προς τις ΑΟΖ, κινδυνεύοντας μάλιστα με δικά του λόγια να αυτοχαρακτηριστεί μαξιμαλιστής! Και δεν έφτανε μόνο αυτό, αλλά ως τυπικός ”αγνώμων ευεργετηθείς” υπενθύμισε στην κυβέρνηση την εκατόμβη των νεκρών που στοιχειώνει τα πεπραγμένα της.
Το δεύτερο χτύπημα ήρθε από τη Νεοδημοκρατική συνιστώσα των Λαφιατών (συμπαθές ερπετό που συχνάζει στα ελληνικά χώματα) και από τον αυτοχρισμένο επρόσωπό της, ο οποίος εν ετει 2021 ανακάλυψε κακούς κομμουνιστάς που επιβουλεύονται τα ιερά και τα όσια της πατρίδος. Ταυτίστηκε μάλιστα με τον περιβόητο ”Διγενή”, καθότι είναι γνωστό ότι, εξαιτίας του περιορισμένου μορφωτικού εύρους της συγκεκριμένης συνιστώσας, ο ακροδεξιός τρομοκράτης είναι μάρτυρας, ενώ γενικά τρομοκράτης μπορεί να είναι μόνο ο κομμουνιστής, άντε και ο ισλαμιστής (χαριστικά).
Το τρίτο και τελειωτικό χτύπημα ήρθε από το γεράκι της καραμανλικής συνιστώσας, τον υπουργό εξωτερικών κ. Δένδια, ο οποίος (σιγά μην άφηνε την ευκαιρία να πάει χαμένη) σαν έτοιμος από καιρό και εκμεταλλευόμενος την απουσία του πρωθυπουργού, με μια ιστορικής σημασίας τοποθέτηση, καθόρισε τα αποδεκτά (και συνταγματικά να προσθέσω) όρια, μέσα στα οποία δύναται η παράταξις να αλιεύει υποστηρικτές. Αυτή η αρχηγική επίδειξη πυγμής του αρχιδελφίνου της συντηρητικής παράταξης προκάλεσε πολλαπλά σοκ, πρώτα στο επιτελείο του Μαξίμου το οποίο προσπάθησε αμέσως να οικειοποιηθεί το προφανές και κατόπιν σε κάθε λογής αρριβίστες που ενοχλήθηκαν σε βαθμό εξέγερσης, τόσο ώστε να εξαναγκαστεί ο συνήθης ύποπτος καθηγητής Γεραπετρίτης να επανέλθει διευκρινίζοντας με κάθε επισημότητα ότι οι ακραίοι παραμένουν ισότιμη συνιστώσα και ότι ο αποπεμφθείς πιθανότατα θα επανέλθει μετά την αναγκαστική εξορία του.
Όπως ήταν αναμενόμενο το κυβερνητικό στρατόπεδο έγινε μύλος και σύσσωμα συμπολιτευόμενα και αντιπολιτευόμενα (λέμε τώρα) ΜΜΕ αντί να ασχολούνται με την αμυντική θωράκιση της χώρας, αναλώθηκαν σε αλληλοκατηγορίες και κουτσομπολιά. Το χειρότερο μάλιστα ήταν ότι οι συμπολιτευόμενες ναυαρχίδες, λόγω προτέρου σοσιαλιστικού βίου, έδειξαν μάλλον να απολαμβάνουν τη διαγραφή, ενώ κορυφαίες νεοδεξιές πένες (Τσιντσίνης, Μητσός κ.α.) έκαναν κυριολεκτικά φέτες το Μαξίμου υποδαυλίζοντας την κίνηση Δένδια. Το σίγουρο είναι ότι η τύχη χαμογέλασε πάλι στον κ. Τσίπρα, ο οποίος, αντί να γίνει χαλκομανία όπως έδειχναν οι προβλέψεις, κατάφερε να περάσει ένα ευχάριστο απόγευμα και να καταγράψει μια (ακόκα) εύκολη νίκη, έστω και με αυτογκόλ του αντιπάλου.
Η πικρή γεύση που άφησε αυτή η εβδομάδα είναι η ιδεολογική κάλυψη των κομμουνιστοφάγων όχι μόνο από ένα μεγάλο εύρος της κοινωνίας, αλλά και από άλλοτε σοβαρούς κυβερνητικούς παράγοντες, όπως ο καθηγητής Συρίγος. Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι στο όνομα της κομμουνιστικής θεωρίας διαπράχθηκαν ειδεχθή εγκλήματα. Όμως ο κομμουνισμός παραμένει μια πολιτική θεωρία κοινωνικής οργάνωσης, η οποία θέλει τα μέσα παραγωγής, τα ακίνητα και τον παραγόμενο πλούτο να ανήκουν στην κοινότητα (community, communism, κομμουνισμός) και να μοιράζονται ισότιμα. Και βέβαια είναι εντελώς λάθος να συνδέεται ο κομμουνισμός ως πολιτκή θεωρία με τις κομμουνιστικές δικτατορίες που εγκαθίδρυσαν με βία παράφρονες ηγέτες στο όνομα του κομμουνισμού και πολλές φορές σε πλήρη αντίθεση με τους πολίτες των χωρών τους.
Αν λοιπόν κάποιος σήμερα επιμένει να φορτώνει στον κομμουνισμό τις εννέα πληγές του Φαραώ απλούστατα υιοθετεί τη λογική της ”Συλλογικής Ευθύνης”, δηλαδή την πεμπτουσία του φασιστικού κινήματος. Ως γνωστόν η κινητήριος δύναμη των φασιστών στην ιστορία τους υπήρξε πάντοτε η απόδοση συλλογικών τιμωριών σε συγκεκριμένες ομάδες τις οποίες θεωρούσαν μιαρές, κίνδυνο για το έθνος ή απλά ασύμφορες για την οικονομία. Αυτός ήταν ο σκοπός της οργάνωσής τους σε ”ομάδες περιφρούρησης” και αυτός ήταν ο στόχος της κοινής τους δράσης. Κάποτε οι εχθροί του έθνους ήταν οι Εβραίοι, κάτι που οδήγησε στο χειρότερο εφιάλτη της ανθρωπότητας όταν οι φασίστες ανέλαβαν την εξουσία στη Γερμανία, άρα τη δύναμη και τη νομική δυνατότητα να επιβάλλουν τον τρόμο.
Σήμερα ο ”εχθρός” είναι οι μετανάστες, οι εθνομηδενιστές, ακόμα και ”κανονικοί” Έλληνες με ξενικά επίθετα (ασχέτως μάλιστα ηλικίας). Αύριο κανένας δεν ξέρει ποιος μπορεί να είναι ο ”εχθρός”, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι οι ΛΟΑΤΚΙ, οι Ρομά, οι αναρχικοί και αργότερα, γιατί όχι, οι εμβολιασμένοι, οι δικηγόροι ή οι τραπεζικοί υπαλληλοι. Αν δηλαδή αφήσουμε το φαινόμενο να εξελιχθεί ή να το αγκαλιάσουμε ιδεολογικά για λόγους κομματικού συμφέροντος, κάποια στιγμή θα βρεθούμε αντιμέτωποι με ορδές οπλισμένων βαρβάρων που θα κυνηγάνε στα στενά συμβολαιογράφους για να τους δείρουν, όχι γιατί έχουν κάνει κάτι μεμπτό, αλλά γιατί γενικώς οι συμβολαιογράφοι εκτελούν πλειστηριασμούς. Οι πρώτοι διωγμοί Εβραίων στη Γερμανία σχετίζονταν με το γεγονός ότι οι τράπεζες εβραϊκών συμφερόντων ”ευθύνονταν” για την οικονομική ασφυξία που είχε επιβληθεί στη χώρα από τους νικητές του πολέμου. Συνεπώς λόγω της θεωρίας της συλλογικής ευθύνης, την πεμπτουσία του φασισμού δηλαδή, όλοι οι Εβραίοι ήταν υπόλογοι και όφειλαν να υποστούν τις συνέπειες.
Πριν λοιπόν ακόμα και σοβαροί κατά τα άλλα κολουμνίστες σπεύσουν να υιοθετήσουν αντιεπιστημονικές κοινωνιολογικές θεωρίες, επειδή έλαβαν το πρωινό non paper από το Μαξίμου, καλό θα ήταν να κάνουν πρώτα μια ειλικρινή ερώτηση στον εαυτό τους, αν τυχόν προσυπογράφουν πρακτικές συλλογικής ευθύνης ή όχι και αν αντιλαμβάνονται τι μπορεί τέτοιου είδους πρακτικές να σημαίνουν για το κοινό μας μέλλον. Και ας ελπίσουμε όλοι μαζί ότι επιτέλους στον δεύτερο πόλο του συστήματος οι Δένδιες θα παραμείνουν και η πλειοψηφία και η κυρίαρχη ιδεολογία. Αν κάτι καταλάβαμε πολύ καλά τις τελευταίες μέρες ήταν ότι το σύστημα του Μαξίμου, παρά τις (εύχομαι ειλικρινείς) προθέσεις του κ. Μητσοτάκη, προσπαθεί εναγωνίως να μην αποστασιοποιηθεί η παράταξη από την τοξική της πτέρυγα. Καλοδεχούμενες οι χαριτολογίες για τις Γραβάτες και τις φρεγάτες, όμως για να παραφράσω και τον μεγάλο θεωρητικό των κομμουνιστοφάγων, από τους τρείς εχθρούς του έθνους, ο χειρότερος είναι οι λαφιάτες.