Του Ιωάννη Δαμίγου
Έχει απομείνει η υποκουλτούρα του θράσους, της μαγκιάς, της πρόχειρης πατέντας και του μπαλώματος, η πονηριά της γρήγορης ατάκας. Μια κουρελού παντός καιρού και χρήσης, έτοιμη πάντα να καλύψει τα σκουπίδια και τα σαθρά υλικά του χυλού της ανευθυνότητας και της γενικής απάθειας γιορτή.
Χωρίς κανόνες κι’ όπου βγει, χωρίς ένα σταθερό σημείο, κι’ όπως κάτσει, έξω από κάθε λογική, απλή, δύσκολη, αλλά λογική όμως. Να συμβαίνει το άτοπο, το αιφνίδιο του προκαλούμενου λάθους, το τζογαρισμένο άρρωστα, στο μαύρο του χαμού ή στο κόκκινο του αίματος, με υπεραπόδοση κέρδους. Μπαζώνοντας με εμπειρία κατασκευαστικής, το δολοφονημένο μέλλον του τόπου. Όσοι νέοι δεν έφυγαν έξω, να μην προλάβουν να γυρίσουν στα σπίτια των, να μην φτάσουν καν.
Τι σχέδιο μακάβριο κι αυτό; Να τα “κόβουν” πριν τις εξετάσεις, να τα κυνηγούν μέσα στα πανεπιστήμια, κι έξω απ’ αυτά, στην αγορά, στο κρεοπωλείο της ζωής. Κάπου και πάντα, θα την έχουν στημένη είτε σε τρένο, σε πλοίο είτε σε λεωφορείο, σε αεροπλάνο, θα σε “κόψει” η μίζα πολιτικού, η κακοτεχνία λόγο κέρδους, η ελλιπής συντήρηση λόγο “οικονομίας” και η “κακιά στιγμή”. Στήνουν τα πάντα, κατόπιν ανοχής, από εξεταστικές που προεδρεύουν υπερήφανοι ακροδεξιοί ( με συμμετοχή φερέφωνων “προοδευτικών”), έως συνέδρια αγοραίων προσβολών και δημόσια φιλιά λαϊκής κατανάλωσης. Χωρίς κανόνες κι όπου βγει, γιατί θα βγει.
Αναμένοντας τα χειρότερα της στατιστικής, χωρίς έκπληξη, πάνω από νόμους κι από συντάγματα, γιατί μπορούν, γιατί ανέχεστε. Και χωρίς τήρηση των νόμων, χωρίς κανόνες, θα συνεχίζονται τα “ναυάγια”, οι συγκρούσεις τρένων, οι αιματοχυσία στους δρόμους, οι γυναικοκτονίες, οι βιασμοί παιδιών έως και οι βασανισμοί και δολοφονία ανυπεράσπιστων ζώων. Στο “μενού” των φόνων προστέθηκαν τώρα και πεταμένα νεογέννητα.
Η αισιοδοξία, αλίμονο, ξαμολήθηκε στα social media, μετά τις υπογραφές που ξεπέρασαν το εκατομμύριο, μη λαμβάνοντας υπόψη την ασθενή μνήμη, όχι μόνο αυτών που υπογράφουν, μα και των ίδιων που ψηφίζουν. Γιατί και εδώ, δυστυχώς ισχύει, πως χωρίς κανόνες, πάμε κι όπου βγει. Και οι κανόνες απαιτούν μνήμη. Να μην αριθμήσω τι έχει ξεχασθεί, ποιες τραγωδίες στυγνής δολοφονίας έχουν διαπραχθεί και πέρασαν στην λήθη. Χιλιάδες νεκροί και μυστήριο ε; δεν έχει καταδικασθεί ένας, μα ένας ένοχος. Μα ένοχοι με τον έναν ή άλλον τρόπο είμαστε όλοι, ο εκτελεστής ή οι εκτελεστές δρούνε με την ανοχή ή σύμφωνη γνώμη του εντολέα. Ή κάνω λάθος; Ας βάλουμε μεταξύ μας κάποιον κανόνα, μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια. Κι αυτό το υποκριτικό που (με) προκάλεσε, της “δύσκολης ημέρας” , που ήταν σαν καραμέλα σήμερα, σε άγευστων στόμα, θαρρεί κανείς πως υπάρχουν εύκολες, αυτές των ηλιθίων. Χωρίς κανόνες βγαίνει και η ψυχή.