Του Γ. Λακόπουλου
Όποιος είχε την υπομονή να παρακολουθήσει την ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης κατάλαβε πολύ εύκολα ότι συντάχθηκαν με τη μέθοδο ‘λίγο απ’ όλα’. Συμπεριέλαβαν τα πάντα και ωραιοποίησαν τόσο πολύ την προσεχή τετραετία ώστε και ο Πρωθυπουργός που τις ανέγνωσε έδειχνε να αμφιβάλλει σε κάποια σημεία.
Αν υποτεθεί ότι θα υλοποιηθούν μόνο ένα στα δέκα από όσα ανήγγειλε, η Ελλάδα θα γίνει παράδεισος – και αυτό μόνο σαν ανέκδοτο μπορεί να εκληφθεί.
Από εκεί και πέρα οι προγραμματικές δηλώσεις αναγνώστηκαν για να αναγνωστούν. Ήταν μια τυπική διαδικασία που ήδη δεν απασχολεί κανέναν. Άλλωστε στις προγραμματικές δηλώσεις των κυβερνήσεων Τσίπρα δεν πρέπει να δίνει και μεγάλη σημασία κανείς, ούτως ή άλλως. Απόδειξη η τύχη που είχαν οι προγραμματικές δηλώσεις του περασμένου Ιανουαρίου, που αναγνώστηκαν στην ίδια Βουλή- με τα ίδια φυσικά πρόσωπα στα έδρανα- από τον ίδιο πρωθυπουργό, με το ίδιο υπουργικό συμβούλιο δίπλα του.
Συνεπώς περισσότερο ενδιαφέρον από τις ίδιες τις προγραμματικές δηλώσεις παρουσιάζουν εκείνοι που τις υπερψήφισαν. Οι 155 που έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ δεν αποτελούν συμπαγή κοινοβουλευτική πλειοψηφία που θα συνεχίσει να στηρίζει την κυβέρνηση ως το τέλος της τετραετίας. Κανείς δεν το πιστεύει.
Πρώτον γιατί υπάρχουν ορατά ρήγματα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχουν βουλευτές που δεν ψήφισαν το Μνημόνιο όταν ήλθε προς έγκριση της προηγούμενη Βουλή και υποσχέθηκαν να μη ψηφίσουν ούτε τους εφαρμοστικούς νόμους του. Άλλωστε δεν είναι άθροισμα περιπτώσεων αλλά ομάδα με ορατή συγκρότηση συνιστώσας, με ηγεσία και με διακριτές ιδεολογικές και πολιτικές διάφορές.
Αν ληφθει υπόψη ότι ως εκπρόσωπός της φέρεται ο υπουργός Οικονομικών είναι προφανές ότι η συνοχή της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ συνδέεται με το είδος των σχέσεων που θα έχει ο Τσακαλώτος με τον πρωθυπουργό κάθε φορά, αλλά και με το είδος των φιλοδοξιών που έχει για τον εαυτό του .
Η δεύτερη ρωγμή αρχίζει ήδη να διαφαίνεται στις σχέσεις των δύο κομμάτων που συγκυβερνούν. Οι εγκάρδιοι εναγκαλισμοί της εκλογικής βραδιάς δεν μπόρεσαν να κρύψουν τις επόμενες ημέρες ότι ανάμεσα στον Αλέξη Τσίπρα και τον εταίρο του Πάνο Καμμένο, υπήρξαν δυσλειτουργίες στη σύνθεση της κυβέρνησης. Ουσιαστικά ο Πρωθυπουργός δεν δέχτηκε εν λευκώ όσους του προτάθηκαν από τους ΑΝΕΛ και σε μια περίπτωση που απεδείχθη προβληματική υποχρέωσε τον ίδιο τον Καμμένο να αποκαταστήσει τα πράγματα.
Πάνω από όλα όμως είναι φανερό ότι ο Τσίπρας στην ορατή προσπάθειά του να προσεγγίσει τους Ευρωπαίους σοσιαλιστές θα αναγκαστεί να διαρρήξει τις σχέσεις του με τον Καμμένο, εκτός αν προλάβει να το κάνει αυτός πρώτος.
Το τρίτο στοιχείο που πρέπει να αξιολογηθεί είναι ότι η πολιτική που θα ασκήσει εφεξής η κυβέρνηση δεν πρόκειται να είναι καθόλου δημοφιλής στην εκλογική της βάση. Όσο και αν κατάφερε να την αποκρύψει προεκλογικά τόσο, στο εξής θα τη βρίσκει μπροστά της με τη δυσβάστακτη φορολογία, την ακύρωση κεκτημένων και τον προσανατολισμό σε εντελώς διαφορετικές κατευθύνσεις από εκείνες που υποσχέθηκε για να ανανεώσει την εντολή της. Άλλωστε πολλές από τις επιλογές της μόνο σε κόμμα της Αριστεράς δεν ταιριάζουν, όπως π.χ. ο φιλοαμερικανισμός. Είναι συνεπώς θέμα χρόνου να εκδηλωθούν οι πρώτες λαϊκές αντιδράσεις και να οργανωθούν οι πρώτες αντικυβερνητικές εκδηλώσεις.
Από όλα αυτά συνάγεται ότι η υπερψήφιση των προγραμματικών δηλώσεων δεν εγγυάται ότι η κυβέρνηση θα εξαντλήσει την τετραετία παρ’ ότι δεν έχει να αντιμετωπίσει ενδιάμεσες εκλογές που θα αποτύπωναν με έγκυρο τρόπο την κυοφορούμενη δυσαρέσκεια.
Συνεπώς, δεν θα πάει εκλογές επειδή δεν θα αντέχει την λαϊκή πίεση, αλλά θα πέσει από μέσα όμως έπεσε και η προηγούμενη. Ένα τμήμα της Κ. Ο. και ο ‘έντιμος εταίρος’ της θα προκαλέσουν ρήγματα στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Σχεδόν το προαναγγέλλει ο Πρωθυπουργός, όταν προσπαθεί να προσεταιριστεί ήδη δύο από τα κόμματα της αντιπολίτευσης για να τον στηρίξουν. Αυτό όμως είναι μια άλλη υπόθεση.
