Του Ιωάννη Δαμίγου
Η συνήθεια είναι αυτή που δυσκολεύει τον άλλο τρόπο σκέψης, τον άλλο τρόπο συμπεριφοράς, τον άλλο τρόπο αντιμετώπισης των καθημερινών προβλημάτων. Μη έχοντας δυνατότητα άλλης επιλογής, συνυπολογίζοντας και την έλλειψη παιδείας, παγιδευμένη η κοινωνία στις προσταγές που ανέχθηκε σιγά-σιγά στην αρχή, στην εποχή της ασυδοσίας και βίαια στην συνέχεια, απομακρύνεται σαν ουτοπία η επαναφορά της όποιας προσδοκώμενης ισορροπίας.
Έχει πληγεί ανεπανόρθωτα η ικανότητα της διεκδίκησης αρχών και ήθους, με την επιβαλλόμενη ευκαιριακή και χωρίς ποιότητα επιβίωση, που αγκομαχά από τα μέσα του μήνα χωρίς υπόλοιπο. Που ελπίζει απεγνωσμένα και μοιρολατρικά κάποια λύση, αποτελώντας εύκολη λεία στα υποσχόμενα λόγια του κάθε αγύρτη, παραβλέποντας ακούσια, γιατί έτσι την γαλούχησαν, την υπεύθυνη θέση και στάση της, στα κοινά.
Σίγουρα έχει ενταφιασθεί προ πολλού η συλλογικότητα, μα εδώ έχει εξαφανισθεί ακόμα και ο ατομισμός σαν πρωτοβουλία που θα παρέσυρε και άλλους αφυπνιστικά. Όλοι μαζί πορεύονται ανίκανοι αναζητώντας την προστασία της αγέλης, αγνοώντας το αποτέλεσμα της σφαγής. Όλο και πιο δύσκολο φαντάζει το να αλλάξει κάτι, έστω και για φρένο στον διαρκεί κατήφορο, πόσο μάλλον για λίγες σταγόνες αισιοδοξίας. Και όλοι αυτοί οι απρογραμμάτιστοι από καιρό και δειλοί, στην πρώτη ευκαιρία θα φανούν και απαιτητικοί!
Ξεμυτώντας θρασύτατα και προβάλλοντας αιτήματα, που εχθές παρέδωσαν αυτά και άλλα τόσα, με υπογραφή φαρδιά πλατιά και υπερήφανα! Και που είναι έτοιμοι να το επαναλάβουν, σαν φανατικοί οπαδοί ομάδας! Η απαίδευτη κοινωνία των χούλιγκαν πολιτών, στην κυριολεξία, που περιμένει το σύνθημα του μισθωμένου, από τον πρόεδρο, αρχηγού της εξέδρας για εκτόνωση σε στημένο αγώνα.
Με τους πολιτικούς να πετούν την μπάλα στην εξέδρα για καθυστερήσεις, που η ίδια η κοινωνία επέλεξε, εν μέσω υποσχέσεων, τιμώντας το συμβόλαιο για … αγωνιστική απόδοση. Χάνοντας μια ολόκληρη σεζόν ή μάλλον μια τετραετία, τέτοια που γύρισε πίσω κάποιες δεκαετίες την χώρα. Αλλά και πάλι, ως φανατικοί και πιστοί στο κόμμα. όσο αυστηροί και να φανούν πρόσκαιρα λόγο αγανάκτησης, θα πεισθούν πως αυτή την φορά θα είναι αλλιώς, αλλάζοντας τον “εγκέφαλο” του κόμματος, με ένα σίγουρο νέο υποσχόμενο ηγέτη ή … κομψή ηγέτιδα (!) γόνο, από τον πάγκο. Και όλο πάλι απ’ την αρχή, σαν σε συνήθεια. Καθιστώντας το εγχείρημα για κάτι άλλο πιο ισορροπημένο, πιο ανθρώπινο, όλο και πιο δύσκολο. Μια και οι σχετικές προδιαγραφές της κοινωνίας μας το προεξοφλούν.