Toυ Τάκη Ψαρίδη
Η Αθήνα και η Θεσσαλία έδειξαν τον δρόμο της συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων και το Χαλάνδρι και Ζωγράφου τον δρόμο της σοβαρότητας. Η αλαζονεία, η βιτρίνα, το θέαμα και η πολιτική του «εγώ» έχασαν και κέρδισε η ουσία.Ο προοδευτικός κόσμος πανηγύρισε όμως εκείνος έλειπε στην Αμερική. Όχι γιατί είχε κάποιο αμετάκλητο ραντεβού με τον Μπάιντεν, αλλά για να μαζέψει τα ..χειμωνιάτικα (!)
Δεν υπάρχει αυτό που ζει ο Σύριζα και κάθε σοβαρός και προοδευτικός πολίτης. Το ζήτημα δεν είναι εάν και κατά πόσο το κόμμα θα στραφεί προς τα δεξιά. Αυτό πάει από μόνο του. Έχω γράψει για τον στοιχειώδη νόμο της πολιτικής. Πως όταν ψηφίζουμε έναν άγνωστο με δεξιά κριτήρια επιλογής, σκυλάκια, ζώδια, «αριστεία», εμφάνιση και θέαμα, μην περιμένουμε αριστερά αποτελέσματα. Όπως λέει και ο νόμος του Μέρφυ ό,τι είναι να πάει δεξιά θα πάει. Η πολιτική κατεύθυνση λειτουργεί αυτοματοποιημένα και δεν χρειάζεται καμία προσπάθεια.
Ουσιαστικά δηλαδή, αυτό που πλέον διακυβεύεται είναι η διατήρηση μιας στοιχειώδους σοβαρότητας στο μεγαλύτερο κόμμα της αριστεράς και στην αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας. Όταν ο πρόεδρος ανεβάζει μια καθαρά ναρκισσιστική αφίσα με το πρόσωπο του και φόντο πάλι το πρόσωπο του, όταν το σύνθημα της αφίσας ειναι «γίνε ο Σύριζα που θέλεις» μία μαρκετινίστικη βαρύγδουπη μπούρδα που ταιριάζει σε διάφορα προϊόντα και υπηρεσίες της αγοράς, τσίχλες, καλλυντικά, ακόμα και με την «αυτοπραγμάτωση» και «αυτοβελτίωση» (γίνε αυτό που είσαι) κλπ..
Όταν έχει δηλώσει ότι με την εκλογή του «ήρθε το φως», ότι είναι «ο Στέφανος της Ελλάδας», ότι η αδυναμία του είναι πως «είναι Κριός» και πως «ο Μπάτμαν είναι αριστερός». Όταν στις κρίσιμε στιγμές, εκλογές και κίνδυνος διάσπασης του κόμματος, ο πρόεδρος του αναχωρεί για την Αμερική για να μεταφέρει τα ..χειμωνιάτικα του(!) και το συνέδριο του κόμματος εξαρτάται από το πότε ο πρόεδρος θα πάει ..φαντάρος (!).
Όταν λοιπόν υπάρχουν στελέχη, βουλευτές και μέλη του κόμματος που υποστηρίζουν όλα αυτά ως αριστερά, καινούργια (όσο καινούργιος είναι και ο κος Πολάκης) και αλίμονο σοβαρά, όταν εν ολίγοις η πραγματικότητα ξεπερνά κάθε σουρεαλιστική, κωμική και σατιρική ταινία, τότε η «πρώτη προτεραιότητα» είναι η σοβαρότητα.
Αυτό είναι και το μεγαλύτερο κρίμα για τον κόσμο του Σύριζα και της αριστεράς. Όχι ότι έχασε τις εκλογές, καθώς όποιος πέφτει μπορεί να ξανασηκωθεί όπως στον Δήμο Ζωγράφου. Είναι ότι έφτασε μέχρι και την αναζήτηση της στοιχειώδους σοβαρότητας η απουσία της οποίας απαξιώνει την αριστερά ακόμα πιο βαθιά και θα χρειαστούν άλλα 40 χρόνια για να ξανασηκωθεί..
