Του Ιωάννη Δαμίγου
Μη δοθεί ευκαιρία “δημοκρατικής” πασαρέλας στα ακροδεξιά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, να επιδείξουν την πίστη τους, καθώς θα την αρπάξουν εν τη γενέσει της. Υπερήφανοι, αλλοίμονο, περπατούν σικάτοι μετά των συζύγων και των ακραίων φρονημάτων των, με ανάλογο καθεστωτικό υπεροπτικό ύφος.
Ακροδεξιοί, χουντικοί, βασιλόφρονες, εκβιαστές και εκβιασμένοι, όλοι μαζί, που πλέον η ελάχιστη διαφορά τους, δυσκολεύει την κατάταξη, οπότε ο χαρακτηρισμός “φασίστες” τους εμπεριέχει επιτυχώς. Ακούω και διαβάζω συχνά περί έλλειψης ντροπής, αυτών των μισάνθρωπων και εκπλήσσομαι. Σπάνια, αν όχι ποτέ, κανείς φασίστας δεν έχει μετανοήσει για το φρόνημά του.
Αντίθετα, παραμένουν αμετανόητοι γιατί η παράνοια είναι αυτή που επικρατεί στα άρρωστα αυτά μυαλά, εκ φύσεως. Οποιαδήποτε άλλα συναισθήματα, αν υπάρχουν υποχωρούν εμπρός στην επικράτηση του αλλοπρόσαλλου μίσους προς τους ανθρώπους που δεν συμφωνούν μαζί τους. Ακόμα και μεταξύ των, δηλαδή μέσα σε αυτόν τον αχταρμά, ακροδεξιών, χουντικών και βασιλοφρόνων, δεν μπορούν να συμφωνήσουν, απλώς ανέχονται ο ένας τον άλλον προ κοινού σκοπού. Στα “δύσκολα”, ρουφιανεύουν τους ομοϊδεάτες τους χωρίς ενδοιασμό, προκειμένου να σώσουν το τομάρι τους.
Κατά τα άλλα, σε καιρό καθεστωτικής νηνεμίας, όπου γάμος και χαρά, κηδείες έκπτωτων και “πατριωτικές” επετείους, η Βασίλω πρώτη!Να παρελαύνει σοβαροφανής και φυλασσόμενη, εν μέσω ιαχών και ζητωκραυγών ρακένδυτου όχλου, σαν σε παράσταση ενός αλλόκοτου τσίρκου. Η παρακμή του αρρωστημένου νεοφιλελευθερισμού και ο ξεπεσμός ενός αμόρφωτου πλήθους, εμπρός στα ανυπεράσπιστα μάτια και αυτιά σου, να απογοητεύει το υπόλοιπο της λογικής σου. Ένα από τα δύο αντίθετα, το πιο αδύναμο και κακόμοιρο, να επιζητά και να αποθεώνει το ισχυρό, να έλκεται σε νοερή συνύπαρξη εξ αποστάσεως βεβαίως, πάντα.
Και να υπολογίσει κανείς, όπως στην χθεσινή φιέστα καρνάβαλου, πως ξεκινούν αυτοί οι κακόμοιροι και ανόητοι από τα χωριά τους, με φουστανέλες, σταυρούς και σημαίες, να παρακολουθήσουν την κηδεία του άγνωστου δυνάστη τους που με δυσκολία μιλούσε τα ελληνικά! Όπως και αυτοί! Πού να σταθεί η λογική να πάρει ανάσα; Η Βασίλω λικνίζεται στην πασαρέλα της πολιτικής, με νύφες και με εγγόνια και γητεύει τον απαίδευτο λαό που της προσφέρει και αυτά που του λείπουν, καθώς χρεώνεται κι από επάνω.
Παραμύθι και πραγματικότητα ταυτισμένα στο μυαλό των φουκαράδων. Μόνο που στην πραγματικότητα, ζούνε αυτοί καλά και οι παραμυθιασμένοι χειρότερα. Καληνύχτα, κι αργεί πολύ να ξημερώσει..