Του Ιωάννη Δαμίγου
Ακούσια, εκούσια, είχα βάλει κάποια όρια εδώ και πολλά χρόνια στις σπατάλες και στο ξόδεμα πολύτιμου χρόνου, σε ανούσιες “επιβαλλόμενες” συνήθειες και κοινωνικές “υποχρεώσεις”. Με το χαμόγελο να πονά αργότερα από το πιάσιμο και η σκέψη μου σε “πλειστηριασμό” λες, στις ανεχτικές ανοησίες αδιάφορων.
Συγκεκριμένα μιλώ για την απαλλαγή της “χαλάρωσης” δήθεν παρακολουθώντας τηλεόραση μετά την δουλειά και την παρουσία μου σώνει και καλά, σε εθιμοτυπικές επισκέψεις. Τηλεθεατής έπαψα από χρόνια να είμαι, όσο για τις κοινωνικές συναναστροφές επέλεγα άλλον χρόνο και στιγμή αν αυτό ήταν εφικτό. Έσωσα χρόνο, ψυχική ισορροπία και ηρεμία μα κυρίως, καθαρή σκέψη. Και βέβαια κατέθεσα τίμημα, μα ήταν τόσο ασήμαντο εμπρός στην ελευθερία και την υγεία, που έχω μετανιώσει για την αναβολή τόσου καιρού. Άσε που οι λίγοι, σεβάστηκαν και εκτίμησαν την αλήθεια μου, διευκολύνοντας την θέση μου. Τεράστια νίκη απέναντι στο καταχρηστικό “πρέπει”.
Έτσι λοιπόν και αφού παραδέχθηκα πως οι αγώνες μου ετών στις “πρώτες γραμμές” πήγαν χαράμι, αφήνοντας ανεξίτηλα ψυχικά σημάδια, του άδικου και αφού έδειξα ανοχή, ένιωσα το αίσθημα της στεναχώριας με όλα αυτά τα ακραία συμβάντα, να με καταβάλει. Να με καταβάλει, άκουσον, για την κατάντια συμπολιτών μου οι οποίοι αποφασίζουν για την συνέχειά της. Μια παράνοια που λίγο έλειψε να με εγκλωβίσει. Κι άλλα όρια από ανάγκη λογικής τίθενται πλέον εκ νέου, μέσα μου κι έξω μου.
Ξοδεύτηκε η υπομονή μου, η λύπη μου και η συμπόνια μου για τους εθελόδουλους στην κατάντια και στην μιζέρια, στην άμετρη ανοησία των και την επιμονή των στον ραγιαδισμό. Ως εδώ το στραπατσάρισμα ψυχής για άψυχους. Όταν δεν το επιθυμούν και οι ίδιοι, κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς γραφικός τουλάχιστον. Θα παραμείνω πιστός, είναι αργά άλλωστε να ξεφύγω και δεν το θέλω, στα ιδανικά μου μα για εμένα πια. Μια και “γελάστηκα”, μα για τελευταία και αποφασιστική πλέον φορά κι από φίλια πλευρά, ως η έσχατη ευκαιρία. Άλλη δεν έχει, δεν προλαβαίνω κιόλας. Δεν είναι σπίτι να νοικιάσεις, ε;
Την σχεδόν απέχθεια που ένιωσα, με βία την απέκρουσα, καθώς όπως έχω ξαναγράψει, κουράστηκα να νταντεύω το απαίδευτο.Όριο, για ανάσα, όριο για απόσταση. “Από μακριά κι αγαπημένοι” για τους πολλούς. Οι φίλοι πάντα αγαπημένοι και φάροι ανθρωπιάς, χωρίς όρια. Στα υπόλοιπα, ψυχραιμία για την πραγματικότητα, επιλογή των πολλών, πράττοντας ό, τι περνά από το χέρι μου για το καλύτερο, μα μέσα σε απαραίτητα όρια.