Του Γ. Λακόπουλου
Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός και ό,τι είναι Χριστούγεννα δεν είναι γιορτή για όλους. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα καθίσουν σε χριστουγεννιάτικο τραπέζι, με γαλοπούλα και μελομακάρονα αυτές τις μέρες. Δεν θα βγουν στα μαγαζιά για ψώνια, ούτε θα ανταλλάξουν δώρα και ευχές στο ρεβεγιόν Πολλά παιδιά δεν περιμένουν κανέναν Αι Βασίλη, να τους φέρει τίποτε. Δεν θα χτυπήσει η πόρτα πολλών ηλικιωμένων. Η μοναξιά αυτές τις μέρες είναι αβάσταχτη.
Εκτός από την Ερμού, το Κολωνάκι και την Κηφισιά, πέρα από τους στολισμένους δρόμους της βάρβαρης ευημερίας μας, υπάρχουν και τα ορεινά χωριά της Άρτας, τα νησιά της άγονης γραμμής, οι γειτονιές της Αθήνας με τις νησίδες της απόλυτης ανέχειας. Υπάρχουν οι πληθυσμοί των μεταναστών, που σέρνονται στο περιθώριο και προσπαθούν να δώσουν την εντύπωση ότι πίσω από τα θλιμμένα μάτια των παιδιών τους υπάρχουν ζωντανές ψυχές.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη μας αυτές τις μέρες. Να μην τους ξεχάσουμε.
Δεν θέλουν ποτέ περισσότερα από όσα μπορούμε να δώσουμε. Ένα παιχνίδι, για τα παιδιά. Μια διακριτική οικονομική ενίσχυση στην άπορη οικογένεια. Ένα χτύπημα στη πόρτα και μια ευχή για τον καινούργιο χρόνο στο εγκαταλειμμένο γείτονα. Ένα χαμόγελο στους δυστυχείς των φαναριών. Ένα φιλικό βλέμμα στον μετανάστη της διπλανής πόρτας.
Δεν είναι κόπος να κάνουμε τα χριστουγεννιάτικα ψώνια στην κυρία του διπλανού διαμερίσματος. Να βρούμε μια θέση στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι για τον υπερήλικο του ισογείου. Να επισκεφθούμε έναν ξεχασμένο συγγενή στο γηροκομείο. Να καλέσουμε τις οικογένειες των φίλων που δεν ζουν πλέον. Δεν είναι ούτε φιλανθρωπία, ούτε έλεος. Είναι σημάδι ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχει ελπίδα.