Του Νίκου Λακόπουλου
Αυτός ο πόλεμος σε ζωντανή μετάδοση έδειξε πως ο νέος παγκόσμιος πόλεμος θα γίνεται με κλικ και θα είναι οικονομικός και επικοινωνιακός αφού όπως φαίνεται ένα κινητό που μεταδίδει πλάνα πολέμου και κινητοποιεί σε διαδηλώσεις σε όλο τον κόσμο είναι πιο ισχυρό από ένα τανκ -ιδιαίτερα αν απέναντί του έχει μια γιαγιά και βόμβες μολότωφ.
Είναι μάλλον αυτό που δεν προέβλεψε ο Τσάρος Πο΄ύτιν που οργάνωσε μια “στρατιωτική επιχείρηση” κοιτάζοντας τον ευατό του στον καθρέφτη της Ιστορίας και ταυτόχρονα τις δημοσκοπήσεις στο εσωτερικό της Ρωσίας. Πιθανότατα δεν θέλει μόνο να διορθώσει τη Ιστορία, αλλά να διατηρήσει την εξουσία ξαναπαίρνοντας τις εκλογές ή αναστέλλοντάς τις όποιες “δημοκρατικές” διαδικασίες, αφού η χώρα βρίσκεται σε πόλεμο.
Προφανώς αν είχε περιοριστεί στις δύο “λαϊκές δημοκρατίες” που για να τις απε΄λευθερ΄ώσει εισέβαλε στην Ουκρανία και πολιορκεί το Κίεβο, αλλά όχι για να το κρατήσει όλοι θα αποδεχόταν μια “λίγο εισβολή”. Δεν θα βρισκόταν σήμερα για διαπραγματεύσεις στο «Σπίτι του Κυνηγού», στη δυτική Λευκορωσία στο ίδιο τραπέζι που κάθισαν κρυφά στις 8 Δεκεμβρίου του 1991 οι ηγέτες της Ρωσίας, της Λευκορωσίας και της Ουκρανίας να υπογράψουν τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.
Ο Πούτιν, ο Λαβρόφ και ο …Μητσοτάκης
Πιθανότατα ότι υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ αναγνώρισε τον Πρόεδρο Ζελένσκι ως ηγέτη της Ουκρανίας και χαιρέτισε ως «θετικό βήμα» το γεγονός ότι ήθελε να λάβει εγγυήσεις ασφαλείας να είναι ένα παράθυρο για την κατάπαυση του πυρός και κάποια λύση αποστρατιωκοποίησης και ουδεροποίησης τουλάχιστο της μισής Ουκρανίας.
Ωστόσο όλα αυτά τα λέει ο Λαβρόφ και ΄΄οχι ο νέος Τσάρος -μετενσάρκωση του Μεγάλου Πέτρου που έχει ως ιστορική αποστολή την αναβίωση της ρωσικής αυτοκρατορίας. Ο Πούτιν ήθελε να διορθώσει τρεις ιστορικούς ηγέτες, αλλά κινδυνεύει να βρεθεί σε δίκη ως εγκληματίας πολέμου. Ο ουκρανικός λαός -που τελικά ως έθνος υπάρχει- δεν τον αντιμετώπισε ως απελευθερωτή, αλλά με καραμπίνες και βόμβες μολότωφ, κι ο ρώσικος λαός αντιδρά αναγκάζοντας να καθεστώς να συλλαμβάνει γιαγιάδες.
Πιθανόν όμως να φοβάται και τον …Μητσοτάκη, την μετεμψύχωση του Ελευθερίου Βενιζέλου που μπορεί να αποφασίζει ερήμην των άλλων πολιτικών αρχηγών και της Βουλής και να διορθώνει τον Καραμανλή: Δεν αν΄ήκουμε στη Δύση. Είμαστε η Δύση.
“Έχουμε παραπάνω λόγους παραδείγματος χάριν από την Πορτογαλία να στηρίξουμε με αποστολή αμυντικού υλικού την Ουκρανία. Θα μπορέσουμε να ζητήσουμε στήριξη αν χρειαστούμε κάτι ανάλογο» είπε στη Βουλή ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Η εξωτερική πολιτική είναι σαν τις γειτόνισες που η μια βοηθά την ΄άλλη.
Κι όμως ο Πούτιν ήθελε τη Ρωσία το ΝΑΤΟ
Ο Τζορτζ Ρόμπερτσον, πρώην υπουργός Άμυνας της Βρετανίας θυμήθηκε πρόσφατα μια πρώιμη συνάντηση με τον Πούτιν, ο οποίος έγινε πρόεδρος της Ρωσίας το 2000 να του λέει: «Πότε θα μας προσκαλέσετε να γίνουμε μέλος του ΝΑΤΟ;” .
Σε συνέντευξη στο BBC ο Πούτιν είχε υποστηρίξει ότι δεν θα απέκλειε την ένταξη στο ΝΑΤΟ “εάν και εφόσον ληφθούν υπόψη οι απόψεις της Ρωσίας ως ισότιμη εταίρος”. “Η Ρωσία είναι μέρος του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Και δεν μπορώ να φανταστώ τη χώρα μου απομονωμένη από την Ευρώπη και από αυτό που συχνά αποκαλούμε πολιτισμένο κόσμο”.
Λίγα χρόνια μετά ο Βλαντίμιρ Πούτιν -για τον Πρόεδρο των ΗΠΑ- είναι «δικτάτορας», «πιο απομονωμένος παρά ποτέ» που “δεν είχε ιδέα τι τον περιμένει”. Κι “αν οι δικτάτορες δεν πληρώνουν το τίμημα για τις επιθέσεις τους, προκαλούν ακόμη περισσότερο χάος”.
Φαίνεται πως ενώ ο Μακρόν ζητά κατάπαυση του πυρός ο Μπάιντεν ζητά την εξόντωση του με εκθέσεις ιδεών όπως “ο Πούτιν μπορεί να περικυκλώσει το Κίεβο με άρματα μάχης, αλλά δεν θα μπορέσει ποτέ να πάρει την καρδιά, την ψυχή του ουκρανικού λαού».
Αν η ταπείνωση της Ρωσίας ήταν ένα λάθος που οδήγησε σε επιθετικότητα ο Μπάιντεν επαναλαμβάνει αυτό το λάθος καθώς η αμερικανική κυβέρνηση έχει σκοπό να στραγγαλίσει την πρόσβαση της Ρωσίας σε τεχνολογικά μέσα, να υπονομεύσει την οικονομική της ισχύ και να εξασθενίσει τον στρατό της τα επόμενα χρόνια.
Με προσωπικές αναφορές όπως ο Πούτιν “θα το πληρώσει ακριβά” ο Μπάιντεν μετατρέπει το παιχνίδι σε προσωπικό στοίχημα με ασπίδα τον Ζελένσκι, αλλά πού μπορεί να οδηγήσει αυτό;’
Τα σενάρια για την κόλαση
O Τόμας Φρίντμαν σε άρθρο του στους New York Times, βλέπει να “πλησιάζουμε στις πύλες της κόλασης”. Αν ο Πούτιν δεν αλλάξει γνώμη ή η Δύση δεν μπορέσει να τον αποτρέψει, φαίνεται διατεθειμένος να σκοτώσει όσους ανθρώπους χρειάζεται και να καταστρέψει όση υποδομή της Ουκρανίας χρειάζεται για να διαγράψει την Ουκρανία από τον χάρτη ως ελεύθερο ανεξάρτητο κράτος, να εξαφανίσει τον πολιτισμό της και να απομακρύνει την ηγεσία της”.
Αν οι δύο πλευρές αποδεχθούν έναν “βρώμικο συμβιβασμό”όπου η Ουκρανία θα δεσμευόταν ρητά να μην ενταχθεί ποτέ στο ΝΑΤΟ θα έχανε εδάφη για να διατηρήσει την ανεξαρτησία της.
Σε ένα άλλο σενάριο ο Πούτιν εκδιώκεται από την εξουσία. “Αν σπάσει το λεγόμενο φράγμα του φόβου και αν ένα μαζικό κίνημα θα μπορούσε τελικά να τερματίσει τη “βασιλεία” του Πούτιν.
Ανάμεσα στα παράδοξα αυτού του πολέμου είναι πως η γραμμή επικοινωνίας ΗΠΑ- Ρωσίας είναι ανοιχτή σε ό,τι αφορά τα πυρηνικά κι ο Πούτιν βομβαρδίζει τη νύχτα και την μέρα κάνει διαπραγματεύσεις.
Μπορεί να είναι και ένα μοντέλο για το πώς θα γίνονται πλέον οι πόλεμοι στο μέλλον αφού τα κινητά έχουν μεγαλύτερη αξία από τα τανκς, οι ηγέτες -ακόμα και οι δικτάτορες- παίρνουν υπόψη τους την κοινή γνώμη και μι΄λάνε για “δίκαιο”.
Το αν είναι πιο παρανοϊκός ο Πούτιν ή ο Μπάιντεν με την υστερία του -και χιλιάδες θύματα πολέμου από “δίκαιους” πολέμους- θα φανεί τις επόμενες μ΄έρες. Όλα τα σενάρια πάντως -με τον Πούτιν νικητή ή ηττημένο ή έναν “βρώμικο συμβιβασμό- δείχνουν πως αυτός είναι ένας πόλεμος από το μέλλον.
