Του Γ. Λακόπουλου
“Απεργούν οι λίγοι και ταλαιπωρούνται οι πολλοί. Μερικοί γραφειοκράτες συνδικαλιστές ταλαιπώρησαν εκατομμύρια πολίτες… Εμείς νομοθετούμε τα σωματεία να είναι αντιπροσωπευτικά και να λογοδοτούν. ..Οι πλειοψηφίες να είναι αυτές που θα αποφασίζουν για τη στάση των εργαζομένων …”.
Κυριάκος Μητσοτάκης, Πρωθυπουργός
Από την αντιπολίτευση ο Κυριάκος Μητσοτάκης συνήθιζε σε παραδοξολογίες. Π.χ. ότι στις φοιτητικές εκλογές θα επιβάλει την ανάδειξη της ΕΦΕΕ με… κοινό ψηφοδέλτιο. Μέχρι στιγμής η Νίκη Κεραμέως δεν τόλμησε να εμφανίσει σχετικό… διάταγμα.
Στον τομέα των εργασιακών σχέσεων ο Μητσοτάκης κατέθετε το δικό του δίκαιο, που περιλαμβάνεται εξής:
Οι απεργίες είναι αντικοινωνική δράση, οι συνδικαλιστές είναι άχρηστοι, οι συλλογικές συμβάσεις δεν χρειάζονται γιατί εργαζόμενοι πρέπει να συνεργάζονται με τους εργοδότες, οι οποίοι με τη σειρά του θα τους ανταμείβουν -μέχρι και τα κέρδη τους μπορεί να τους μοιράζουν.
Δεν είναι πλάκα. Υπάρχουν διάσπαρτα σε δηλώσεις του, τις οποίες όπως αποδεικνύεται εννοούσε. Με το παραπάνω μάλιστα, αν κριθεί ότι εκτός από προηγούμενα θέλει και να ορίζει τον τρόπο λειτουργίας και αποφάσεων των συνδικάτων.
Εκτός από τις νομοθετικές πρωτοτυπίες Βρούτση και… Άδωνι στην επιχείρηση «να τελειώνουμε με τον συνδικαλισμό» παίρνει μέρος προσωπικά ο ίδιος. Η δήλωση του για την απεργία εύκαιρα είναι μνημείο αντεργατικής πρακτικής παραβίασης των διεθνών συμβάσεων για τα δικαιώματα των εργαζομένων και κατάργησης του Συντάγματος.
Το ερώτημα είναι: Ποιος τον ενημερώνει; Ο ΣΕΒ, ή οι επίγονοι του Λάσκαρη, του Καρακίτσου και του Μακρή; Πάντως πρωθυπουργός σύγχρονης ευρωπαϊκής χώρας δεν θα διανοούνταν να πει και να νομοθετήσει τέτοια πράγματα.
Ο συνδικαλισμός -με τα κουσούρια των συνδικάτων- είναι βάθρο της Δημοκρατίας. Η αναξιοπιστία στην οποία τον έφερε η χειραγώγηση από τα κόμματα, δεν δικαιολογεί νέα χειραγώγηση.
Τα συνδικάτα δεν είναι προέκταση του κράτους για ορίζει τη λειτουργία και τους στόχους τους η εκτελεστική εξουσία.
Στην Ελλάδα η συνδικαλιστική ελευθερία και δράση κατοχυρώνονται στο Σύνταγμα και προστατεύονται από Διεθνείς Συμβάσεις Εργασίας, που υπερισχύουν κάθε αντίθετης διάταξης εθνικού νόμου.
Στο Σύνταγμα- άρθρο 23-, καθορίζεται ότι το Κράτος λαμβάνει τα κατάλληλα μέτρα για τη διασφάλιση της συνδικαλιστικής ελευθερίας και την ανεμπόδιστη άσκηση των συναφών μ’ αυτή δικαιωμάτων εναντίον κάθε προσβολής τους- στα όρια του νόμου. Όχι το αντίθετο.
Ειδικά για την απεργία ορίζεται ως δικαίωμα, το οποίο ασκείται από τις νόμιμα συστημένες συνδικαλιστικές οργανώσεις, προς διαφύλαξη και προαγωγή των οικονομικών και εργασιακών εν γένει συμφερόντων των εργαζομένων.
Δεν λέει πουθενά το Σύνταγμα και ο νόμος ότι τα συνδικάτα προσαρμόζονται στις θεωρίες τις εκάστοτε κυβέρνησης για την… ανάπτυξη και τις ανάγκες της εργοδοσίας σε κάθε επιχείρηση. Ούτε βέβαια ότι χρειάζονται κυβερνητική άδεια για τη δράση και τους στόχους τους.
Το συνδικαλιστικό δικαίωμα είναι τα άγια των αγίων, για την εργασιακή χειραφέτηση. Τα συνδικάτα δρουν για τα συμφέροντα των εργαζομένων όπως τα αντιλαμβάνονται οι ίδιοι, όχι οι εργοδότες τους και η κυβέρνηση.
Η πρόσφατη απεργία έγινε γιατί νόμιμες συνδικαλιστικές οργανώνεις αντέδρασαν σε νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης .
Ο Πρωθυπουργός μας πάει στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Τότε ο Γεράσιμος Αρσένης επιχείρησε να δυσκολέψει την άσκηση του απεργιακού δικαιώματος- στο δημόσιο τομέα μόνο- με το διαβόητο «άρθρο 4».
Αυτό ακριβώς μεταφέρει σήμερα και στον ιδιωτικό τομέα η κυβέρνηση Μητσοτάκη… νομοθετώντας την απόλυτη πλειοψηφία των εργαζόμενων ενός κλάδου για την κήρυξη απεργίας. Ούτε καν το σύνολο των μελών του σωματείου τους-στο οποίο μπορεί να μην έχουν εγγραφεί όλοι εργαζόμενοι
Τι δουλειά έχει η εκτελεστική εξουσία να ορίσει τεχνικά την άσκηση ενός συνταγματικού δικαιώματος; Από πότε πέφτει λόγος στην κυβέρνηση -που σε πολλές περιπτώσεις είναι εργοδότης- πώς θα λειτουργεί ένα σωματείο και πώς θα κηρύσσει απεργία;
Αυτό είναι δουλειά της διοίκησης που οι εργαζόμενοι εξέλεξαν. Αν δεν τους κάνει θα την αλλάξουν. Αν διαφωνούν με με απεργιακή απόφασή της απλώς δεν θα απεργήσουν.
Επιπλέον τι ακριβώς θεωρεί ο Πρωθυπουργός ως «ταλαιπωρία. Ότι αποφασίζεται μια απεργία ή ότι οι απεργοί κάνουν πορεία στο κέντρο της πόλης; Αν είναι το δεύτερο, προσπάθησαν κι άλλοι να νομοθετήσουν διαδηλώσεις εφ’ ενός ζυγού και γελοιοποιήθηκαν.
Ας δοκιμάσει κι αυτός. Αν οι κλειστοί δρόμοι είναι το πρόβλημά του γιατί δεν νομοθετεί για τις πορείες, αλλά για το απεργιακό δικαίωμα;
Με ποια λογική ρυθμίζει με νόμο ότι «τα σωματεία γίνονται αντιπροσωπευτικά και θα λογοδοτούν». Πώς ακριβώς θα τα κάνει « αντιπροσωπευτικά»;
Με την υποχρέωση να συνεργάζονται με τους εργοδότες και αυτοί με τη σειρά τους θα είναι γενναιόδωροι μαζί του, θα εφαρμόζουν την εργατική νομοθεσία -που ήδη άρχισε να καταργεί η κυβέρνηση- και θα καταληφθούν από σοσιαλμανία μοιράζονται τα κέρδη τους.
Αντιπροσωπευτικά τα σωματεία είναι από τη φύση τους. Δεν χρειάζεται…ιδιώνυμο. Όποιος θέλει να συνδικαλιστεί ξέρει τι να κάνει. Όποιος δεν θέλει γούστο του και καπέλο του. Και εν πάση περιπτώσει: σε ποιον θα λογοδοτούν; Στην κυβέρνηση;
Κατά τον πρωθυπουργό τις απεργίες προκαλούν «μερικοί επαγγελματίες του συνδικαλισμού που αντιδρούν στη διαφάνεια, έχουν χάσει την επαφή τους με τον κόσμο της εργασίας και δεν αντιλαμβάνονται ότι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι επιθυμούν περισσότερη συμμετοχή και δημοκρατία στη λήψη αποφάσεων που τους αφορούν».
Εδώ πρέπει να σηκώσουμε τα χέρια. Οι συνδικαλιστές δεν έχουν επαφή με τον κόσμο της εργασίας και δεν ξέρουν ότι οι εργαζόμενοι θέλουν δημοκρατία και συμμετοχή. Ξέρει όμως Πρωθυπουργός. Από την πολυετή συναναστροφή του με εργάτες, υπάλληλους και ανέργους.
