Tου Ιωάννη Δαμίγου
Η αδιαφορία σε συνδυασμό με την άγνοια της ακοινώνητης κατά τα άλλα κοινωνίας, αποτελούν τον αήττητο αντίπαλο της απλής λογικής. Ταυτόχρονα είναι ο μεγάλος και ουσιαστικός σύμμαχος της κυβέρνησης, όταν το ενδιαφέρον για την σειρά πχ του “Σασμού”, παραμερίζει το φλέγον ζήτημα της προστασίας του Ε.Σ.Υ. Καθώς γνωρίζει κάθε λεπτομέρεια της μυθοπλασίας, αλλά αγνοεί τα βασικά γνωρίσματα της δημόσιας υγείας!
Αδιαφορεί παντελώς δηλαδή για την τύχη της ίδιας της υγείας του και της οικογενείας του, εκφράζοντας και σε τελευταία δημοσκόπηση, την προτίμησή του 51% να περάσει σε ιδιώτες όποια δημόσια κοινωνική δομή. Εμφανώς ανίκανη παρουσιάζεται η κοινωνία, να ξεχωρίσει την ταύτισή της στην μυθοπλασία, από την προσαρμογή στην σκληρή και αδυσώπητη πραγματικότητα της ζωής της.
Ζώντας τον μύθο της, ίσως σε αντίδραση, των ήδη ανυπέρβλητων προβλημάτων που αντιμετωπίζει στην καθημερινότητά της. Αρνούμενη να αντιμετωπίσει τα αδιέξοδά της, πρόσκαιρα παρατείνει την αναμενόμενη σύγκρουση, μέχρι την στιγμή που συνειδητοποιώντας τον αποκλεισμό, θα οργίζεται εναντίων όλων των άλλων, εξαιρώντας την ευθύνη της, ανοργάνωτα όπως πάντα και θα απαιτεί για λύσεις.
Πεινώντας, κρυώνοντας και αρρωσταίνοντας, δεν θα μπορεί να παρακολουθεί τις σειρές μυθοπλασίας, ούτε τους πρωινούς διαμορφωτές κοινής γνώμης, μα ούτε και τα μεσημεριανά κουτσομπολίστικα με τις μερακλωμένες παιδούλες. Έτσι ξέμαθη από ευθύνη και οδηγούμενη από τα ένστικτα, θα αποτελέσει τον μεζέ στο μενού στην πεινασμένη ακροδεξιά, που καραδοκεί έτοιμη για δράση. Και αλλοίμονο, χωρίς “σασμό” στον γείτονα, στον γνωστό, ακόμα και στους συγγενείς, που θα φαντάζουν εχθροί και υπαίτιοι για τα δεινά της, θα είναι έτοιμη για κάθε ακραία πράξη.
Έχοντας “διδαχθεί” από την επέλαση της μυθοπλασίας, τρόπους και λύσεις, αλλά στα δικά της μέτρα πλέον. Μια ακοινώνητη κοινωνία, που έχει γαλουχηθεί με μύθους, παρακολουθώντας τις ζωές άλλων και εγκαταλείποντας την δική της, σε επιτήδειους παραμυθάδες, επίκαιρους μυθοπλάστες.