Του Ιωάννη Δαμίγου
Μια έννοια χαρακτηρισμού και γνωρισμάτων, ο όχλος. Που συνήθως αθροίζει τους χωρίς παιδεία, αυτό που επίκαιρα αποκαλείται “αγέλη”, που σύρονται, παρασύρονται και ενεργούν κάτω από εντολές επιτηδείων, αγνοώντας ακούσια τους σκοπούς των. Εύκολη λεία στους κυνηγούς “θυμάτων” που με απλή εκπαίδευση επιπλέον αμάθειας, μετατρέπονται σε θηρευτές άλλων ηλιθίων.
Εκμεταλλεύσιμοι και αναλώσιμοι στρατοί, φανατισμένοι από λαϊκισμό και προπαγάνδα, έτοιμοι να εκφράσουν την επιθετικότητά τους τυφλά και με μίσος κατά των “αντιπάλων”. Πληρώντας έτσι με βία το τραγικό και μεγάλο κενό τους. Αυτό της κοινωνικής αμορφωσιάς! Σαφώς είναι οι περισσότεροι, που σαν “κοινή” γνώμη και λόγω…. μετρήσεων, επιβάλουν τα θρυλούμενα με οδυνηρά αποτελέσματα.
Λειτουργούν σαν μοχλός ανατροπής λογικής, τάχα ενάντια στο “κατεστημένο”, θιασώτες καθεστώτος. Του ενός, του “μεσσία”. Η ανοχή, η αντοχή και η επιμονή του όχλου σε δεινά, αξιοζήλευτη. Το αήττητο του ηλιθίου! Ακούσιοι μόνιμοι τροφοδότες και υποστηρικτές όλων αυτών των “επιτευγμάτων” που μαστίζουν την καθημερινότητα των υπολοίπων. Πάντα υπό την αιγίδα της άρχουσας τάξης, δηλαδή των κερδοσκόπων. Άμεσα όμως ελεγχόμενοι από την “ανώτερη δύναμη”, με τρόμο και με φόβο μέσω των ταγών ιερέων, συνδαιτυμόνων της εξουσίας.
Πρόθυμοι για συγχωροχάρτια “στιγμιαίας” ή επαναλαμβανόμενης πολιτικής οικονομικής αμαρτίας, αλλά αυστηροί κριτές και τιμωροί αδαών πιστών. Ο όχλος συνεχίζει να πορεύεται με ακραία πίστη και ακραία πολιτική, συμπαρασύροντας στο διάβα του πολιτισμό, παιδεία, υγεία, εργασία, ελπίδα και την ίδια την χαρά της ζωής.
Ο όχλος του εύκολου, του γρήγορου, του εύπεπτου και της λήθης. Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση μεταλαμπαδεύει υπερηφάνως στους απογόνους του, την ανάγκη διαβίωσης μέσω της αγέλης, όχλου ανθρώπων, αλλά και τον φόβο και τρόμο της υποταγής του, στους έχοντες και κατέχοντες. Ο όχλος κυριαρχεί προς τέρψη των ολίγων, που με την σειρά τους κυριαρχούν των όλων. Και ζητώ συγνώμη για την…. όχληση!