Του Γ. Λακόπουλου
Σε παλαιότερες δεκαετίες η νεοφιλελεύθερη πολιτική των συντηρητικών κυβερνήσεων στην Ευρώπη είχε σκοπό να δημιουργήσει “κοινωνίες των δυο τρίτων”.
Η διακυβέρνηση από συντηρητικά κόμματα, έβγαζε στο περιθώριο το ένα τρίτο της κοινωνίας και έδινε προοπτική στους υπολοίπους .
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη μετατρέπει την Ελλάδα σε πειραματικό χώρο για ένα νέο μοντέλο νεοφιλελευθερισμού: την κοινωνία του ενός τρίτου.
Με νόμους και διοικητικές αποφάσεις, η κυβέρνηση επιδιώκει τη δημιουργία οικονομικών συνθηκών που αποδυναμώνουν τα δυο τρίτα της κοινωνίας. Μεγάλοι όγκοι πληθυσμού ωθούνται σε -στοιχειώδη, μόλις, επιβίωση, με κακοπληρωμένη απασχόληση και περιορισμένη πρόσβαση στην υγεία και την εκπαίδευση. Χωρίς προνοιακό δίκτυ προστασίας ή επαρκή σύνταξη- και πολλοί στην απόλυτη φτώχεια.
Η πολιτική της διαμορφώνει μια ευρεία κάστα προνομιούχων που όλο και περισσότερο θα απολαμβάνουν τον μεγάλο όγκο του εθνικού πλούτου, διαμορφώνοντας υψηλό επίπεδο ζωής.
Σ’ αυτή την κάστα ανήκουν οι έχοντες και κατέχοντες, εγχώριοι και αλλοδαποί “αγοραστές” δημόσιας περιουσίας, πάσης φύσεως τυχοδιωκτικά στοιχεία που σταδιοδρομούν στον εύκολο πλουτισμό και οι ελίτ σε κάποιους κλάδους της επιστήμης του εμπορίου και των υπηρεσιών.
Γι’ αυτούς διαμορφώνεται ένα νέο πλαίσιο παροχών με αντίτιμο που μόνο αυτοί θα μπορούν να πληρώσουν για να έχουν άρτια περίθαλψη, πλήρη εκπαίδευση, εξασφαλισμένο μέλλον ιδιωτικής ασφάλισης, προσοδοφόρες δραστηριότητες, επιλεκτική ψυχαγωγία, περιουσιακές διευκολύνσεις, νόμιμη φοροαποφυγή.
Δίπλα τους ένας εσμός που συνδέει το εύκολο χρήμα με τον εκφυλιστικό τρόπο ζωής που αναπαράγεται ως υπόδειγμα μέσα από τηλεοπτικές εκπομπές και την φτηνή δημοσιογραφία που προβάλει πρόσωπα, συμπεριφορές και ενασχολήσεις μιας μερίδας αργόσχολων με παρασιτικούς ρόλους που κινούνται μεταξύ Μυκόνου, Αράχοβας και Βορείων Προαστείων.…
Η Ελλάδα πωλείται
Αυτή η πολιτική ως αυτόματο πιλότο την ιδιωτικοποίηση των πάντων. Πωλείται -με αδιαφάνεια- η δημόσια περιουσία. Τα υλικά και άυλα “άσετς” του ελλαδικού χώρου- από τον πολιτισμό και τις αρχαιότητες μέχρι το περιβάλλον και τη θάλασσα – παραχωρούνται σε “επενδυτές” .
Ένα δίκτυο επιχειρήσεων που απομυζούν το κρατικό, το κοινοτικό και το τραπεζικό χρήμα, χρυσοπληρωμένοι, εισοδηματίες, ιδιοκτήτες ακίνητης περιουσίας, αεριτζήδες και “κυβερνάνθρωποι” αρχίζουν να κυριαρχούν στη χώρα και αποκτά ασυδοσία με στήριξη της Πολιτείας και προστασία των κρατικών μηχανισμών.
Οι υπόλοιποι ωθούνται στα δυο τρίτα και θα παλεύουν για επιβίωση. Με μικρά μεροκάματα και πενιχρούς μισθούς, θα πουλάνε την παραγωγή τους για ψίχουλα, θα έχουν συντάξεις πείνας και θα βρίσκονται διαρκώς αντιμέτωποι με την ανεργία.
Θα νοσηλεύονται σε εγκαταλειμμένα κρατικά νοσοκομεία και θα σπουδάζουν σε παρακμιακά δημόσια σχολεία και περιθωριακά δημόσια πανεπιστήμια.
Η χώρα θα διοικείται από όσους έχουν αγορασμένους τίτλους από ξένα πανεπιστήμια- ως απόγονοι της ευημερούσας κάστας.
Τα κεκτημένα των πολλών ενοχοποιούνται και εφεξής δεν θα έχουν καν δικαιώματα και ο εργασιακός χώρος διαρθρώνεται με νόμους που διασφαλίζουν μόνο τους εργοδότες. Ο συνδικαλισμός διώκεται, οι λαϊκές κινητοποιήσεις ποινικοποιούνται, οι απεργίες πρακτικά απαγορεύονται.
Η έκφραση γνώμης μπορεί να επιφέρει ποινική δίωξη και η ενημέρωση θα παρέχεται φιλτραρισμένη.
Όλα αυτά δεν είναι επιστημονική φαντασία, αλλά ήδη εφαρμοζόμενο σχέδιο. Όταν θα φύγει ο κουρνιαχτός της πανδημίας θα αναδειχθεί ανάγλυφα το νομικό πλαίσιο που διασφαλίζει έναν στους τρεις κατοίκους της χώρας και κάνει δυσκολότερη τη ζωή των άλλων δυο.
Το κράτος θα είναι φτωχότερο, θα έχει λιγότερα εργαλεία για άσκηση κοινωνικής πολιτικής, αγαθά όπως το νερό και η ενέργεια θα είναι πανάκριβα, οι μοχλοί ανακούφισης των επιμέρους ομάδων θα έχουν αποδυναμωθεί.
Ανάπτυξη για λίγους
Η μεσαία τάξη ήδη εξαφανίζεται από τις αλυσίδες και τις μεγάλες -ξένες- εταιρίες που εξασφαλίζουν διαρκώς προνόμια και διευκολύνσεις. Η αγροτική παραγωγή παραδίδεται σε μεσάζοντες και η εργασία στον αγροτικό τομέα αποφέρει ψίχουλα.
Για όλα αυτά υπάρχουν υπεύθυνοι με ονόματα και διευθύνσεις που βάζουν καθημερινά τις υπογραφές τους σε αποφάσεις. Είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και οι υπουργοί του. Σε κάθε περίπτωση τάσσονται υπέρ των λίγων, των κρατικοδίαιτων, των “νταβατζήδων”, των κερδοσκόπων, των ανθρώπων του άνομου πλούτου και της κακώς νοούμενης επιχειρηματικότητας.
Στα θέματα εργασίας είναι με τους εργοδότες, όχι με τους εργαζομένους. Στην πανδημία με τους κλινικάρχες, όχι με το ΕΣΥ. Στην αγορά με αισχροκέρδεια όχι τους καταναλωτές. Στην εκπαίδευση με τους σχολάρχες και όχι το δημόσιο σχολείο.
Το μεταπολεμικό δόγμα -διεκδικήσεων και κατακτήσεων- του ελληνικού λαού “δωρεάν υγεία, δωρεάν παιδεία, κοινωνική πρόνοια, σύνταξη” τους προκαλεί αλλεργία και το κατάσχουν.
Ό.τι δεν φέρνει κέρδος σε κάποιον ιδιώτη δεν πρέπει να υπάρχει. Η δημόσια, υγεία, η δημόσια παιδεία, οι δημόσιες συγκοινωνίες, το δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα, η εκμετάλλευση ων πλουτοπαραγωγικών πόρων της χώρας υπέρ της κοινής ωφέλειας, χαρακτηρίζονται …αντιπαραγωγικά.
Ένας στρατός από βαποράκια- δημοσιογράφοι, πανεπιστημιακοί, “αναλυτές” και “ειδήμονες” – προσπαθούν να θεμελιώσουν την ανάγκη για “ιδιωτικοποιήσεις”, χάριν ενός τύπου ανάπτυξης, που ωφελεί λίγους και βγάζει στο περιθώριο τους υπολοίπους.
Ο Πρωθυπουργός είναι ο αυτουργός της αναδιάρθρωσης της ελληνικής κοινωνίας υπέρ των πατρικίων και σε βάρος των πληβείων. Οι υπουργοί συμπράττουν με τις υπογραφές τους στην κατάτμηση του κοινωνικού ιστού και την άνιση κατανομή του εθνικού προϊόντος.
Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να τιμωρηθούν με την βαρύτατη ποινή της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Τη λαϊκή αποδοκιμασία και την μαζική καταψήφιση του κόμματος που τους στεγάζει στις προσεχείς εκλογές.
Για τα υπόλοιπα θα φροντίσει η Δικαιοσύνη.
