Στάλιν ζεις, εσύ μας διαιρείς…

Δεν σας κρύβω πως, διαβάζοντας και ακούγοντας όλες αυτές τις μέρες τον πυρετώδη δήθεν διάλογο –στην πραγματικότητα πρόκειται για παράλληλους μονολόγους κωφών– των και καλά «φιλελεύθερων» φανατικών αντικομμουνιστών με τους ντεμέκ «σοσιαλιστές» των μνημονίων, γύρω από το… καυτό θέμα της φαιάς μάζωξης «κατά των εγκλημάτων του ναζισμού και του κομμουνισμού» στο Ταλίν, δεν ήταν λίγες οι φορές που φλέρταρα με την απελπισία: Μα καλά, είναι δυνατόν εν έτει 2017, εκατό χρόνια μετά τη Ρωσική Επανάσταση, 82 μετά τη συντριβή του φασισμού και 74 μετά τον θάνατο του «πατερούλη» Σήφη, να μπερδεύουμε ακόμα σε τέτοιο βαθμό βασικές έννοιες και να στρεβλώνουμε τόσο τα πλέον αδιαμφισβήτητα ιστορικά γεγονότα

Γιατί πρέπει, ειδικά όσοι εξ ημών όχι απλά δηλώνουμε, αλλά νιώθουμε ακόμη αριστεροί, να διαλέξουμε ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη και να υπερασπιστούμε έστω και εμμέσως τον τριακονταετή σταλινισμό, ένα από τα σκληρότερα και δολοφονικότερα αστυνομικά κράτη όλων των εποχών;

Ενα προσωπολατρικό καθεστώς που, στο όνομα του κομμουνισμού, αποδεδειγμένα εξόρισε και σκότωσε περισσότερους κομμουνιστές όλων των αποχρώσεων απ’ ό,τι όλοι μαζί οι φασίστες αντίπαλοί του, εξαλείφοντας μέσα σε μια εικοσαετία μια ολόκληρη γενιά μπαρουτοκαπνισμένων επαναστατών, τους ίδιους του τους συντρόφους.

Και ακόμη εξάγοντας μάλιστα το συγκεκριμένο καταστροφικό μοντέλο δολοφονιών, διώξεων και αδελφοκτόνου διχασμού στην Αριστερά ολόκληρου του κόσμου, σπέρνοντας εμφύλιες σφαγές από την άμοιρη επαναστατημένη Ισπανία του ’37 ώς την προδομένη Ελλάδα του Ζαχαριάδη και του Σιάντου, όπου το να χαρακτηριστεί κάποιος τροτσκιστής ή αναρχικός ισοδυναμούσε με θανατική καταδίκη.

Και ποια είναι τελικά η πραγματική ατζέντα αυτής της αντιπαράθεσης, τόσο για τους υποτιθέμενους πολέμιους του «ολοκληρωτισμού», τους ίδιους που αγκαλιάζουν με θέρμη τους Ουκρανούς νεοναζί και ανέχονται τις παρελάσεις των βετεράνων των Waffen SS, όσο και για τους όψιμους απολογητές του Στάλιν, του νεκροθάφτη της Ρωσικής, και όχι μόνο, Επανάστασης, που ζουν κυριολεκτικά απολιθωμένοι σ’ έναν άλλον αιώνα

Εντάξει, να δεχτώ πως η λυσσαλέα αντικομμουνιστική προπαγάνδα των φανατικών αντιρωσικών κυβερνήσεων της Ανατολικής Ευρώπης δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη – ιδίως υπό το πρίσμα της συνεχούς ενίσχυσης της Ακροδεξιάς, τόσο αυτής με τις γραβάτες όσο και εκείνης με τις αρβύλες, σε ολόκληρο τον κόσμο.

Αυτό που όμως δεν μπορώ με τίποτε να δεχτώ είναι ο εξωραϊσμός και η διά μέσου ανιστόρητων συμψηφισμών και σοφισμάτων –του τύπου «κι εσείς βασανίζετε τους μαύρους» ή «ναι, αλλά ο Στάλιν νίκησε τον φασισμό!», λες και τον νίκησε μόνος του…– συγκάλυψη των μαζικών εγκλημάτων του σταλινισμού.

Λες και είναι ο κομμουνισμός η πρώτη κοσμοθεωρία που έπεσε θύμα πειρατείας, λες και φταίει ο Ιησούς Χριστός για τις Σταυροφορίες και την Ιερά Εξέταση…

Στα μάτια μου, με την οπτική ενός ελευθεριακού κομμουνιστή που έχει διαβάσει με τον ίδιο σεβασμό τον Μαρξ και τον Μπακούνιν, και στα ράφια του οποίου συνυπάρχουν όσο γίνεται… αρμονικά τα έργα του Λένιν και το χρονικό του Τζον Ριντ με τη σκληρή κριτική της Ρόζας Λούξεμπουργκ, του Βίκτορ Σερζ και της Εμα Γκόλντμαν, αλλά και πιο σύγχρονες, σοβαρές μονογραφίες γεμάτες πρωτογενές υλικό, όπως π.χ. το Young Stalin και το «Στην Αυλή του Κόκκινου Τσάρου» του Βρετανού ιστορικού Σάιμον Σίμπαγκ-Μοντεφιόρε, αυτά τα θέματα έχουν λυθεί εδώ και έναν σχεδόν αιώνα.

Και φυσικά έχουν αναλυθεί σε βάθος τόσο εντός της ΕΣΣΔ, μετά το περίφημο 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ και την «αποσταλινοποίηση» του Χρουστσόφ, όσο και στους κόλπους της ευρύτερης ευρωπαϊκής Αριστεράς, στο πλαίσιο του ευρωκομμουνιστικου ρεύματος και της στροφής προς δημοκρατικότερες, λιγότερο αυταρχικές εκδοχές της μητρικής θεωρίας.

Ο ίδιος ο Λένιν, αποδεδειγμένα πλέον, προσπάθησε με την περίφημη διαθήκη του να εμποδίσει από το νεκροκρέβατο την αναρρίχηση του Στάλιν στην εξουσία, προβλέποντας το κακό – αλλά η χήρα του, η Κρούπσκαγια, δεν τόλμησε να τη δημοσιοποιήσει εγκαίρως.

Ο Ψεύτης Ηλιος ανέτειλε και κατέκαψε τα παιδιά του. Τα υπόλοιπα είναι Ιστορία…

Μια που ανέφερα τον σπουδαίο Βίκτορ Σερζ, έναν παθιασμένο κομμουνιστή επαναστάτη που συνέγραψε μεταξύ άλλων το «Ετος Ενα», μια από τις πιο φλογερές μελέτες για την επανάσταση του 1917, αλλά λίγα χρόνια αργότερα –και ιδίως μετά τη σφαγή της Κροστάνδης– συνειδητοποίησε τι συνέβαινε και βρέθηκε και ο ίδιος υπό διωγμόν, ως στέλεχος της «Αριστερής Αντιπολίτευσης» όπως τόσοι και τόσοι ομοϊδεάτες του, στο εσωτερικό του ΚΚΣΕ συστήνω ανεπιφύλακτα την ανάγνωση των «Αναμνήσεων ενός Επαναστάτη» (κυκλοφορεί στα ελληνικά από τη Scripta, 2008) και του πορτρέτου του Στάλιν, που συνέγραψε το 1940, αλλά «θάφτηκε» για χρόνια από τους σταλινικούς του Κ.Κ. Γαλλίας.

Εκεί, μπορείτε να διαβάσετε από πρώτο χέρι όλη την τραγωδία της Ρωσικής Επανάστασης, αλλά και μια από τις πιο ειλικρινείς αποτιμήσεις της προσωπικότητας του Γεωργιανού «πατερούλη» από το Γκόρι, που ήθελε μικρός να γίνει παπάς, αργότερα ασχολήθηκε (με το ψευδώνυμο «Σόσο») με την επικολυρική ποίηση και ως «Κόμπα» με τις ληστείες τραπεζών για να χρηματοδοτεί το κόμμα, και σήμερα εξακολουθεί ως Στάλιν να μας διχάζει απ’ τον τάφο…