Η Ιστορία και οι Πληγές της

Η Ιστορία πονάει από παντού, από πάντα κι αλίμονο σε όποιον δεν αντέχει την αλήθεια της. Ο ποντιακός Ελληνισμός υπέφερε αληθινή γενοκτονία επί Στάλιν με τελευταία θύματα του Σταλινισμού τον ίδιο τον Ζαχαριάδη και τους συντρόφους του. Χιλιάδες Ελληνοπόντιοι ξερριζώθηκαν μαζί με άλλες εθνοτικές ομάδες από τον Καύκασο και είτε εξολοθρεύτηκαν είτε στάλθηκαν στα βάθη της Ασίας ( ο φίλος μου ζωγράφος Ηρακλής Παρχαρίδης είναι ένας από αυτούς ).

Από την ά…λλη πλευρά ο Εμφύλιος σφαγίασε διπλάσια θύματα από εκείνα του Ναζισμού με την χώρα να μην μπορεί να κεφαλαιοποιήσει τα κέρδη της της ως νικήτριας. Ο μεν Στάλιν ενέπαιξε την δουλόφρονα ηγεσία του ΚΚΕ θυσιάζοντας κυριολεκτικά για το τίποτε τον ανθό των ιδεολόγων της Αριστεράς και ο δε Τσόρτσιλ νομιμοποίησε τα κλεμμένα των δωσίλογων δημιουργώντας την νέα Ελλάδα! Εμείς θυσιαζόμασταν για κάποιες ιδέες και εκείνοι μάς έπαιζαν στα ζάρια. Προτεκτοράτο!

Δεν γίναμε πάντως Αλβανία … αν και γινόμαστε τώρα Βουλγαρία! Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την μαρξιστική οικονομική και κοινωνική θεωρία δεν γνωρίζω και θα σας γελάσω. Ξέρω όμως πως δεν μπορείς να διαβάσεις την Ιστορία του εικοστού αιώνα χωρίς τον Μαρξ κι ούτε να κατανοήσεις την ευημερία των λαϊκών στρωμάτων της Δύσης χωρίς τους μαζικούς αγώνες της Αριστεράς. Ό τι παραχωρείται από τον καπιταλισμό είναι ο σοσιαλισμός που το έχει διεκδικήσει.

Ούτε πάλι συμψηφίζονται ναζισμός και κομμουνισμός όσο κι αν είναι βουτηγμένοι στο αίμα ο Αδόλφος και ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς.

Τώρα στο Ταλίν εντελώς εκτός τόπου και χρόνου, λες και η Ευρώπη δεν έχει άλλα προβλήματα, κάποιοι νεοναζί προσπαθούν να αποκαθάρουν το άθλιο παρελθόν τους. Αν ήμουν Κοντονής, θα πήγαινα και θα τους έλεγα την αλήθεια. Ποιά όμως είναι τελικά η αλήθεια και ποιός διαθέτει τους ανάλογους όρχεις για να την διεκδικήσει;

Προς το παρόν θηλάζουμε ανεύθυνα και επιπόλαια ως κοινωνία βολικά πλην άχρηστα – και αχρείαστα – ψέματα ξεχνώντας ότι η Ιστορία είναι άλλοτε αρωγός κι άλλοτε τιμωρός. Ως πότε;