Του Γ. Λακόπουλου
Ο Παυλόπουλος καταγράφεται στην Ιστορία ως αρχηγός του κράτους που άσκησε τα καθήκοντα που με θεσμική αρτιότητα και συναίσθηση εθνικής ευθύνης, αναγνωρισμένος από το ευρωπαϊκό πολιτικό πάνθεο της εποχής.
Ο Βρετανός τηλεοπτικός δημοσιογράφος, σερ Ντέιβιντ Φροστ, έμεινε στην Ιστορία για τις συνεντεύξεις του με τον πρώην Αμερικανό πρόεδρο, Ρίτσαρντ Νίξον και για τον πιο συναρπαστικό ορισμό της τηλεόρασης:
-Φέρνει στο σαλόνι σου ανθρώπους που δεν θα δεχόσουν ποτέ στο σπίτι σου.
Αποδεικνύεται οσάκις η ειδησεογραφία της συμπυκνώνει την παραδημοσιογραφία και την κομματική παραπληροφόρηση, με τη φουρθιώτεια υποκουλτούρα.
Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια. Να πάρουμε δυο παλιά παραδείγματα που αφορούσαν στον Κώστα Καραμανλή.
Ένα ήταν η τηλεοπτική επιχείρηση για αποδόμηση της προσωπικής του ακεραιότητας, με το διαβόητο «Βατοπέδι».
Άλλο, η προβολή της μεθόδου του Κυριάκου Μητσοτάκη να πλήξει την κυβέρνηση Καραμανλή – στην οποία δεν συμπεριελήφθη ποτέ – μέσω του Προκόπη Παυλόπουλου.
Τον οποίο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον ψήφισε και η ΝΔ… Πλην Λακεδαιμονίου.
Αιτιολόγησε την αποχή του με χολή, δείχνοντας από νωρίς τις μεθόδους της ανέλιξής του.
-«Δεν αντιστάθηκε στις «σειρήνες» του πελατειακού κράτους, χειρίστηκε με ανεπάρκεια μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις της σύγχρονης ιστορίας μας, τον Δεκέμβριο του 2008 και, τέλος, δεν εκφράζει τη θέση της Ελλάδας στην Ενωμένη Ευρώπη».
Τίποτε από αυτά δεν ήταν αλήθεια.