Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας, στην εναρκτήρια ομιλία του τον ευχαρίστησε θερμά, με παρόντα τον Ζόραν Ζάεφ, ο πρώην υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς πήρε το έπαθλο που του είχε στερήσει το μίζερο διαζύγιό τους.
Τα διαζύγια στην πολιτική προκαλούν πάθη εκατέρωθεν. Κατά κανόνα εκφράζονται με βιτριόλι ή εκκινούν -εμφυλίους- πολέμους διαρκείας.
Ενίοτε δεν σταματούν προτού ο ένας των διαζευγμένων εξοντώσει ολοκληρωτικά τον άλλον.
Καθόλου σπάνια, εκλύουν μίσος, που οδηγεί σε εκδίκηση από αντίπαλα πολιτικά σχήματα.
Ή γεννάει νέα σχήματα διασπάσεων, με αποστολή τη φθορά της μητρικής ομάδας.
Για παραδείγματα ας ανατρέξουμε στις διασπάσεις των μεταπολιτευτικών κομμάτων.
Ειδικά στην Αριστερά οι διαζευγμένοι σπάνια επουλώνουν τις πληγές τους.
Στρατεύονται ο ένας κατά του άλλου ή επενδύουν σε εφήμερους εταίρους- ακόμη και αν έτσι οδηγούνται σε εκποίηση ιερών και οσίων.
Ας θυμηθούμε πώς εξελίχθηκε το διαζύγιο του 1968 στο ΚΚΕ, με τη δημόσια σύγκρουση «δογματικών» και «αναθεωρητών» και τη φωτιά που έκαιγε τις κοινές μνήμες.
Στον ΣΥΡΙΖΑ είδαμε όλη τη γκάμα της δραματοποίησης – και συχνά της κακολογίας -πρώτα με το διαζύγιο Τσίπρα- Αλαβάνου και εν συνεχεία όταν αποβλήθηκε το τσούρμο Λαφαζάνης, Κωνσταντοπούλου, Βαρουφάκης.
Από την παράδοση των αιματηρών διαζυγίων εξαιρείται ο Νίκος Κοτζιάς. Παρ ότι η «δομική» αναμέτρηση του με τον Πάνο Καμμένο στην κυβέρνηση Τσίπρα εξελίχθηκε σε βάρος του.
Μετά από ένα «μεροληπτικό» δείπνο του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στη λέσχη Αξιωματικών, με τον σκληρό πολέμιο της Συμφωνίας των Πρεσπών, ο Κοτζιάς εξωθήθηκε από Συριζαίους σε παραίτηση.
Η παρορμητικότητα τον οδήγησε σε αψυχολόγητες κινήσεις: αποχώρηση απ το υπουργικό Συμβούλιο, αντιθεσμική επίσκεψη στον ρυθμιστή του Πολιτεύματος και μια επιστολή στον Πρωθυπουργό, ενώ απουσίαζε στο εξωτερικό.
Ωστόσο η μαρξιστική κουλτούρα του, η διαδρομή του στην Αριστερά και η -φλεγματική – ευπρέπεια του, δημιούργησαν όρους αξιοπρεπούς διαζυγίου. Κύριος ήλθα και κύριος φεύγω…
Άλλωστε στον Κοτζιά, ακόμη και αν δεν είχε λύσει το Μακεδονικό, του χρωστάει ο ΣΥΡΙΖΑ- γιατί του έδωσε εξωτερική πολιτική, που δεν είχε.
Αν και η ολοκλήρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών, ως έργο των χειρών του, έγινε τελικά στη Βουλή ερήμην του, τα βέλη στις πικρίες που διατυπώνει κατά καιρούς, δεν έχουν τοξικές ουσίες.
Ακόμη και όσα καταλόγισε στον Καμμένο είχαν αυτοσυγκράτηση. Για να μην βλάψουν την κυβέρνηση και τη χώρα, τα απίστευτα που είχαν συμβεί στον άξονα Βασ. Σοφίας -Πεντάγωνο.
Ο Κοτζιάς διασχίζει τα τελευταία χρόνια την έρημο. Η ποιότητα της πολιτικής σκέψης του τον κράτησε μακριά από μοχθηρές αψιμαχίες, αλλά τον έβγαλε στην όχθη των πολιτικών εξελίξεων.
Αν στην Ιστορία οι στιγμές συμπυκνώνουν απολογισμούς και απελευθερώνουν συναισθήματα, για τον Νίκο Κοτζιά αυτό συνέβη στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.
Την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας, στην εναρκτήρια ομιλία του τον ευχαρίστησε θερμά, με παρόντα τον Ζόραν Ζάεφ, ο πρώην υπουργός Εξωτερικών πήρε το έπαθλο που του είχε στερήσει το μίζερο διαζύγιό τους.
ΑΠΟ ΤΟ EIDISEIS.GR