Του Ιωάννη Δαμίγου
Αναμφίβολα, καταντήσαμε ένας επικίνδυνος αχταρμάς ηλίθιων, ανόητων και απαίδευτων, με επιπλέοντες συστημικούς φελλούς ανάγκης ως πολιτικούς εκπροσώπους και μια πρωτόγνωρη ελίτ οικονομικών παραγόντων. Μια ελίτ τυχοδιωκτών και απόγονων δωσίλογων, που η κόκα χρήσης των είναι τόσο δυνατή, ώστε οι παρενέργειές της να επηρεάζουν ένα αμέτοχο λαό.
Από το απολιτίκ της αοιδού Κλαυδίας, που η “γνώση και η εμπειρία” της περί μουσικής και τραγουδιού, της επιτρέπει να γνωμοδοτεί πως δεν χωρά η πολιτική στην τέχνη! Πως μπορεί οι στίχοι του τραγουδιού της να περιγράφουν ένα δράμα ενός λαού, μα αυτό δεν ήταν αποτέλεσμα … πολιτικής εφαρμογής, μα κάτι σαν ένα καιρικό φαινόμενο, μια καταστροφική καταιγίδα! Και έχει φανατικούς και υπερήφανους πατριώτες υποστηρικτές! Που προφανώς παρομοιάζουν με ξαφνικό καιρικό τυφώνα, αυτό το κατά συρροή έγκλημα των Ισραηλινών κατά των εκτεθειμένων σε “ακραία φυσικά φαινόμενα” Παλαιστινίων. Το ίδιο ισχύει και για αυτούς, που πάνε όπου τους καλούν οι αιματοβαμμένοι χασάπηδες να τραγουδήσουν.
Και το “κοινό”; Θα είναι αυτό το απολιτίκ, που θα γεμίσει το Καλλιμάρμαρο στην εμφάνιση της Βίσση για να την αποθεώσει, δικαιολογώντας την νονά γόνου επιχειρηματία, που την βάπτιση τέλεσε ο ίδιος ο Ιερώνυμος, όχι σε εκκλησία βεβαίως , μα σε πολυτελή θαλαμηγό. Μετά την μουσική και το τραγούδι, απολιτίκ ασφαλώς είναι και η θρησκεία. Αξίωμα. Όπου τους καλούν πηγαίνουν. Εδώ βάπτισαν οι σπόνσορες κάποιου φεστιβάλ, τον όχι και απολιτίκ Νιόνιο, μέγα ροκά! Αλλά και οι “Ντε Γκρέδες”, απολιτίκ και αυτοί, με την βούλα του επίσης απολιτίκ ΣτΕ! Αλληλοκατηγορούνται και καταζητούνται, μετά από βροχή μηνύσεων, οι ιδιοκτήτες και οι παράγοντες ομάδων της ελίτ του μπάσκετ. Αγοραίοι απολιτίκ, με φρασεολογία άπταιστης πεζοδρομιακής γλώσσας, μην γράψω και ανώτατης πανεπιστημιακής γνώσης με διατριβή υπονόμου. Στον ρόλο του χωρομέτρη, το τρομερό ανάστημα μέγα πολιτικού φάρου, αυτό του Βρούτση! Από το ΣΕΦ, στα αστυνομικά τμήματα και από εκεί γραμμή για το ραντεβού στο υπουργικό γραφείο. Για το πρωτάθλημα πρόκειται!
Παραμένουμε ηλίθια μπερδεμένοι, στις γελοίες χοντράδες και στον μικρόκοσμο του μηδαμινού, καθώς στην Ευρώπη και όχι μόνο, διαδραματίζονται γεγονότα που θα στιγματίσουν ανεξίτηλα την μοίρα μας, ερήμην ημών. Γιατί και εδώ, ισχύει το μότο “πηγαίνουμε όπου μας καλούν”, στέλνοντας ακόμα και στον θάνατο Έλληνες πιλότους (απεύχομαι), να περιπολούν τον ουρανό της Ουκρανίας, σε έναν πόλεμο, που αλήθεια δεν είναι δικός μας. Ηλίθια και ανόητα, μπερδεμένοι.