Της Rosa Prince (*)
Κι έτσι η Τερέζα Μέι συνεχίζει να κουτσαίνει – τραυματισμένη, πληγωμένη και με λιγότερο κύρος από ποτέ. Η μόνη της χρησιμότητα είναι να φέρει σε πέρας το Brexit.
Υπάρχει η αίσθηση ότι αυτή τη φορά φτάσαμε σε ένα σημείο καμπής. Ναι, η Μέι επέζησε, αλλά είναι αδύνατο να επανέλθει πλήρως μετά τα τραύματα που δέχθηκε από την ψηφοφορία της Τετάρτης. Όταν τελικά φύγει – και τώρα γνωρίζουμε ότι αυτό δεν θα αργήσει πολύ -, η αίσθηση της απώλειας στη χώρα ίσως να είναι πιο έντονη από το αναμενόμενο.
Γιατί υπάρχει ένα παράδοξο στη σχέση των Βρετανών με αυτή τη γυναίκα: έρχονται πιο κοντά της στις στιγμές της αδυναμίας της. Πολλοί από αυτούς που τη χλεύασαν και τη χαρακτήρισαν «May-bot» λόγω των ρομποτικών της εμφανίσεων στα μέσα ενημέρωσης στις τελευταίες εκλογές, τις οποίες η ίδια προκήρυξε και έχασε, τώρα αλλάζουν γνώμη.
Ίσως να ήταν εκείνος ο επίμονος βήχας στην ομιλία που εκφώνησε το 2017 στη Συνδιάσκεψη των Συντηρητικών. Ίσως πάλι να ήταν ο αυτοσαρκαστικός της χορός επί σκηνής έναν χρόνο αργότερα. Κάπου ανάμεσα, η εχθρότητα μετατράπηκε σε συμπάθεια. Η αρθρογραφία έγινε πιο φιλική. Και το πιο σημαντικό είναι ότι στον πραγματικό κόσμο οι άνθρωποι άρχισαν να μιλούν γι’ αυτήν με κάτι που μοιάζει με υπερηφάνεια. Τους τελευταίους μήνες άρχισε να διαφαίνεται ένα αφήγημα που την εμφανίζει ως μια αποφασισμένη γυναίκα η οποία εξακολουθεί να κρατά το τιμόνι ενώ εκείνοι που ευθύνονται για το Brexit εγκατέλειψαν το πλοίο με την πρώτη τρικυμία.
Την Τετάρτη, την ώρα που αντιμετώπιζε την ανταρσία από τις τάξεις της και το αδιέξοδο στην προσπάθεια προώθησης της πολιτικής της, έγινε εμφανής η ίδια δυναμική: μια συλλογική κραυγή αγανάκτησης για την ανεύθυνη στάση μιας ομάδας βουλευτών σε μια στιγμή εθνικής κρίσης.
Όσο μεγαλύτερος ήταν ο θυμός πολλών βουλευτών για την απομάκρυνσή της από το σκληρό Brexit, τόσο μεγαλύτερη ήταν η συμπάθεια έξω από το Γουεστμίνστερ για το φορτίο που κουβαλάει στους ώμους της.
Πολλοί δείχνουν να αισθάνονται έτσι παρά τη θέλησή τους. Ψηφοφόροι που περιφρονούσαν σε όλη τους τη ζωή το Συντηρητικό Κόμμα, αλλά και αρκετοί Εργατικοί βουλευτές, δεν μπορούν να κρύψουν τον θαυμασμό τους για την ηρεμία και τη στωικότητα της πρωθυπουργού μπροστά στις ακραίες προκλήσεις που αντιμετωπίζει. Κι αν δεν φτάνουν μέχρι εκεί, νοιώθουν εν πάση περιπτώσει μια κατανόηση για τον εξευτελισμό που έχει υποστεί τα τελευταία δύο χρόνια. Βοηθά χωρίς αμφιβολία και το γεγονός ότι οι εσωκομματικοί της αντίπαλοι είναι σε γενικές γραμμές αντιπαθείς. Πρόσφατη δημοσκόπηση δείχνει ότι οι περισσότεροι Βρετανοί θεωρούν πως κανείς άλλος Συντηρητικός ηγέτης δεν θα μπορούσε να διαπραγματευθεί μια καλύτερη συμφωνία για το Brexit.
Τα αισθήματα αυτά όμως δεν απηχούνται και στο εσωτερικό του κόμματος της Μέι. Στη μυστική ψηφοφορία της Τετάρτης, πάνω από το ένα τρίτο των βουλευτών των Τόρις εξέφρασαν την αντίθεσή τους προς την ηγεσία της Μέι, κάτι που θα αποτελούσε βαρύ πλήγμα για οποιονδήποτε, όσο μάλλον για κάποιον που πρέπει τώρα να μαζέψει τα κομμάτια του, να πάει στην Ευρώπη και να προσπαθήσει να τετραγωνίσει άλλη μια φορά τον κύκλο του Brexit.
Όσο σιωπηρό σεβασμό κι αν έχει κερδίσει η Μέι από τη βρετανική κοινή γνώμη, δεν θα της χρησιμεύσει πολύ τους επόμενους μήνες ούτε στο Γουεστμίνστερ ούτε στις Βρυξέλλες. Υπήρχε πάντα η αίσθηση ότι η πρωθυπουργία της θα ήταν πάντα σημαδεμένη από το Brexit. Την Τετάρτη, αυτό έγινε σχεδόν επίσημο: για να κερδίσει όσους αμφιταλαντεύονταν, η πρωθυπουργός αναγκάστηκε να υποσχεθεί ότι δεν θα ηγηθεί του κόμματος στις επόμενες εκλογές. Αυτό σημαίνει ότι έχει λιγότερα από δύο χρόνια ακόμη στην εξουσία, και ίσως αρκετά λιγότερο.
Υπήρχε μια περίοδος που ήλπιζε ότι θα επιβίωνε με κάποιον τρόπο από το Brexit και θα αξιοποιούσε το δεύτερο μισό της πρωθυπουργίας της για να χτίσει μια κληρονομιά. Αλά τώρα βλέπει τη διαδρομή της να τελειώνει.
(*) Η Ρόζα Πρινς είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Έχει γράψει τη βιογραφία «Τερέζα Μέι: η αινιγματική πρωθυπουργός».
(Πηγή: New York Times-ΑΠΕ ΜΠΕ)
