Marfin: Το έγκλημα, η προβοκάτσια και η πολιτική εκμετάλλευση

Του Γ. Λακόπουλου

 Πριν από δέκα χρόνια τρεις άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους αποκλεισμένοι στο κτίριο της τράπεζας  Marfin, που πυρπολήθηκε από αγνώστους.

Στο περιθώριο μεγάλης διαδήλωσης κατά του πρώτου Μνημονίου, που είχε την υπογραφή της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ

 Το στυγερό έγκλημα δεν διαλευκάνθηκε ποτέ. Οι αρχές, με πέντε διαφορετικές κυβερνήσεις , δεν κατάφεραν να φτάσουν στους ενόχους. Και πιθανόν δεν θα φτάσουν ποτέ.

 Δεν περίμενε κανείς ότι δέκα χρόνια αργότερα ο άδικος και φρικτός  θάνατος αυτών των ανθρώπων θα γίνονταν στη Βουλή αφορμή προσχεδιασμένης εκμετάλλευσης της μνήμης τους από κάποιες πλευρές..

Η ανάμνηση εκείνης της αδιευκρίνιστης θηριωδίας διανθίστηκε με νύξεις   που συμπληρώνουν από άλλη σκοπιά την προβοκάτσια κατά των αγωνιζόμενων ανθρώπων της εποχής.

Διευκολύνθηκαν και από την ηλιθιότητα των Συριζαίων που κατάπιναν τους υπαινιγμούς των «Κυρανάκηδων», αντί να πρωταγωνιστήσουν στην καταδίκη του ανοσιουργήματος.

Δεν υπάρχει σώφρων άνθρωπος που δεν καταδικάζει εκείνο το έγκλημα. Αλλά δεν υπάρχει και κανείς λογικός άνθρωπος που να μην διακρίνει ότι ο στόχος -και πάντως το αποτέλεσμα-τ ου εμπρησμού που έφερε των θάνατο των τριών ανύποπτων ανθρώπων, ήταν ο  αγώνας όσων  αντιστάθηκαν στο Μνημόνιο.

 Στη μεταπολιτευτική Ελλάδα έχασαν πολλοί άνθρωποι την ζωής τους σε  διαδηλώσεις. Από τους δολοφονημένους στην -πυρπολημένη επίσης- «Κ. Μαρούσης» μέχρι τους Κουμή και Κανελλοπούλου- θύματα της αστυνομικής βίας.

Η Μαρφίν είναι η τελευταία ανατριχιαστική ανάμνηση από την ανεξέλεγκτη δράση των σκοτεινών τύπων που προβοκάρουν τις λαϊκές κινητοποιήσεις κατά σύστημα.

Η επιμονή της σημερινής Δεξιάς να συνδέσει εμμέσως αυτές τις ενέργειες με την σημερινή αντιπολίτευση που ήταν ως πρόσφατα  κυβέρνηση αγγίζει την προβοκάτσια.

 Ότι ένας Μητσοτάκης πρωταγωνίστησε σε αυτή την προσπάθεια παραπέμπει σε έναν άλλο Μητσοτάκη που προσπαθούσε να συνδέσει το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα Παπανδρέου με τους τρομοκράτες της 17Ν.

Για να τον ακολουθήσει με πάθος  ένα πρωτοπαλίκαρο του την εποχή εκείνη, που αργότερα έγινε -ατυχώς- εταίρος στις κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ.

Κάθε κόμμα δικαιούνται ή οφείλει να τιμά τους νεκρούς της Μαρφίν. Αλίμονο. Δεν δικαιούται όμως κανείς να προσπαθεί με συμφραζόμενα  και υπονοούμενα να συνδέει τον θάνατό τους με νόμιμα κοινοβουλευτικά κόμματα.

Αυτό δείχνει πολιτική χωρίς δισταγμούς. Και όσες φορές βρέθηκε στο προσκήνιο, η χώρα και οι θεσμοί της το πλήρωσαν ακριβά.